Αυτό θα Πει Πόλεμος

Αν το motion capturing του Ζεμέκις και πρόσφατα του Σπίλμπεργκ έφερε την ψηφιακή δημιουργία πολύ κοντά στην ανθρώπινη μορφή, οι ταινίες του McG (Οι Άγγελοι του Τσάρλι, Terminator: Salvation) πετυχαίνουν το αντίστροφο, καθώς με τα έντονα χρώματα τους κάνουν τους πρωταγωνιστές να μοιάζουν με καρτούν. Με μια παλέτα που από την πρώτη σκηνή επιβάλλεται στον θεατή, ώστε να του δημιουργήσει την αίσθηση του υπερφυσικού και δικαιολογεί με κάποιο τρόπο τα απίθανα της δράσης, αφού οι πρωταγωνιστές αναπτύσσουν υπεράνθρωπες ικανότητες παραμένοντας cool και αστείοι. Εδώ, 2 πρώτης γραμμής πράκτορες της CIA βάζουν ως στόχο την ίδια κοπέλα και ο καθένας τους δημιουργεί ομάδα που θα βοηθήσει για την τελική επικράτηση.
Για όση ώρα το φιλμ φλερτάρει με τη γελοιότητα (και δεν είναι λίγη αυτή), φροντίζει να μην γίνεται ενοχλητικό με κάποιες καλογραμμένες ατάκες και τα κέφια των δυο ανταγωνιστών (του Τομ Χάρντι κυρίως) που χωρίς κόπο μπαίνουν στη ροή της δράσης και δείχνουν να το διασκεδάζουν. Ενώ αυτό το μοτίβο φτάνει από μόνο του για να σώσει την κατάσταση, πλησιάζοντας όμως προς το τέλος έρχεται η απαραίτητη δόση σοβαρότητας που δεν είναι δυνατόν να παρθεί στα σοβαρά αν σκεφτεί κανείς τι έχει προηγηθεί – σκεφτείτε το Mr and Mrs Smith να καταλήγει σε σοβαρό δράμα – και οδηγεί το όλο εγχείρημα σε φιάσκο.