Ντοκιμαντέρ, 2012, Ελλάδα, 91 λεπτά
Σκηνοθεσία: Στέλιος Κούλογλου
Ένας ακήρυχτος πόλεμος, που πρέπει να παραμείνει μυστικός, έχει ξεσπάσει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Διεξάγεται από μια χούφτα τραπεζιτών και πολιτικών που κυβερνούν τον κόσμο περιφρονώντας τη δημοκρατία. Τα τελευταία χρόνια, το επίκεντρο των συγκρούσεων έχει μεταφερθεί στην Ευρώπη, με την Ελλάδα να παίζει το ρόλο του πεδίου δοκιμών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια οχταμελής ομάδα -που θυμίζει τα δεσποτικά πολίτμπιρο της Σοβιετικής Ένωσης- ρίχνει εκλεγμένους πρωθυπουργούς και διορίζει νέους της αρεσκείας της. Την ονομάζουν ομάδα της Φρανκφούρτης γιατί δημιουργήθηκε στην Όπερα της πόλης, σε μια εκδήλωση αφιερωμένη σε ένα από τα μέλη της ομάδας…
Μετά την Εξομολόγηση του οικονομικού δολοφόνου ο Στέλιος Κούλογλου επιστρέφει για να περιγράψει μια συγγενική με την πρoηγούμενη ταινία του ιστορία που παρουσιάζει το δικό του ανάγλυφο για τα αίτια της κρίσης στην Ευρωζώνη και στην Ελλάδα. Η Ολιγαρχία αποτελεί μάλλον την πληρέστερη και πιο τεκμηριωμένη δουλειά του Κούλογλου. Κι αυτό γιατί δεν στέκεται τόσο στην αγανάκτηση των ημερών αλλά προσφέρει ένα ενδιαφέρον ιστορικό περίγραμμα των τελευταίων 40 ετών, μια εποχή θριάμβου για τη θεωρία της ρύθμισης και της ευέλικτης συσσώρευσης. O θρίαμβος οδηγεί στην αλαζονεία και τελικά στην κρίση και στο μπατάρισμα αυτού του ασύδοτου μετανεωτερικού καπιταλισμού.
Άλλοτε με αρκετό σαρκασμό, κλείνοντας το μάτι στον Μαίκλ Μουρ, και άλλοτε με αναδρομές στο δημοσιογραφικό του αρχείο η Ολιγαρχία παίζει με την ένταση και το θυμικό του θεατή. Παρ' όλα αυτά εξετάζει με προσοχή τα αίτια και τους θύτες της κρίσης. Δεν λείπουν βεβαια οι αναγνωριστικές ευκολίες και κάποιος διδακτισμός αλλά αυτό είναι το μικρότερο κακό από την στιγμή που όπως ήδη είπαμε κλείνει το μάτι στο ύφος του Μαίκλ Μουρ. Εκείνο που απογοητεύει είναι η κατάληξη σε ένα μοντέλο συνωμοσιολογίας που ίσως τρέφει τα κοινωνικά δίκτυα με υλικό για ανεύθυνα ποσταρίσματα αλλά απαγορεύει σε έναν δημοσιογράφο και ερευνητή να τεκμηριώσει με λογική την ιστορική του αφήγηση και έρευνα. Παρ΄όλα αυτά αναγνωρίζω την χρησιμότητας της Ολιγαρχίας για τους λόγους που ήδη αναφέραμε.
