Pieta

Με το Νοτιοκορεάτικο κινηματογράφο ήρθαμε σε επαφή στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία. Έγινε ανάρπαστος σε ένα μέρος του κοινού -με φιλμ σινεφιλικής λατρείας το “Oldboy” του Παρκ Τσαν Γουκ- και παρουσιάζεται συνήθως με δύο υφολογικές τάσεις. Τη σιωπηρή ποίηση των εικόνων και το στιλιζάρισμα της ακραίας βίας, ενορχηστρωμένης σε δίπολα εξουσιαστή-υποταγμένου. Ο Κιμ Κι Ντουκ έχει θητεύσει και στις δύο όχθες. Αφ’ ενός με το ζεν «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και πάλι άνοιξη» και το μινιμαλιστικό «Ολομόναχοι μαζί» και αφ’ ετέρου με το σαδιστικό “Bad Guy”. Το προσωπικό μου γούστο, βέβαια, συναντά περισσότερο με την ιστορία απογαλακτισμού στο «Κοριτσιού με το αγγελικό πρόσωπο».
Στη βραβευμένη με Χρυσό Λέοντα «Pieta» του μας αρπάζει από το γιακά για να καταδείξει την απροκάλυπτη βία του καπιταλιστικού συστήματος και της διεθνούς τοκογλυφίας μέσα από τις πράξεις ενός πρωτοπαλίκαρου μαφιόζου, που καταστρέφει τη ζωή της εργατικής τάξης (πρώτα μεταφορικά κι έπειτα κυριολεκτικά) για τη χάρη της θεοποιημένης αξίας του χρήματος (σύμβολο εξουσίας του παρόντος) μέχρι να μεταστραφεί η συμπεριφορά του εξαιτίας της μεταφυσικής εμφάνισης της χαμένης μητέρας του που τον οδηγεί στη μετάνοια και την κάθαρση.

Παντελώς άκομψοι οι χειρισμοί της πλοκής, κραυγαλέα εκφορά των μηνυμάτων, τεχνητός και προβληματικός ο παραλληλισμός με την αρχαία τραγωδία και κυρίως, ένας «ιερός» σκοπός που απαιτεί να παραβλέψουμε τα, γεμάτα διαστροφή, μέσα του.