Βιογραφική/Δραματική, 2012, Ελλάδα/Αγγλία/Γαλλία/Ρωσία/Ισπανία/Γερμανία, 101 λεπτά
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σμαραγδής
Παίζουν: Σεμπάστιαν Κοχ, Χουάν Ντιέγκο Μπότο, Κατρίν Ντενέβ, Τζον Κλιζ
Η ιστορία του Ιωάννη Βαρβάκη ο οποίος από πειρατής του Αιγαίου εξελίχθηκε σε πάμπλουτο εξαγωγέα χαβιαριού στη Ρωσία, καταλήγοντας στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων του ’21.
Η νέα φιλόδοξη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, με την πολύκροτη προώθησή της ως μια επική ιστορία εθνικού μεγαλείου, είναι τόσο προβληματικά κατασκευασμένη όσο και λαϊκίστικα καθησυχαστική. Παρέχοντας στη μοίρα εξέχουσα θέση σε ένα αμιγώς θεοκρατικό σύμπαν και ωραιοποιώντας με ηθικοπλαστική διάθεση το ελληνικό στοιχείο, ο Σμαραγδής επιχειρεί να μας υπενθυμίσει πως ο επίμονα ονειροπόλος νικά, όταν τολμήσει, όσα εμπόδια κι αν βρεθούν στην πορεία (παραμελώντας, βέβαια, επιδεικτικά την ιστορική σπουδαιότητα του συλλογικού έναντι του ατομικού). Κι αυτό το πράττει επιδεικνύοντας σεναριακή αυθαιρεσία (τσακίζοντας τον ικανό πρωταγωνιστή του με τις συνεχείς αδικαιολόγητες μεταστροφές του χαρακτήρα του) και υφέρποντα φρονηματικό πατριωτισμό. «Για να απαλύνει η ψυχή μας και να νιώσουμε υπερήφανοι», όπως δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος.
Κατασκευαστικά μιλώντας, η ταινία πάσχει σημαντικά. Από την εξόφθαλμη αποτυχημένη σύνδεση των σκηνών και την προβληματική διαχείριση της πλοκής (με ενδεικτικό παράδειγμα τις δύο λογοτεχνίζουσες αφηγήσεις που μένουν εύρημα ανεκμετάλλευτο ως αντιπαραβολή μύθου και πραγματικότητας) έως τις χίλιες δυο διαφορετικές εκφορές της αγγλικής γλώσσας (π.χ. η Ντενέβ ως Ρωσίδα Αυτοκράτειρα προφέρει τα Αγγλικά, ως Γαλλίδα ), την προχειρότητα στη διεύθυνση των ηθοποιών και την συμπερασματική ανάδειξη μιας τεχνητότητας σε σύγχυση.
