(L'exercice de l'État)
Δράμα, 2011, Γαλλία/Βέλγιο, 115 λεπτά
Σκηνοθεσία: Πιερ Σελέρ
Παίζουν: Ολιβιέ Γκουρμέ, Μισέλ Μπλαν, Ζαμπού Μπρεντμάν
Ο υπουργός Μεταφορών, Μπερτράν Σεν-Ζαν, ξυπνά τη νύχτα από τον επικεφαλής του επιτελείου του. Ένα λεωφορείο έχει βυθιστεί σε μια χαράδρα. Αναγκάζεται να πάει εκεί καθώς δεν έχει άλλη επιλογή. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει η οδύσσεια ενός πολιτικού σε έναν όλο και πιο περίπλοκο και εχθρικό κόσμο.
Σε ένα κοινό που έχει ταυτίσει την έννοια του πολιτικού με αυτήν του απατεώνα και όποτε ακούει για πολιτική είναι έτοιμο να λοιδορήσει (όχι πως βέβαια δεν του δόθηκαν αρκετές αφορμές τόσα χρόνια για να αντιδρά έτσι), μια πολιτική ταινία που μπαίνει στα έγκατα της κυβέρνησης χωρίς να ψάχνει για κουτσομπολιά και σκάνδαλα, μοιάζει σχεδόν εξωγήινη. Είναι όμως περισσότερο σημαντική από το να ψάχνει καλούς και κακούς, καθώς ο Υπουργός, με αφορμή μια κρίση που ξεσπά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, έχει μια ισχυρή πολιτική ματιά απέναντι στους καριερίστες που έχουν χάσει κάπου την επαφή ανάμεσα στους συνεργάτες τους και την κοινωνία.
Ένα νομοσχέδιο για παράδειγμα, που αιωρείται από την αρχή του φιλμ ως η πηγή του κακού, κάνει άνω κάτω τον υπουργό που προσπαθεί να το ξεφορτωθεί όχι γιατί το θεωρεί ως άδικο αλλά γιατί θα συνδεθεί με το όνομά του – αν αλλάξει υπουργείο ας γίνει ότι θέλει. Ο χρόνος που αφιερώνεται από το επιτελείο του υπουργού στην επικοινωνιακή πολιτική σχετικά με το νομοσχέδιο, οι προσπάθειες μεταφοράς ευθυνών αλλού, οι διάφοροι υπουργοί-μέλη μιας ενιαίας κυβέρνησης που φέρονται σαν μαλωμένα παιδιά, είναι βασικά στοιχεία αποτυχίας ενός συστήματος που θεωρητικά προστατεύει τον πολίτη, αλλά στην πράξη κοιτά να συμβιβάζει καταστάσεις , να ψάχνει μέσες λύσεις με μηδενική τόλμη. Ο Σελέρ περισσότερο απ’ όλα στοχάζεται πάνω στους σύγχρονους πολιτικούς, δίνει τροφή για σκέψη και ανοίγει δεκάδες συζητήσεις, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ συγκεκριμένος, αλλά έστω και έτσι η προσέγγιση του λειτουργεί εις βάρος της ηδονοβλεψίας, του πιο φθηνού και εύκολου τρόπου διείσδυσης στην πολιτική.