Αν και επετειακού χαρακτήρα η 85η απονομή των βραβείων Όσκαρ ελάχιστη διάθεση είχε να θυμηθεί τα παλιά αλλά περισσότερο θέλησε να παίξει ανάμεσα στο πολιτικά ορθό ύφος του κλασικού Χόλυγουντ και στον κοφτό σαρκασμό του σήμερα. Παρά την προχειρότητα στις θεματικές των μιουζικαλ και των 50χρονων του Τζειμς Μποντ ο οικοδεσπότης της βραδιάς Σεθ Μακ Φαρλαν κίνηθηκε χωρίς αμφιβολία αξιοπρεπώς πάνω σε αυτή τη δοκό ισορροπίας άλλοτε αποτιμώντας την γοητεία του κλασικού και άλλοτε παρουσιάζοντας κοφτές ατάκες και αστεία (όπως το απίθανο άσμα με τίτλο “I saw your boobs”) που μάλλον ενόχλησαν το παραδοσιακό κοινό των Όσκαρ. Αν και τα σχόλια στα αμερικάνικα media όπως και στα social media δεν ήταν ενθουσιώδη όμως η ουσία είναι ότι η δοκιμή του νέου οικοδεπότη πέτυχε διάνα, έφερε θεαματική τηλεθέαση και προσέλκυσε ένα νεανικό τηλεοπτικό κοινό, που δεν έχει μεγάλη επαφή με το ακαδημαϊκό περιβάλλον των Όσκαρ. Ο ίδιος ο Μακ Φάρλαντ πάντως επιφυλάχθηκε για μια μελλοντινή επανεμφάνιση του στα Όσκαρ αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο για άλλους υποψήφιους, όπως η Τίνα Φεϊ, που είχε αφησει θετικές εντυπώσεις στην αντίστοιχη απονομή των Χρυσών Σφαιρών.
Στα της απονομής πάντως η Ακαδημία θέλησε μάλλον να αποτιμήσει με δίκαιο τρόπο το σύνολο των ταινιών μοιράζοντας απο ΄δω και απο ΄κει αρκετά βραβεία. Για πρώτη φορά απο το 1987 ένα Όσκαρ (αυτό του Ήχου) δόθηκε εξ ημισείας σε δύο ταινίες. Επιπλέον δικαιώθηκαν όσοι μιλούσαν απο την αρχή για υποψηφιότητες παρασυρμένες απο το πολιτικό πλαίσιο της παρουσίας Ομπάμα στις ΗΠΑ. Καθόλου τυχαία λοιπόν η Πρώτη Κυρία Μισέλ Ομπάμα έδωσε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας στο Argo, ταινία που άλλωστε διαπνεέται απο αυτό το πνεύμα. Το Argo βέβαια ξεχώρισε και για μερικούς ακόμα λόγους. Πέρα απο την προπαγάνδα η κινηματογραφική Αμερική αναζητάει το νέο σπινθηροβόλο και δυναμικό πνεύμα που θα την οδηγήσει στο μέλλον. Για δεκαετίες η δημιουργική γενιά του '70 (Σπίλμπεργκ, Σκορτσέζε, Κόπολα, Λούκας) είχε αυτό λόγο συμβαδίζοντας με την αντικειμενική ανάγκη της επιτυχίας και του ταμείου. Στο 2013 ο Μπεν Άφλεκ και ο Τζορτζ Κλούνει (που ανέβηκαν να παραλάβουν το χρυσό αγαλματάκι του Argo χαμογελώντας είναι η συνέχεια αυτής της δημιουργικής και (πολιτικά φιλελέυθερης) επιτυχίας.
Στα υπόλοιπα Όσκαρ δίκαιη η επικράτηση Χάνεκε στο ξενόγλωσσο, αξιοπρόσεκτη η παρουσία και των Skyfall και Zero Dark Thirty στην λίστα των νικητών. Το γηρασμένο εκλεκτορικό σώμα των λευκών αρρένων της Ακαδημίας για άλλη μια φορά ξεχώρισε δύο νέα, γοητευτικά και ταλανούχα κοριτσια για να τους απονείμει τα Όσκαρ Α και Β γυναικείου ρόλου. Παρά το ρεύμα που αναπτύχθηκε στην τελική στροφή υπέρ της Εμανουέλ Ριβά η Τζένιφερ Λόρενς με τον σαρκαστικό αυθορμητισμό της αλλά και μια μεγαλοπρεπή τούμπα στα σκαλιά του Dolby Theater κέρδισε τις εντυπώσεις και το Όσκαρ. Το ίδιο ισχύει και για την υπέροχη Αν Χάθαγουεϊ, το πιο σίγουρο Όσκαρ της βραδιάς, η οποία επιπλέον σκάνδάλισε το twitter με το εφαρμοστό πάνω στο στήθος της φόρεμα, στοιχείο που προκάλεσε μια ολόκληρη αριστοφανική ψηφιακή στιχομυθία. Ο Ντανιελ Ντεϊ Λιουις περνάει πλέον στην ιερή μυθολογία του Χόλυγουντ χάρη στα τρία Όσκαρ Α Ανδρικού ρόλου. Παρ' όλα αυτά ο (καθ' όλα ακαδημαϊκός) σπηλμπεργκικός Λινκολν μάλλον περιφρονήθηκε και περιορίστηκε σε μόλις 2 βραβεία.
Απο αυτή την περιφρόνηση κερδισμένη βγήκε η Ζωή του Πι. Η αλληγορική παραμυθοϊστορία του Ανγκ Λι κέρδισε τα περισσότερα βραβεία της βραδιάς μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ σκηνοθεσίας, μια θεαματική και ευχάριστη ανατροπή κόντρα στα προγνωστικά. Συνδυάζοντας αυτή τη διάκριση μαζί με το ηχητικό έπος των Αθλίων του Χούπερ είναι εύκολο να διαβάσει κανείς άλλη μια ενδόμυχη σκέψη του Χόλυγουντ για την δυναμική εισβολή της νέας τεχνολογίας στο παιχνίδι της καλλιτεχνικής δημιουργίας αλλά και της εμπορικής ψυχαγωγίας. Συνδυαστικό ως προς αυτό η νίκη του Curfew, μικρού μήκους ταινία με ψηφιακό μονταζ σε έναν οικιακό υπολογιστή Mac αλλά και η διάκριση του μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Inocente, ταινία που στηρίχτηκε χρηματοδοτικά αποκλειστικά στο crowd-funding, τις δωρέες χρηστών μιας ψηφιακής πλατφόρμας χρηματοδότησης ταινιών. Είπαμε, νέες εποχές…
