(Beyond the hills/Dupa dealuri)
Δράμα, 2012, Ρουμανία, 150 λεπτά
Σκηνοθεσία: Κριστιάν Μουντζίου
Παίζουν: Κοσμίνα Στρατάν, Κριστίνα Φλουτούρ, Βαλέριου Αντριούτα.
Δυο κορίτσια, η Βοϊτσίτα και η Αλίνα, μεγάλωσαν μαζί σε ορφανοτροφείο. Όταν ενηλικιώθηκαν, η πρώτη βρήκε καταφύγιο σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι ασπαζόμενη την καλογερική, ενώ η δεύτερη μετανάστευσε στη Γερμανία (στοχοποιημένο σύμβολο του δυτικού τρόπου) προς άγραν εργασίας. Τα δυο κορίτσια ανταμώνουν ξανά. Η Βοϊτσίτα θα φιλοξενήσει προσωρινά την Αλίνα στο μοναστήρι με ολέθρια κατάληξη.
Η Αλίνα διεκδικεί απεγνωσμένα την επανασύνδεση με τη φίλη της, κινούμενη στα όρια της εξάρτησης, αποκύημα ενός προδομένου έρωτα, ενώ η Βοϊτσίτα έρχεται διαρκώς αντιμέτωπη με το δίλημμα: Πίστη ή Έρωτας (με το πρώτο σκέλος να φαντάζει εξ' αρχής υπερέχον στην ηθική της). Τότε είναι που η Αλίνα θα οδηγηθεί σε υστερικές κρίσεις τις οποίες η σκοταδιστική μοναστική κοινότητα θα εκλάβει ως σημάδια δαιμονισμού και θα φτάσει στην ύστατη λύση της σταύρωσης. Σταύρωσης που δεν παραλληλίζεται άμεσα με το περιεχόμενο αυτής του Ιησού (αφού ο δεύτερος θυσιάστηκε για να σώσει τους άλλους, ενώ η Αλίνα -ως πιο ανθρωπινή φιγούρα- παραδομένη στην ερωτική της εξάρτηση), μα συνδέεται αλληγορικά με τις δομές και τις συνθήκες [το περιβάλλον ενός αυστηρού, απάνθρωπου (και υποκριτικού, προσθέτω εγώ), καθεστώτος περιθωριοποιεί αυτόν που αποκλίνει της επιβεβλημένης κανονικότητας και τον εξοντώνει όταν ο επικίνδυνος στασιαστής θελήσει να συμπαρασύρει και άλλους στην «ανομία» του].
Παρά το γεγονός πως ο Μουντζίου καταγράφει με σαφή αποστασιοποίηση τα τεκταινόμενα –αποφεύγοντας να τα χρωματίσει με υποκειμενικές πεποιθήσεις-, περιβάλλει ακόμη και τις πιο λεπτές υφάνσεις της ψυχογραφίας των ηρώων του με μια τελετουργική ατμόσφαιρα πρωτόγονης δυναμικής στην οποία υποβόσκει μια εξόχως αγωνιώδης δραματοποίηση, επιβεβαιώνοντας πως διαθέτει τον απόλυτο έλεγχο του κινηματογραφικού μέσου, αλλά και του πολυεπίπεδου σεναρίου του. Κι αν η διέξοδος από το μοναστήρι πίσω από τους λόφους, ύστερα από ένα δίωρο συναισθηματικού εγκλεισμού, μπορεί να φαντάζει ως μπουκάλα οξυγόνου, ο Μουντζίου επισημαίνει στην τελευταία σκηνή πως στον εγκόσμιο βίο επικρατεί μια άλλης φύσεως παραφροσύνη, εξίσου απεχθής όμως, κλείνοντας το φιλμ με ένα πλάνο αστικού περιβάλλοντος, όπου η βρώμικη λάσπη καλύπτει το παρμπρίζ του αυτοκινήτου, του οπτικού μας πεδίου δηλαδή.
Εγκαταλείποντας μας χωρίς αχτίδα φωτός. Κι αυτό είναι που στερεί στην ταινία να βρεθεί στο υψηλότερο επίπεδο. Βλέπετε, έχουν γυριστεί ταινίες και σε άλλες περιόδους έντονης κρίσης. Μόνο που τότε, π.χ. οι Ιταλοί νεορεαλιστές, κρατούσαν πάντα ζωντανή την ελπίδα.
