Life of Pi

Η περίπτωση του Ανγκ Λι πρέπει να προκαλεί πονοκέφαλο στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της θεωρίας του auteur. Δύσκολα θα εντοπίσεις ουσιώδη κοινά στοιχεία από άποψη αισθητικής ή θεματολογίας στη φιλμογραφία του. Ανήκει σε εκείνη την κάστα δημιουργών, που αυτό που αναζητούν είναι μια καλή ιστορία για να αφηγηθούν και όταν την εντοπίσουν, προσαρμόζουν την τεχνική τους έτσι ώστε να την εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Υπάρχει λοιπόν μια κοινή συνισταμένη των φιλμικών του εξορμήσεων κι αυτή δεν είναι άλλη από το storytelling. Την δίψα του να αφηγηθεί ιστορίες. Και να το πραγματοποιήσει με τρόπο, που ο αποδέκτης της αφήγησης να μη μπορεί να πράξει διαφορετικά από το να κρέμεται από τα χείλη του.

Από αυτή την άποψη το Life of Pi, παρά το μεγαλεπήβολο παρουσιαστικό του, ίσως είναι ότι πιο προσωπικό έχει κάνει μέχρι σήμερα. Αφηγηματικό από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, το φιλμ δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια παθιασμένη, κατηγορηματική δήλωση πίστης του δημιουργού του στη δύναμη του παραμυθιού και της αφήγησης. Και η (πονηρά πολυσυλλεκτική) θρησκευτικότητα του , που μοιάζει σε πρώτη ανάγνωση να συνιστά τον θεματικό του πυρήνα, εντάσσεται (ή υποτάσσεται, αν θέλεις) στον απώτερο στόχο, την ανακήρυξη του παραμυθιού σε πρωταρχικό παράγοντα ευδαιμονίας. Στόχος που επιτυγχάνεται, επειδή το Life of Pi είναι ένα έκτακτο κινηματογραφικό παραμύθι.

Ο Ταϊβανέζος δημιουργός πυροβολεί τον αμφιβληστροειδή με εικόνες φυσιολατρικού μεγαλείου και ανείπωτου κάλλους, χειραγωγεί τα συναισθήματά σου με την πλήρη κι ανεπιφύλακτη συναίνεσή σου κι αφού σε καταστήσει κοινωνό του φαντασμαγορικού του υπερθεάματος και ταχθεί ψυχή τε και σώματι στο πλευρό της φανταστικής αφήγησης, σου πετά το μπαλάκι και σε καλεί να διαλέξεις στρατόπεδο. Είσαι με αυτούς που αποστρέφονται οτιδήποτε μη πραγματικό ή με εκείνους που πιστεύουν πως χωρίς τα παραμύθια θα ήμασταν χαμένοι;

Αν ανήκεις στους δεύτερους, τότε το Life of Pi είναι η ιδανική κινηματογραφική επιλογή για την περίοδο των εορτών – και για τον υπόλοιπο χρόνο, αφού ρωτάς.