Special Screening | Ο Έρωτας του Φεγγαριού, μια βουτιά στο σύμπαν του Γουές Άντερσον

Διατηρώντας όλο το πακέτο αισθητικής και περιεχομένου χάρη στο οποίο τα φιλμ του γίνονται αναγνωρίσιμα από το πρώτο λεπτό, ο Άντερσον μεταφέρεται για πρώτη φορά στο χρόνο (η ιστορία εξελίσσεται το 1965), κάτι που ελάχιστα φαίνεται να επηρεάζει το όλο σχέδιό του. Άλλωστε τα ρετρό αντικείμενα και ειδικά οι μουσικές από τα 60ς, είχαν πάντα κομβικό ρόλο στο σινεμά του, κάνοντας το παρόν να μοιάζει σαν φυσική συνέχεια των προηγούμενων. Αυτό βέβαια είναι και το σημείο για το οποίο ο Τεξανός σκηνοθέτης συχνά κατηγορείται, πως τα φιλμ του μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους, και ότι προσφέρει ένα επαναλαμβανόμενο αστείο που σε στιγμές καταντάει κουραστικό. Ο ίδιος πάντως σε συνεντεύξεις του δηλώνει πως ψάχνει πάντα το καινούριο, φρέσκες ιδέες που να κάνουν τα φιλμ του ενδιαφέροντα, οι οποίες όταν μετουσιώνονται σε σκηνές ίσως ναι, του θυμίζουν αντίστοιχα πράγματα που έκανε στο παρελθόν.

Η άποψη της επανάληψης είναι όμως απλοποιημένη – με την ίδια λογική επαναλαμβάνεται για παράδειγμα και ο Γούντι Άλεν ή όποιος άλλος έχει κοινή θεματολογία στα φιλμ του. Ο Άντερσον φροντίζει μεν να πουλά πνεύμα μέσω των ηρώων του, όμως ο τρόπος που το κάνει διαθέτει αυθεντικότητα και δεν έχει ίχνος συμβιβασμού. Είναι εντυπωσιακό πως ακόμη και αν σιχαίνεται κάποιος τις ταινίες του, αναγνωρίζει πως είναι δημιουργήματα που ελάχιστα έχει αγγίξει η λογική των στούντιο, κάτω από το καπέλο των οποίων δουλεύει από την αρχή της καριέρας του ο Άντερσον, καταφέρνοντας να μαζεύει αξιομνημόνευτα cast που προσαρμόζονται όλα πάνω του – το αν αυτό βγαίνει σε καλό ή κακό είναι άλλο θέμα.
Αν λοιπόν το υλικό, οι ιδέες δηλαδή, είναι λίγο πολύ δεδομένες, η τοποθέτηση τους, η σύγκρουση των χαρακτήρων που εκκινεί την πλοκή και η διαχείριση του φινάλε είναι οι επί μέρους παράγοντες για την επιτυχία της κάθε ταινίας του ξεχωριστά – όχι του σινεμά του στο σύνολο.

Στο Moonrise Kingdom, η ιστορία ξεκινά όταν δύο δωδεκάχρονα παιδιά αποφασίζουν να δραπετεύσουν από το μικρό νησί που βρίσκονται, απογοητευμένοι και οι δυο από το περιβάλλον που ζουν, το οποίο δεν αναγνωρίζει τη διαφορετικότητά τους. Δυο ανήλικοι που δρούν και συμπεριφέρονται σαν ενήλικες (βλέπε Rushmore) που ασφυκτιούν όπως φαίνεται και από την εξαιρετική εναρκτήρια σκηνή παρουσίασης (βλέπε Οικ. Τενενμπάουμ). Τους κυνηγούν ο ομαδάρχης της κατασκήνωσης προσκόπων, ο αστυνομικός του νησιού και η οικογένεια της κοπέλας, ενήλικες με καρδιά παιδιού που αντιμετώπισαν δεκάδες προβλήματα στη ζωή τους (βλέπε Υδάτινες Ιστορίες, Bottle Rocket, είπαμε Άντερσον χωρίς αυτοαναφορικότητα δε γίνεται). Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι λιγότεροι από ότι συνήθως, δε μοιάζουν ημιτελείς και η προσέγγιση τους γίνεται έτσι ώστε να υπάρχει πρόοδος στις σκέψεις τους και λύση στα προβλήματά τους όσο το φιλμ κυλά. Αν το κομμάτι αυτό είναι το πιο κρίσιμο στα φιλμ του Άντερσον, ότι δηλαδή οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι και μέρος απλά του καρτ ποστάλ κάδρου του ή όχι, υπάρχει εδώ μια ανεξαρτησία που θυμίζει τα πρώτα φιλμ της καριέρας του.

Κατά τ’ άλλα άλλωστε, το σύμπαν είναι ίδιο, δηλαδή memorabilia που κάνουν την καρδιά του ενήλικα να χτυπά, αστεία που προκύπτουν από τα ανέκφραστα πρόσωπα των ηρώων, παιχνιδιάρικο score του Desplat (δεύτερη φορά μετά τον Mr. Fox), εστετισμός σε κάθε λεπτομέρεια του production design, ντοκιμενταρίστικη αφήγηση του Μπομπ Μπάλαμπαν να θυμίζει την αγάπη για τον Κουστώ, και πάντα μια αόρατη ταμπέλα πάνω απo όλα αυτά με τίτλο “Σε όποιον αρέσουμε”. Εγωιστικός μεν, τίμιος δε τρόπος να κάνεις σινεμά – όλα επαφίενται στη θέληση του θεατή.