Την ώρα που όλη η Ελλάδα έμοιαζε ξετρελαμένη με οτιδήποτε ερχόταν από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, έμοιαζε με αυτοκτονία να επιχειρήσει κανείς να δώσει το βάρος στη βαλκανική γειτονιά μας. Το τολμήσαμε. Ξεκινήσαμε με βαλκανικά βιβλία, σύγχρονη αλλά και παραδοσιακή μουσική από την Σερβία, την Κροατία, την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία. Από τη Βουλγαρία αγγουροντομάτα Σόπσκα (με ψιλοκομμένα το αγγουράκι και την ντομάτα και τριμμένη τη φέτα), από την Τουρκία πικάντικα σουτζουκάκια, από τη Σερβία Καρατζόρτζεβα (σνίτσελ σε ρολό, γεμιστό με ζαμπόν και τυρί) και Τσεβάπτσιτσι (σουτζουκάκια από μοσχάρι), από τη Ρουμανία καπνιστό κίτρινο τυρί και μελιτζανοσαλάτα.
Αν και όλα μοιάζουν ίδια, κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Στην Τουρκία η τέχνη των μπαχαρικών δίνει σε όλα μια μοναδική γεύση. Στη Σερβία τα κρέατα είναι διαφορετικά, ο κιμάς τους είναι πολύ πιο αγνός, με πολύ λιγότερα πρόσθετα υλικά. Στη Βουλγαρία τα πάντα σχεδόν είναι είτε μαριναρισμένα (κρέατα), είτε πανέ, είτε βουτυρωμένα (εντόσθια).
Στην πορεία αφήσαμε τα εδέσματα που δεν ταιριάζαν με την γευστική εμπειρία του Έλληνα και κρατήσαμε την Καρατζόρτζεβα, την Σόπσκα και τα σουτζουκάκια Τουρκίας. Φέραμε όμως νέες ιδέες: μοναδικά χειροποίητα τσιπς που όμοιά τους δεν θα βρείτε αλλού. Σνίτσελ με μανιτάρια όπως θα το φάτε στη Βιέννη ή στο Μόναχο. Λουκάνικα μοναδικά από τον πολύ μερακλή Στέλιο στον Κρόκο Κοζάνης.
Ίσως σε κάποιους φαντάζει ακατόρθωτο να δέσει κανείς τεχνολογία, καινοτομία, εξαιρετικά, ποιοτικά υλικά με τα Βαλκάνια, την Βαλκανική κουζίνα και την Βαλκανική μουσική. Πιστεύουμε ότι τα καταφέραμε. Ακόμη όμως χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά, όταν άνθρωποι που για πρώτη φορά μπαίνουν στη Μπούμπα Μάρα, μάς λένε: Νομίζω πως είμαι στην Ευρώπη.
