Σε μερικές ημέρες η
Ειρήνη του ετοιμάζει τα πιο υπέροχα
γενέθλια. Γίνεται 68. (Ο Λευτέρης είναι
γεννημένος στις 12-10-1944. Την ημέρα της
απελευθέρωσης της Αθήνας από τους
Γερμανούς. Γι’ αυτό και η υπέροχη νονά
του Θεοδώρα Ταμάμη, δασκάλα του σε όλες
τις τάξεις του δημοτικού στην Καλλιθέα,
τον βάφτισε Ελευθέριο.) Είμαστε μαζεμένοι
στο σαλόνι, εκείνος κοιμάται στο
υπνοδωμάτιο που του έχει παραχωρήσει
όλους αυτούς τους μήνες η Ειρήνη, έχουμε
μόλις επιστρέψει από τις ακτινοβολίες
στον εγκέφαλο.
Στο αυτοκίνητο του κάνω
3 τυπωμένες φωτογραφίες από το
άδειο Μουσείο Ακρόπολης Αθηνών της
Λιζής Καλλιγά, μια βιογραφία του Glenn
Gould, ένα στικάκι με βιντεοσκοπημένοGlenn
Gould, μια κάτοψη του άδειου Παλαιού
μουσείου Ακρόπολης και ένα cd
με μουσική του Δημήτρη Κουρτάκη.
«Αφού φάνηκε ότι δεν
σου άρεσα στην ανάγνωση ως Οιδίποδας.»
«Δώσε μου λίγο χρόνο…»
του λέω.
«Αν δεν έρθεις βοηθός
μου ξέχνα το. Είναι αδύνατον. Αν είναι
να μου κάνεις όπως κάθε φορά…»
«Για να έρθω βοηθός,
αρχίζουμε …» Τον «απειλώ».
Χαμογελάει διάπλατα.
Από το ίδιο κιόλας βράδυ
αρχίζω να του στέλνω υλικό στο e-
mailτου. Εδώ και δυο μήνες
του έχω μάθει υπολογιστή και χαίρεται
που μαθαίνει να ψάχνει στο youtube,
στο google και να διαβάζει
και να απαντά σε e- mail.
Αγοράζουμε μάλιστα και τον καλύτερο
υπολογιστή. Αφού έχω κόλλημα με τους
Αpple, θέλει κι αυτός Αpple
παρακαλώ.
Αρχίζουν τα τηλεφωνήματα
στην παλιά διανομή του Θερμοκηπίου.
Δυσκολίες. Και οικονομικές και πίστωσης
χρόνου σε άλλες υποχρεώσεις.
Οντισιόν για νέα διανομή.
Ο καιρός περνάει. Αρχές χειμώνα.
(Διαψεύδονται οι εκτιμήσεις των γιατρών
για το τέλος). Γίνεται μελαγχολικός όσο
ποτέ άλλοτε. Δεν γνωρίζει τίποτα για
τους 3 τελευταίους μήνες της ζωής του.
Οι 3- 4 άνθρωποι που το γνωρίζουμε παίζουμε
ένα θέατρο παραλόγου από την ώρα που
ξυπνάμε μέχρι την ώρα που «αν κοιμόμαστε»…
Ξαφνικά τον πιάνει μια
μανία για προγραμματισμό τριετίας.
Δίνει παραγγελία για μετάφραση της
Τρικυμίας του Σαίξπηρ στον Καψάλη και
θέλει να δοκιμάσει μετάφραση των Βατράχων
από τη Μαστοράκη ή τον Ερρίκο Σοφρά.
Ο δύσκολος Γενάρης
μπαίνει κι αρχίζει να με ρωτάει για τον
Οιδίποδα. Σχεδιάζει πράγματα γι’ αυτόν
ως Τειρεσία τώρα, θέλει να του βρω
Giacometti, γιατί είναι αδύνατον
να ανοίξουμε τόσες κούτες στο σπίτι
του, νέα διανομή ρόλων και Επίδαυρο.
Κάνουμε μια βόλτα στο λόφο του Στρέφη
κι εκεί του ρίχνω την ιδέα μιας
«παζολινικής» διανομής. Οιδίποδας ο
Αργύρης Πανταζάρας και Ιοκάστη η Μαρία
Σκουλά. Η Eιρήνη χαίρεται
που το ακούει και επαυξάνει.
Του αντιγράφω από το
σπίτι μου 40 cd Bach. H
Ανάβαση στο Λόφο, το άδειο Μουσείο
Ακρόπολης, ο καθηγητής Μανόλης Κορρές,
η Εύα Μανιδάκη, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος
και η Ρίτα Λυτού.
Πριν παραδοθεί στην
Ιστορία ένα νέο επιγραφικό Μουσείο
Ακρόπολης για 25 παραστάσεις από τα μέσα
Αυγούστου μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου ο
«Οιδίπους Τύραννος» (με εκκρεμότητα
πάντα αυτό το τύραννος ) της «νέας ΣΚΗΝΗΣ»
σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Το βράδυ μου τηλεφωνάει
και μου λέει ότι αν είχε έτοιμη μετάφραση
των «Ευτυχισμένων Ημερών» από τη Τζένη
Μαστοράκη θα ζητούσε να του παραχωρήσουν
το μουσείο για το χειμώνα για 10 μέρες
με τον ίδιο στο ρόλο της Γουίνι.
Οι πρόβες του «Θερμοκηπίου»
έχουν αρχίσει στο σπίτι της Ειρήνης
Λεβίδη. Χαμός. Φροντιστήριο. Τα βασικά.
Κι αυτά με μια ειδική κρυπτογραφημένη
γλώσσα.
4 ώρες πάνω στο θέμα της
Ακοής του ηθοποιού… αποτέλεσμα εξάντληση
και μικρή πρόοδος, αν όχι κανένα
αποτέλεσμα. ΒΑΣΑΝΟ. ΥΠΟΤΡΟΠΗ.
Θέλει να μπει η Άνοιξη
για να μπούμε για πρόβες του «Θερμοκηπίου»
στη σκηνή του Θεάτρου της οδού Κυκλάδων.
Μια μέρα πίσω στα
παρασκήνια περιμένοντας να διορθωθεί
κάτι στο μηχανισμό του γραφείου, μου
εξομολογείται ότι αισθάνεται πολύ
ενοχικά, γιατί μόλις πριν από λίγα
δευτερόλεπτα κατάλαβε τη Λαμπέτη στον
τελευταίο ρόλο της ζωής της, «Τη Σάρα».
Είχε πάντα μια γωνιά πίσω στα παρασκήνια
κι, όταν έβγαινε, έκλαιγε βουβά. «Μα δε
βλέπεις ότι δεν είμαι εγώ, δεν είμαι η
Λαμπέτη πια κι εσύ πάνω στη σκηνή με
βασανίζεις να γίνω αυτό που νομίζεις
ότι μπορώ να ξαναγίνω…»
Έχουν περάσει 6 μήνες
από εκείνο το απόγευμα στο δωμάτιο 1107
στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ.
Ο Λευτέρης δεν έχει
φύγει.
Ο «Οιδίποδας Τύραννος»
δεν έγινε λόγω τεχνικών δυσκολιών.
Συνεχίζουμε τις θεραπείες
και στη διαδρομή Κομνηνών- Υγεία
μοιραζόμαστε πάντα ένα freddo
cappuccino decaf με δυο ζαχαρίνες…
