Δεν
ήλπιζα τόσο μακρά ζωή… Θυμάμαι- ξέρετε-
τον κομήτη του Χάλεϋ, την εμφάνιση του
Βενιζέλου, παρέστην – μικρό παιδί- σε
ένοπλο συλλαλητήριο στην Κρήτη…
Δε
θέλω πλέον να ζω. Θέλω να διατηρήσω την
αισιοδοξία μου, αλλά δε μου το επιτρέπουν
τα πράγματα, όπως έχουν καταστεί.
Και σε κοινωνικό και σε προσωπικό
επίπεδο.
Κοινωνικά,
μ' αυτήν την κατάπτωση, την οικονομική
και όχι μόνο. Είναι
πολιτικό το πρόβλημα και βεβαίως είναι
και πρόβλημα παιδείας. Ο
Έλληνας έχει τον… ''ηρωισμό'' να θαυμάζει
τους αρχαίους- χωρίς, όμως, να τους
γνωρίζει, ούτε να τους καταλαβαίνει.
Έτσι, γιατί τον βολεύουν… Παράλληλα,
φροντίζει για τον διορισμό του ανάξιου
συνήθως παιδιού του σε βάρος του άξιου
παιδιού του διπλανού, ο οποίος δεν έχει
τις ίδιες… γνωριμίες, φροντίζει να
δουλεύει όσο το δυνατό λιγότερο, να πάει
αργότερα και να φεύγει νωρίτερα από τη
δουλειά του, να βάζει στην τσέπη του
ό,τι, και όσο, μπορεί ο καθένας- όχι μόνον
οι πολιτικοί- απ' αυτά που δεν του ανήκουν,
να μισεί και να υπονομεύει τον άλλο,
να…
Το
«μαζί τα φάγαμε»
ενέχει μία μεγάλη αλήθεια. Υπό την έννοια
της νοοτροπίας που έχει επικρατήσει.
Λείπει
η εθνική αλληλεγγύη και
επικρατεί- ακόμα και σήμερα εν μέσω
αυτής της ανθρωποφονικής κρίσης- το
ατομικό συμφέρον.
Μέχρι
πρόσφατα ψήφιζα. Τώρα δε με βαστούν τα
πόδια μου να πάω στο εκλογικό κέντρο.
Είχα τοποθετηθεί και στο ψηφοδέλτιο
επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Μου είχε τηλεφωνήσει
τότε ο κ. Πετσάλνικος, για να ζητήσει
την έγκρισή μου και του είχα πει- θυμάμαι-
ότι αποδέχομαι, αλλά θα ήθελα να είναι
πιο σοσιαλιστικό το κόμμα… Δυστυχώς,
δεν τα κατάφερε… Ύστερα… όχι,
όχι δεν είμαι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω
εμπιστοσύνη σ' αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας,
ούτε το ΚΚΕ.
Τον κομμουνισμό τον γνωρίσαμε στη Ρωσία
έτσι όπως εφαρμόστηκε… Ήμουν υπέρ του
κ. Κουβέλη. Πίστευα πως είναι αυτός που
εκφράζει μια αριστερή πολιτική, αλλά
δημοκρατική. Όπως ήταν και το όνομα του
κόμματός του. Είναι λυπηρό, όμως, το ότι
και σ' αυτόν τον πολιτικό χώρο υπήρξαν
εσωτερικές διαφωνίες και διασπαστικές
κινήσεις που οδήγησαν και στην αποχώρησή
του από την κυβέρνηση.
Οι
νέοι να μη φεύγουν στο εξωτερικό.
Να μάθουν να επιμένουν και να υπομένουν.
Χάνουμε το αίμα μας ως έθνος με τη φυγή
των νέων. Δεύτερον: ΝΑ μείνουν εδώ, να
δουλέψουν, να αγαπήσουν την εργασία, να
μην απεργούν (ειδικά οι δάσκαλοι, οι
γιατροί…) Και τρίτον, εγώ να φύγω…
Κουράστηκα πια. Δε θέλω άλλο να ζω και
να βλέπω αυτήν την κατάσταση.
Επίστεψα
βαθιά στον έρωτα! Αρκεί βέβαια να έχει
εκδήλωση και από τις δύο πλευρές.
Προσωπικά, έζησα ευτυχισμένο βίο. Η
γυναίκα μου, με την οποία έζησα 65ετή
κοινό ευτυχισμένο βίο, με κατανοούσε,
κι εγώ εκείνη. Ερωτευτήκαμε και οι δύο
την εργασία, τη δημιουργία, ο ένας τον
άλλο… Επίστεψα πολύ στον έρωτα… Είναι
αυτός που σε βοηθά να ζεις και να
δημιουργείς. Είναι αυτό που λείπει ίσως
σήμερα…Τη βλέπω ξέρετε πολύ συχνά στον
ύπνο μου… Θα ήθελα και να… αναστηθεί,
αλλά δε γίνεται.
Είμαστε
τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε
συνείδηση, δε νομίζω ότι είναι στοιχείο
ουσιαστικής ευτυχίας. Ο
άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα, όταν δεν
έχει συνείδηση της τραγικότητας της
ζωής του.
Όχι,
δε φοβάμαι τον θάνατο.
Δε θέλω όμως να πεθάνω αμέσως… Θέλω να
ολοκληρώσω τις εκκρεμότητες των κειμένων
μου.
Ο Κριαράς πέθανε από ανακοπή καρδιάς, στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη, το βράδυ της 22ης Αυγούστου 2014. Ήταν 107 ετών.
(ΑΜΕ-
ΜΠΕ)
