Γιατί
οι εικόνες στους δρόμους δε συνυφαίνονται
με τις προσδοκίες των ανθρώπων, αλλά
αντιθέτως συμβολίζουν μια σχεδόν
«μεταφυσική» ασφάλεια του κακού;
Ήδη από πέρυσι
είχα εκφράσει την απογοήτευσή μου για
την πώληση του αρχείου του Αλεξανδρινού
ποιητή Κ. Π. Καβάφη. Ήλπιζα ότι θα άνοιγε
από τότε ένας δημόσιος κύκλος συζητήσεων
με αφορμή και την «πώληση» του αρχείου,
αλλά και την «αγορά» του, κυρίως.
Η πώληση του
αρχείου υπηρέτησε εν μέρει μια
νεοπλουτίστικη αντίληψη του «παρασιτοφόρου»
πωλητή του (κατασκευή πισίνας σε ιδιόκτητη
μονοκατοικία του Παλαιού Ψυχικού),
προσέδωσε δε κύρος σε ένα συστημικό
κοινωφελές Ίδρυμα, το οποίο με τακτική
«αποζημιώσεων» σουρεαλιστικών διαστάσεων,
επιζητά να καταστεί με φαντασμαγορικό
και μανιοκαταδιωκτικό τρόπο ο μόνος
στρατηγικός, μη συντεχνιακός, πολιτιστικός,
αθηνοκεντρικός θεσμός ενός κράτους με
κλονισμένες πια μικροδομές Πολιτισμού.
Δεν χρειάζονται
πολλές συζητήσεις γύρω από το θέμα της
υπονόμευσης του ποιητικού έργου του Κ.
Π. Καβάφη με αυτήν τη μανιώδη «εξωστρεφή»
της διαθεσιμότητα σε μορφή απονομιμοποιημένων
στίχων- fragments του ποιητή στα μέσα μαζικής
μεταφοράς στην πρωτεύουσα. Είναι
φαινόμενο μιας ανθρωπολογικής διαφθοράς
που δεν επιτρέπει στο δομικό, καλλιτεχνικό
ρόλο του ειδικού να πάρει θέση δικαίου.
Είναι νοσηρή εκδήλωση ενός ανασφαλούς
ελλειμματικού εαυτού πίσω από την
χειριστική εκτροπή του «διαφημιστή»
που έχει χάσει τον προσανατολισμό του.
Οι ισχυρές
συγκρούσεις είναι αυτές που στο μέλλον
θα μετασχηματίσουν το νεωτερικό κράτος.
Ωστόσο, θα χρειαστεί αρκετός χρόνος
μέχρι η επιφυλακτικότητα προς τα
μορφώματα «εναλλακτικής» θέασης της
πραγματικής ζωής, ως νέοι φορείς του
γενικού συμφέροντος (κι οι οποίοι
επιβιώνουν στην υπηρεσία του διεφθαρμένου
πολιτικού συστήματος, αφού καταλαμβάνουν
τις πρώτες 100 θέσεις της ανασφαλούς
διαδικτυακής «τσατσάς» alexa.com),
δώσει οριστικά τη θέση της σε μη
συντεχνιακές κοινωνικές απαιτήσεις.
Μέχρι τότε, ο Έλληνας θα συνεχίζει να
υπάρχει ως οντότητα φόρου υποτελής στα
in
του «χρηματισμού» σε όλα τα πεδία της
ιδιοτελούς κοινωνικής ικανοποίησης.
Δεν έχει
νόημα το «παράγειν», αλλά το «συγκρούεσθαι».
Επιστροφή στο μέλλον δηλαδή. Γιατί το
ταλέντο είναι πάντα παρά φύσιν.
Το φαγοπότι
των ψευδαισθήσεων για μεμονωμένες
περιοχές των ελληνικών τριτοβάθμιων
εκπαιδευτικών μονάδων καλά κρατεί.
Απεργίες, τραγούδια στο facebook
και καφές στα in
στέκια των free
press.
Και ο λογαριασμός πάλι θα πρέπει να
πληρωθεί. Οι τσέπες μας πάλι κάνουν
γλέντι…
Δεν ξέρω αν
είναι επαναστατική κίνηση, μέσα σε όλα
τα άλλα, αυτό το δημόσιο “outing”
με αφορμή πάντα το μοιραίο και ελαστικό
“bulling”
εφήβων. Δεν ξέρω δηλαδή πόσο βοηθάει να
καλούμε ανθρώπους βουλιαγμένους στα
σκ*** να αλλάξουνε. Είναι κι αυτό η
επιπολαιότητα της ψευδαίσθησης…
Από τα πογκρόμ
του Δεκέμβρη του 2008 έχουν περάσει 5
χρόνια και φαίνεται πως ο όχλος διατηρεί
ακόμα χαμένη την ισορροπία του. Ο χθόνιος
μηχανισμός του εμφυλίου υπάρχει ακόμα
στο αίμα μας. Φύσσας, Φουντούλης,
Καπελώνης. Ο νόμος του αίματος είναι
αρχαϊκός. Κι άντε ψάχνε μετά από πού
εκπορεύεται το «Άγιο Πνεύμα». Το πρόβλημα
της βίας είναι η απουσία νοήματος.
Η πολιτική
εξουσία στην Ελλάδα τα τελευταία 3 χρόνια
έχει χάσει την κυρίαρχη τριακονταετή
θεσμική της πεμπτουσία. Να διατηρείται
μαχόμενη, δηλαδή, ακολουθώντας τα
κυρίαρχα γούστα του εκλογικού σώματος
που την αναδεικνύει. Τα μπουζούκια πια
ανήκουν μόνο στο λαό…
Δεν γνωρίζω
ποια είναι η αντικειμενική πραγματικότητα
για τη Δημόσια Τηλεόραση. Δεν ξέρω αν
θα γίνει τίποτα, αν πάρουμε στα σοβαρά
το χάλι της. Δεν ξέρω τι σημαίνει, με
άλλα λόγια, δημιουργική κατάσταση για
την ΕΡΤ. Πολεμάω ακόμα να βρω με ποια
υλικά θα εξοπλίσω τον ψυχισμό μου και
τις ανάγκες μου για να αντιμετωπίσω το
αντικειμενικό, πλέον, δεδομένο της ζωής
που λέγεται ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ.
