Αυτή η κατάρρευση της χώρας δεν είναι τυχαία. Κι οι ερευνητές της Ιστορίας μετά από 30 χρόνια, θα μπορούν να αποδώσουν με μεγαλύτερη επιστημονική ενάργεια και αντικειμενικότητα τις ευθύνες αυτής της ύστατης πολύτροπης καταστροφής.
Φορές φορές σκέφτομαι ότι ο ιστορικός χρόνος της εκατονταετίας, ως όριο επαν-όρθωσης στην ιστορία κοινωνιών που έχουν καταρρεύσει, για την Ελλάδα ξεκινάει μετά την απελευθέρωση του ’44. Και πως η κρίση αυτή, συστημική – ξεσυστημική, δεν είναι παρά η ύστατη αντίδραση του παλιού να παραχωρήσει τη θέση στο νέο (χωρίς να σημαίνει ότι στο νέο κυοφορείται κάτι καλύτερο από το παλιό…).
Ύστερα ξεφυλλίζω τις εφημερίδες, βλέπω τη Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη (τη φοιτήτρια του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ) στην πατρίδα μου (κι όχι στον Κορυδαλλό παρέα με τον Άκη), χαρούμενη και μ’ ένα πούρο Cohiba στο κατακόκκινο πλαστικοποιημένο από το υαλουρονικό οξύ στόμα, παχύσαρκους gay μάγειρες να αυνανίζονται παρέα με γυναίκες μεσάζοντες (μεγαλο)δημοσιογράφους που πάσχουν από νευρική ανορεξία – απότοκη σωματικοποίηση της αγαμίας, λαμπάδες να ανάβουν στην Τήνο για παιδιά που έρχονται στον κόσμο με εξωσωματική και καισαρική σε νοσοκομεία των βορείων προαστείων, «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» σε νέο τηλεοπτικό περιτύλιγμα, το 80% των μαθητών της Τρίτης Λυκείου να γράφει βαθμούς στις εξετάσεις κάτω από τη βάση, το facebook και το twitter να ρουφιανεύει την κάθε γουλιά mojito που πίνεις παρέα με το γκομενάκι που έχεις χτυπήσει στην ποδηλατοδρομία της εβδομάδας, ομάδες ανέργων να ψάχνουν για απομεινάρια οπωροκηπευτικών μέσα στις σακκούλες των σκουπιδιών της γειτονιάς, το διπλανό ζευγάρι να τραβάει τον εαυτό του hot video για να το ανεβάσει χωρίς πρόσωπο και προσωπική συστολή στο youhot, έναν “ποιητή” να βρίζει στον αέρα την δημοσιογράφο άσχετη, κάποιους ανώμαλους παραπέρα να πετούν ένα στουπί με βενζίνη στην υπόγεια κατοικία δυο Πακιστανών που ζητούν πολιτικό άσυλο από αυτή τη χώρα και πάει λέγοντας…
Τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι, όπως πολλοί όλο και λιγότερο… Κάποτε είχα αναρρωτηθεί πως γίνεται μέσα στα όρια της ίδιας πόλης, 2 χιλιόμετρα παραδίπλα από το σπίτι μου, στο τεράστιο αστικό νεκροταφείο να αποσυντίθενται χιλιάδες νεκροί, συγγενείς και φίλοι και η ζωή εντούτοις να συνεχίζεται, λίγα μέτρα παρακάτω, το άστυ να μην πεθαίνει ποτέ…
Κι όμως είναι αυτές οι μέρες που σκέφτομαι, όπως στους νυχτερινούς εφιάλτες, πως το νεκροταφείο είναι όλη αυτή η πόλη. Κάθε πολυκατοικία είναι ένα πολυοστεοφυλάκειο. Κάθε διαμέρισμα είναι κι ένας οίκος αναπαύσεως με ανοικτή αιωνίως μια τηλεόραση στην στριγκλή φωνή της Ελένης Μενεγάκη και την ύποπτα χαλασμένη φωνή του Λάκη Λαζόπουλου…
“ΕΓΕΡΘΗΤΙ…”
Δεν είμαι αισιόδοξος. Ούτε για τον Τσίπρα και τον Hollande. Ούτε για την έξοδο ή την παραμονή μας στην Ευρώπη και το χαρτονόμισμα που λέγεται ευρώ.
Δεν είμαι αισιόδοξος κυρίως γιατί βλέπω συνεχώς δίπλα μου χαλασμένους ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς είναι φίλοι μου. Και δεν τους μοιάζω…
Θα ήμουν αισιόδοξος αν έβλεπα περισσότερους αηδιασμένους ανθρώπους.
Ωστόσο όλοι μοιάζουν να συγκλίνουν πως χωρίς να έχει σημασία από ποιά θέση θα παρακολουθήσουν την ταινία που το θέμα της είναι “το βύθισμα της Ατλαντίδας”…
