Σκηνοθεσία: Denis Villeneuve
Σενάριο: Hampton Fancher, Michael Green
Πρωταγωνιστούν: Ryan Gosling, Robin Wright, Ana de Armas, Sylvia Hoeks, Harrison Ford, Jared Leto
Ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve (
Arrival (2016), Sicario (2015) συνεχίζει το όραμα του Ridley Scott με το sequel του Blade Runner (1982), Blade Runner 2049 (2017). Σε σενάριο των Hampton Fancher (Blade Runner) και Michael Green (Logan (2017)), η ταινία ακολουθεί τον Κ (Ryan Gosling), μία ρέπλικα (ανδροειδές) που εργάζεται για την αστυνομία της μελλοντικής Καλιφόρνιας, κυνηγώντας και αποσύροντας άλλες ρέπλικες. Όταν ο Κ αποσύρει τον Sapper Morton (Dave Bautista), ανακαλύπτει ένα μυστικό που τον οδηγεί σε μία κλιμακούμενη έρευνα.
Όπως και η αρχική ταινία, το
Blade Runner 2049 είναι επιστημονική φαντασία σε νουάρ ύφος, διασκευή του βιβλίου του Philip K. Dick, Do Androids Dream of Electric Sheep? (1968). Ο αριστουργηματικός Roger Deakins αναλαμβάνει τα ηνία της διεύθυνσης φωτογραφίας από τον Jordan Cronenweth. Ο Deakins βελτιώνει την αισθητική του πρώτου μέσα από τα, επηρεασμένα από το 2001: Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968), ισορροπημένα, χρωματικά κορεσμένα κάδρα και τις χρωματικές αντιθέσεις. Το ύφος νουάρ διακρίνεται από την χρήση σιλουετών, αντανακλάσεων, κιαροσκούρο και τα άλλοτε μουντά χρώματα. Η φωτογραφία είναι η κινηματογράφηση στα καλύτερά της με τα πλάνα να αποτυπώνονται στην μνήμη του θεατή, όπως το κάδρο με το γιγαντιαίο ολόγραμμα ή τα εγκαταλειμμένα αγάλματα στην έρημο.
Δυστυχώς, η αφήγηση δεν είναι τόσο προσεγμένη. Αν και ο Villeneuve και οι συνεργάτες του ωθούν την κεντρική ερώτηση – τι είναι άνθρωπος – στα όριά της, παραγεμίζουν την ιστορία με πληροφορίες για τον κόσμο και τους χαρακτήρες. Η απλή και εύστοχη ιστορία πνίγεται μέσα από αχρείαστες σκηνές. Έτσι, η αφήγηση βραδαίνει και πλατειάζει. Ακολουθώντας το μοτίβο που έθεσε το
Blade Runner, το sequel του απαντά σε μερικά από τα ερωτήματα του πρώτου και προσθέτει καινούρια, τα οποία καλύπτονται από την φαντασία των θεατών και όχι από την ίδια την ταινία.
Η σκηνοθεσία του Villeneuve είναι εξαιρετική, ειδικά στις σκηνές δράσης και στην καθοδήγηση των ηθοποιών. Ενώ η υποκριτική σαγηνεύει – η σκηνή δημιουργίας μίας ρέπλικας θα σας εντυπωσιάσει – ο Jared Leto παίζει έναν αδιάφορο κακό για μία ακόμη φορά. Στον ρόλο του κατασκευαστή Niander Wallace, ο Leto εκπροσωπείται καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας από την ρέπλικα Luv (Sylvia Hoeks). Ο Leto εμφανίζεται στην αρχή και στο τέλος της ταινίας.
Αξίζει να αναφερθεί η σκηνογραφία (Dennis Gassner, γνωστός για τα
Spectre (2015) και Big Fish (2003)) και το CGI, το οποίο χρησιμοποιείται έξυπνα για να υλοποιήσει το λογισμικό Joi (Ana de Armas) στην καθημερινότητα του Κ.
Όπως πάντα, οι φαν θα βρουν αρκετά στοιχεία για να ευχαριστηθούν και για να δυσαρεστηθούν. Οι υπόλοιποι θεατές να της δώσουν μία ευκαιρία. Η διάρκεια της ταινίας κουράζει, αλλά αξίζει μία ευκαιρία και οπτικά και φιλοσοφικά.
