Μνήμη.
Από τις πιο ύπουλες διαδικασίες.
Δουλεύει ασταμάτητα, αποθηκεύοντας
ακόμη και γεγονότα που νομίζουμε πως δεν ζήσαμε. Λειτουργεί μυστήρια. Στιγμές
από την παιδική μας ηλικία, παρόλο που δεν μπορούν να αξιολογηθούν καθώς
εξελίσσονται, έχουν καταγραφεί. Στο μέλλον θα ξεπηδήσουν από το μαύρο κουτί
τους, τότε που θα μπορείς να καταλάβεις τι ήταν αυτό που κάποτε δεν
αντιλήφθηκες.
Θυμόμαστε τα καλά ή τα άσχημα;
Και τα δυο. Η αναλογία εξαρτάται
από τη στάση ζωής μας. Απλώς για τα άσχημα, σίγουρα υπάρχουν μηχανισμοί
διαγραφής.
Με θυμάμαι με τον ξάδερφό μου,
καλοκαίρι στην αυλή της θείας μου που τότε έμοιαζε πελώρια. Ήμουν δεν ήμουν
πέντε, φορούσα άσπρο μπλουζάκι και κόβαμε βύσσινα. Η φωνή της μάνας μου είναι
ακόμη στα αυτιά μου: “αχ θα σας σκοτώσω, θα στύψουν τα ρούχα σας!” και πλατς…
Με την πρώτη δαγκωνιά μια βυσσινί πιτσιλιά στο άσπρο μπλουζάκι.
Για χρόνια όλα μου τα ρούχα είχαν
μια βυσσινί πιτσιλιά. Πότε από βύσσινα, πότε από κεράσια, πότε από σταφύλια, κι
άλλοτε πάλι από μπογιές στο σχολείο, από φιλίες, από έρωτες κι από σκέψεις. Όλα
είχαν χρώματα.
Τα σκούρα χρώματα, εκείνα που δεν
μου άρεσαν, ο νους μου τα απώθησε σε μιαν άκρη. Για καιρό ήταν μέσα σ' ένα
μπαούλο με ένα τεράστιο λουκέτο, το κλειδί του οποίου σ' ένα ταξίδι είχα
πετάξει στη θάλασσα. Με μαγικό τρόπο εκείνο άνοιγε και ξεπετιώταν από μέσα ό,τι
δεν ήθελα, κι εγώ έκλεινα τα μάτια όλο και πιο σφιχτά για να μη βλέπω.
Μέχρι που μια μέρα συνειδητοποίησα
πως το μπαούλο δεν υπήρχε, έγινε νεφέλη. Κι από εκεί κι έπειτα χρειαζόταν
κάποιος να μου θυμίσει πως τα πράγματα που ήταν μέσα του όντως συνέβησαν κι
όμως, εγώ αμφέβαλλα για το αν τελικά μου έλεγε αλήθεια. Μόνο ένα θόλωμα είχε
μείνει, αυτή η νεφέλη, που ήταν πια εύκολο να ελέγξω… Υπήρχε μόνο αν ήθελα…
Για όσο χρόνο ήθελα. Όποτε τη φυσούσα έφευγε.
Αυτή είναι η φυσική διαδικασία με
την οποία λειτουργεί ο εγκέφαλός μας. Απωθεί ό,τι είναι άσχημο. Καίει στιγμές
για να γεμίσει με νέα πλάνα. Ξεχνά. Διαγράφει και τελικά μπορεί και δραπετεύει.
Ευτυχώς!
