Από το Γιώργο Καρακασίδη
Η Μπέιλι είναι μια σκληραγωγημένη δωδεκαχρόνη που ζει σε μια εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία στο βόρειο Κεντ της Αγγλίας μαζί με τον ετεροθαλή αδερφό της και τον πατέρα τους (που μοιάζει ηλικιακά περισσότερο με το μεγαλύτερο αδερφό τους). Την ώρα που ο τελευταίος είναι ενθουσιασμένος που θα παντρευτεί την πέντε μηνών σχέση του αλλά και με την ιδέα, ότι βγάζοντας παραισθησιογόνο σάλιο από ένα βάτραχο μπορεί να πιάσει την καλή, η Μπέιλι συναντά έναν ιδιόρρυθμο άγνωστο με κιλτ φούστα και περίεργη προφορά, που της λέει ότι αναζητά τους γονείς του. Το όνομα του είναι Μπερντ και κάτι απόκοσμα οικείο κάνει την Μπέιλι να τον βοηθήσει να τους βρει, παρά τον αρχικό της δισταγμό.
Η αθέατη πλευρά μιας (παραδοσιακά) πλούσιας χώρας αποτυπώνεται ρεαλιστικά από την Άντρεα Άρνολντ, μια ανεξάρτητη δημιουργό με μικρή αλλά ποιοτική φιλμογραφία, επηρεασμένη από τον πρωτοπόρο φιλεργατικό κινηματογραφιστή Κεν Λόουτς. Με γλυκόπικρο τρόπο ξετυλίγονται τα όνειρα και οι ελπίδες ανθρώπων του περιθωρίου, οι οποίοι ενηλικιώνονται πιο γρήγορα, γίνονται γονείς πιο γρήγορα (τουλάχιστον συγκριτικά με την καθεστηκυία τάξη που βρίσκεται στο προσκήνιο) και, χωρίς να δείχνουν διατεθειμένοι (αλλά ούτε παραδομένοι) να αλλάξουν τόπο ή τρόπο ζωής, βρίσκουν σχεδόν πάντοτε στιγμές να διασκεδάσουν. Είναι άραγε αυτή η απολιτίκ πλευρά του Brexit; Κάτι τέτοιο δε φαίνεται να νοιάζει την Άρνολντ, η οποία μόνο σε ένα πλάνο που δείχνει τη θέα από πλωτές ανεμογεννήτριες στο βάθος της θάλασσας, σχολιάζει υπόκωφα το αναγκαία αναπόφευκτο (;): τα μικρότερα αδέρφια της Μπέιλι ίσως να μη μάθουν ποτέ πως είναι ο ορίζοντας της θάλασσας χωρίς ανεμογεννήτριες.
Τα υπερβατικά στοιχεία της ταινίας δεν έρχονται τόσο απρόσμενα στο κατά τ’ άλλα απόλυτα ρεαλιστικό της πλαίσιο, αλλά εξυπηρετούν με λυρικό τρόπο την αφήγηση. Άλλωστε, ακόμα και στο πιο γκρίζο αστικό ή μη τοπίο, η ομορφιά μέσα από τα ανθρώπινα συναισθήματα βρίσκει το δρόμο της, όπως ένα πουλί που πετάει όπου επιθυμεί, αρκεί να αφεθεί ελεύθερο.
Υ.Γ. Μη φύγετε στους τίτλους τέλους όχι τόσο για να δείτε τις εικόνες όσο για να ακούσετε το post-punk κομμάτι που παίζει. Το ρεφραίν αποτυπώνει εύστοχα αυτό που έχει προηγηθεί: Is this too Real for you?
