Στο τελευταίο post για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και πριν την αποτίμηση της διοργάνωσης μια σούμα με όλες τις ταινίες που είδαμε και αξίζουν αναφοράς.
Εξ αίματος Αδερφός
Νεαρός Αμερικάνος βρίσκει νόημα στη ζωή του βοηθώντας παιδιά και μητέρες ενός ιδρύματος στο Τσεναϊ της Ινδίας που φιλοξενεί άτομα που πάσχουν απο AIDS. Συγκινητικό το θέμα της βραβευμένης απο το κοινό ταινίας που αναδεικνύει τον ακτιβισμό και την προσφορά στον συνάνθρωπο αλλά και την αξία της αυτογνωσίας στο ευρυτερο κοινωνικό περιβάλλον. Με ωραίο μοντέρνο μοντάζ, αρκετά ζωντανή αφήγηση και τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, τον Ρόκι, να αποκαλύπτεται on camera μαζί με τα πιτσιρίκια του ιδρύματος. Κάθε ιστορία αν και τόσο τραγική ωστόσο το ύφος της ταινίας δίνει μια ανώδυνη αλλά απόλυτα ανθρωπινη διάσταση.
Πρωϊ
Η νέα ταινία του Μίμη Βρακά είναι ένα κατά κάποιο τρόπο χρονογράφημα στους δρόμους της πρωινής Θεσσαλονίκης. Πως είναι η ζωή τις πρώτες πρωινές ώρες? Ποιοι έιναι οι άνθρωποι που ξεκινούν τη μέρα? Τι νόημα έχει το πρωινό ξύπνημα και ο πρωινός καφές? Όλα αυτά με μια τρυφερότητα για τις ιστορίες και τα πρόσωπα που γεμίζουν τα πρωινά της πόλης.
Welcome to the show – Η μουσική κληρονομιά του Παύλου Σιδηρόπουλου
Ένα απο τα ελληνικά ντοκιμαντέρ που συζητηθηκαν αρκετά αυτές τις μέρες. Οι δύο σκηνοθέτες (Αλέξης Πονσε και Κώστας Πλιάκος) με έντεχνο τρόπο παρακολουθούν την μουσική (καλλιτεχνική) διαδρομή του μυθικού πρίγκηπα της ελληνικής ροκ και παράλληλα αποτιμούν αυτή την διαδρομή μέσα απο τους επιγόνους του. Όλα αυτά συνδυάζονται με την υποστήριξη της οικογένειας και φίλων του Σιδηρόπουλου σε μια ταινία που αποτιμά τον Παύλο και την συνέχεια του απο τις νεότερες γενιές.
Anaparastasis : Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου
Ο Κωστής Ζουλιάτης δεν είναι κινηματογραφιστής αλλά μουσικός και μουσικολόγος που ξεκίνησε να ασχολείται με τον Γιάννη Χρήστου μέσα απο μια πτυχιακή εργασία για το πανεπιστήμιο. Ανέλπιστα αλλά εντελώς ευχάριστα η μελέτη εξελίχθηκε σε μια ταινία τεκμηρίωσης μεγάλου μήκους που η ετοιμασία και το γύρισμα της κράτησαν περίπου 10 χρόνια! Ο Ζουλιάτης διασώζει πολύτιμες μαρτυρίες απο φίλους, συνεργάτες και μελετητές του Χρήστου (άθελα της η ταινία γίνεται και ένα ημερολόγιο της τεχνικής εξέλιξης του κινηματογράφου αφού ξεκίνησε γύρισμα με μια ερασιτενχνική κάμερα του 2000 για να εξελιχθεί ποιοτικά η τεκμηρίωση μέσα απο τις ψηφιακές DV CAM του 2012). Πανάξια υποψηφια για το βραβείο ντοκιμαντέρ της Ελληνικής Κινηματογραφικής Ακαδημίας η ταινία δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ για τον Χρήστου αλλά μια ταινία που παλλεται απο την μουσική και την φιλοσοφία του Γιάννη Χρήστου δημιουργώντας ένα εκπληκτικό περιβάλλον. Εύχομαι η ταινία να βρει διανομή!
Η Μπέλα Βίστα
Καλυβόσπιτο που απο έδρα ποδοσφαιρικού συλλόγου μετατρέπεται σε οίκο ανοχής τρανσέξουαλ και μετά σε καθολικό εκκλησάκι σε χωριό της Ουρουγουάης. Συνδυάζοντας στοιχεία μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης με πολύ χούμορ και απόλυτη εμπιστοσύνη στους πρωταγωνιστές του χωριού η ταινία διαθέτει την αίσθηση μιας αλμοδοβαρικής κωμωδίας και αισθητικής.
Νεοναζί: Το ολοκαύτωμα της μνήμης
Η νέα ταινία του Στέλιου Κούλογλου ασχολείται με μια λεπτομέρεια των εκλογών του 2012, το σύνολο των ψήφων που συγκέντρωσε η Χρυσή Αυγή στα μαρτυρικά χωρια του Διστόμου και των Καλαβρύτων (που τελικά δεν αφορούσε τα ίδια χωριά, όπως έντεχνα πέρασε στα media αλλά τους καλλικρατικούς Δήμους της κάθε περιοχής). Σχηματικά ο σκηνοθέτης και ερευνητής συνδυάζει στην ταινία του την προβολή ενός ντοκιμαντέρ για τις σφαγές και τα ολοκαυτώματα στα Καλάβρυτα και το Δίστομο σε 2 λύκεια της κάθε περιοχής (με τον ίδιο τρόπο που είχε κάνει στους Βρωμοέλληνες πριν αρκετά χρόνια σχολιάζοντας τον ρατσισμό και την αντίδραση του μεταναστευτικού στην ελληνική επαρχία), μια συνέντευξη του υιου Φον Γιοσμά (που υπήρξε πολιτευτής του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής) και μιας ανοιχτής κουβέντας που έχει ο σκηνοθέτης με τα παιδιά – θεατές του υλικού του.
Η Πράξη του Φόνου
Ομάδα σκηνοθετών απο την Ολλανδία και την Ινδονησία ερευνά τη ζωή μιας ομάδας γκανγκστερ της χούντας της Ινδονησίας, που εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπους με βασανιστήρια και φόνους. Πέρα απο την σοκαριστική ομολογία τους οι πρωταγωνιστές της ταινίας αποτελούν το υλικό και μιας ταινίας που αναπαριστά τα κατορθώματα τους, υλικό που έχει στόχο την σάτιρα αλλά και την τοποθέτηση των ίδιων των θυτών στη θέση του θύματος. Το κιτς της ινδονησιακής χούντας συναντά τις μακάβριες και σαδιστικές απόψεις των γκανγκστερ και δημιουργούν μια ταινία που αναδεικνύει τον φασισμό όχι μόνο ως ισοπεδωτική πολιτική αντίληψη και ανυπαρξία ηθικής αλλά και ως κινηματογραφικό θέαμα. Μια απο τις πιο δυνατές ταινίες του Φεστιβάλ που είτε την αποθεώνεις για τα αποτελέσματα της είτε την απωθείς για την σκληρότητα της.
Ένα βήμα μπροστά
Άφησα για το τέλος τη νέα ταινία του Δημήτρη Αθυρίδη, που την αποτιμώ ως ένα απο τα γεγονότα αυτής της διοργάνωσης. Σε σχέση με το T4 Trouble το Ένα βήμα μπροστά αποτελεί συνέχεια μιας κινηματογραφικής ρυθμολογίας του σκηνοθέτη. Ουσιαστική διαφορά στις δύο περιπτώσεις πως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν επιχειρηματία, έναν ευκατάστατο αστό της Θεσσαλονίκης, ο οποίος βυθίζεται στο ναδιρ για να ξανασηκωθεί στο ζενιθ.
Η αφετηρία, βασικός κορμός και η κατάληξη της ιστορίας αφορούν τις δημοτικές εκλογές του 2010, στις οποίες ο Γιάννης Μπουτάρης κατάφερε να κερδίσει και να γίνει Δήμαρχος της πόλης. Ενδιαφέρον το υλικό που μας δίνει ο Αθυρίδης για την παραπολιτική διάσταση και το παρασκήνιο των εκλογών του 2010 με προεκτάσεις στην μνημονιακή πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης καθώς ο πρωταγωνιστής του ντοκιμαντερ έχει συμβολιστικό περιεχόμενο για την εποχή μας, μια εποχή ανακαταταξεων, αλλαγών και ανατροπών λανθασμένων (μεταπολιτευτικών) αντιλήψεων.
Ακόμη όμως πιο ενδιαφέρουσα όμως είναι η μέθοδος με την οποία ο κυρ Γιάννης αφηνεται και εκτίθεται στην κάμερα δημιουργώντας αυτή την ιδιαίτερη σύνδεση με τον Παπαντίνα. Στη δίνη της αδυναμίας του ο Γιάννης Μπουτάρης εκτίθεται πολλαπλά και εξομολογείται τα λάθη του. Σε σχέση όμως με τον T4 Trouble ήρωα του εδώ ο Αθυρίδης συναντάει έναν άνθρωπο που ξέρει να κάνει και την υπέρβαση φτάνωντας απο το ναδιρ στο ζενιθ.
Γ.Γ.
