Έχοντας ως τίτλο της κεντρικής της έκθεσης Από την Απαισιοδοξία της Νόησης, στην Αισιοδοξία της Πράξης η 5η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης δίνει ένα σαφές στίγμα των προσανατολισμών της και ταυτοχρόνως προ(σ)καλεί τον κόσμο της Θεσσαλονίκης, και όχι μόνο, να την επισκεφτεί ξεπερνώντας τα προβλήματά του και ερχόμενος αντιμέτωπος με μία νέα εικαστική και αισθητική πραγματικότητα.
Οι καλλιτέχνες που εκθέτουν τα έργα τους στην κεντρική έκθεση ξεπερνούν τους 40 και προέρχονται από πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου, εκφράζοντας ο καθένας τα δικά του βιώματα και τις δικιές του ανησυχίες μέσα από τα έργα του και σ' αυτό κυριολεκτώ. Η Anila Rubiku, μια καλλιτέχνις από την Αλβανία μέσα από την πολύχρωμη τέχνη της που αξιοποιεί το κέντημα, θέλει να γνωστοποιήσει το μεγάλο πρόβλημα της ενοδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης που υφίστανται οι γυναίκες στη χώρα της. Από την άλλη, το έργο της Hayv Kahraman θέτει υπό αμφισβήτηση την έννοια της ταυτότητας των ανθρώπων, ούσα και η ίδια πρόσφυγας από το Ιράκ από την παιδική της ακόμη ηλικία. Και τα ονόματα αυτού του είδους των καλλιτεχνών δεν σταματούν εδώ.
Από την άλλη στην φετινή Μπιενάλε συμμετέχει κι ο γνωστός κα μεγάλος πια σε ηλικία Ιταλός Piero Gilardi, που υπήρξε πρωτοπόρος του κινήματος της Arte Povera στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Υπήρξε ενεργό μέλος του Ιταλικού εργατικού κινήματος , και μάλιστα ο πολιτικός του ακτιβισμός παραμένει ακόμη και σήμερα ιδιαίτερα έντονος. Μέσα από την τέχνη του σχεδιασμού αφίσας υποστήριζε και υποστηρίζει σθεναρά ότι η τέχνη μπορεί να αποτελέσει εργαλείο κατά της αδικίας και της ανισότητας.
Ανάμεσα στους 40 και πλέον καλλιτέχνες της έκθεσης βρίσκονται και κάποιοι Έλληνες.Η Μαρίνα Γιώτη (με έντονη κριτική ματιά στην καταναλωτική κοινωνία του φαίνεσθαι), η Ελένη Καμμά (με μία πολύ θεατρική εγκατάσταση, πατάει πάνω σε γεγονότα για να ερμηνεύσει την έννοια της Παρρησίας), ο Μιχαήλ Καρίκης (με Τα παιδιά της Ανησυχίας που κερδίζουν τα στοιχήματα της ζωής στο δυστοπικό παρόν), η Χρυσάνθη Κουμιανάκη ( με μια γραφειοκρατική σύνθεση), ο Νίκος Ναυρίδης (μ' ένα παιχνίδι εγκλεισμού/εγκλωβισμού;), ο Αντώνης Πίττας (μ' ένα κολλάζ για την εξουσία),ο Θοδωρής Προδρομίδης (με μια επιτοίχια εγκατάσταση), ο Νίκος Τρανός (με μία κατασκευή που φαίνεται σαν να πατά πάνω στην εξελικτική πορεία κόσμου) και τέλος , η Μαριάννα Χριστοφίδου (με φωτογραφία).
Ιδιαίτερη προσοχή αξίζουν και τα έργα των Depression Era (με έργα που συναντούν τον τίτλο της κεντρικής έκθεσης) ,του Mounir Fatmi (για τη φύση και τις θυσίες των καλλιτεχνών), των David Brognon & Stephanie Rollin (μελέτη πάνω στον εγκλεισμό και τα όρια του χρόνου), και του Αρμένιου Mekhitar Garabedian (ο κινηματογράφος ως οδηγός της ζωής και ρυθμιστής των επιθυμιών μας).
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων και να συνεχίζω να αραδιάζω ονόματα, που θα μένουν πάντα κούφια και κενά, εάν δεν έχει προηγηθεί τουλάχιστον μία επίσκεψη στον χώρο της Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης, στο Περίπτερο 6 της Δ.Ε.Θ. Υπενθυμίζω, πως η Μπιενάλε θα ολοκληρωθεί στις 30 Σεπτεμβρίου, όμως μέχρι τότε για όλα τα Σάββατα θα υπάρχει δωρεάν ξενάγηση στο κοινό. Δεν υπάρχει πια δικαιολογία για να την χάσετε!
