Άφιξη μεγάλων σκηνοθετών αλλά και εντυπωσιακή θεματολογία ξεχωρίζει στο φετινό διεθνές κινηματογραφικό πρόγραμμα της Berlinale που συμπεριλαμβάνει ταινίες ενός ευρέως φάσματος, τόσο ψυχαγωγικού, όσο και αισθητικού, μερικές εκ των οποίων θα παιχτούν άμεσα στους αναμένουμε να χτυπήσει τις ελληνικές αίθουσες σύντομα. Ο Michael Moore επιστρέφει δυναμικά με το νέο προκλητικό του ντοκιμαντέρ Where to Invade Next, που θα κάνει την Ευρωπαϊκή του πρεμιέρα, ενώ ο πάλαι ποτέ συνεργάτης του Lars von Trier, Thomas Vinterberg που έχει χαράξει μία δική του προσωπική πορεία, κάνει αισθητή την παρουσία του με το Kollektivet που ανυπομονούμε να δούμε.
Hail, Caesar! των Joel και Ethan Coen
Η ταινία έναρξης του φετινού φεστιβάλ, μία ιδιαίτερη κωμωδία μυστηρίου,
μία εντυπωσιακή προσθήκη στην φιλμογραφία των Coen, οι οποίοι άλλωστε δεν μας έχουν απογοητεύσει ποτέ με τις θεματικές επιλογές τους. Έχει ήδη υμνηθεί από κριτικούς παγκοσμίως που την χαρακτήρισαν ως μία ωδή στις κλασσικές υπερπαραγωγές του Hollywood. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκεται μία δυνατή λίστα αστέρων, όπως μεταξύ άλλων οι Josh Brolin, George Clooney, Ralph Fiennes, Scarlett Johansson, Frances McDormand, Tilda Swinton και Channing Tatum, που επιστρέφουν στο σετ μίας κλασσικής παραγωγής του '50, για να πάρουν μέρος σε ένα μυστήριο που αφορά την εξαφάνιση ηθοποιού ύστερα από δυνατό μεθύσι. Η αρχική ιδέα ήταν να λάβει χώρα το έργο την δεκαετία του '20, ενώ το εγχείρημα βρισκόταν στο συρτάρι για περίπου 10 χρόνια.
Chi-Raq, του Spike Lee
Μία κριτική ματιά πάνω σε ένα ζήτημα που απασχολεί τις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια, αυτό της ένοπλης κυκλοφορίας. Ο Spike Lee κάνει μία φανταχτερή, ελεύθερη μεταφορά της Λυσιστράτης, τοποθετώντας την κωμωδία του Αριστοφάνη στις συμμορίες του Chicago σήμερα. Η σύγχρονη Λυσιστράτη Teyonah Parris οδηγεί ένα κίνημα σεξουαλικής αποχής μεταξύ των γυναικών ούτως ώστε οι κορυφαίες συμμορίες των Σπαρτιατών και των Τρώων να αναγκαστούν να συνάψουν ειρήνη.
A Quiet Passion, του Terence Davies
Βιογραφία πάνω στην ζωή και το έργο της περίφημης Emily Dickinson, υπό την εντυπωσιακή ερμηνεία της Cynthia Nixon. Η εκκεντρική, απομονωμένη ηρωίδα αναπαριστάται από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την ανάπτυξη της σε μία από τις πιο ιδιαίτερες και μη- αναγνωρισμένες ποιητικές φωνές της Βόρειας Αμερικής. Πολλά έχουν ειπωθεί για την ζωή της Dickinson αλλά σπάνια έχουμε δει μία μεταφορά τόσο πιστή στην ζωή, όσο και την ψυχολογία της. Ύστερα από το έντονα ρομαντικό Sunset Song, η θεματολογία ταιριάζει γάντι στην οπτικά πλούσια αισθητική προσέγγιση του σκηνοθέτη, ο οποίος ασχολείται με ευαισθησία και ευδιάκριτη μελαγχολία με το ζήτημα της πνευματικής σπουδαιότητας αλλά και της κοινωνικής απομόνωσης.
United States of Love του Tomasz Wasilewski
Ένα έργο για γυναίκες, με πρωταγωνίστριες γυναίκες και αφηγημένο από γυναίκες. Αυτό υπόσχεται το νέο έργο του προκλητικού Πολωνού σκηνοθέτη, ο οποίος έκανε μία δυναμική αρχή με το Floating Skyscrapers, απεικονίζοντας την σχέση μεταξύ δύο ανδρών που αντιμετωπίζουν τον πόλεμο της κοινωνίας. Το νέο του έργο πρόκειται για τέσσερις γυναίκες που αναζητούν στην Πολωνία της δεκαετίας του '90 ολοκλήρωση μέσω της εξερεύνησης διαφόρων ταμπού. Η πτώση του Κομμουνισμού υπόσχεται ελευθερία, η οποία όμως συγκρούεται με την αποπνικτική ατμόσφαιρα του παρελθόντος που παραμένει.
Despite the Night του Philippe Grandrieux
Ένα αμάλγαμα νυχτερινής αθέατης ποίησης, παραμυθικού ερωτισμού και μακάβριου. Ο Γάλλος σκηνοθέτης επιστρέφει με το αισθησιακό του έργο για να χτίσει μία έντονη ατμόσφαιρα γύρω από τον οπτικό και θεματικό πειραματισμό, το έντονο σοκ και έναν πλανώμενο μηδενισμό. Στην διανομή οι Ariane Labed and Roxane Mesquida, με τον πρωταγωνιστή να επιστρέφει στο νυχτερινό Παρίσι προς αναζήτηση της παλιάς του αγάπης, καταλήγοντας όμως σε μία περιπέτεια ερωτισμού στα έγκατα του υποκόσμου.
Elixir του Daniil Zinchenko
Ρωσικός εσωτερισμός και φουτουριστική φιλοσοφία συναντώνται καταφέρνοντας μία κινηματογραφική σοβιετική αποκάλυψη στα δρώμενα του σινεμά. Το ντεμπούτο του video artist Daniil Zinchenko, μας κερδίζει το ενδιαφέρον για την εξωπραγματική, αφηρημένη του σύλληψη αλλά και την μοναδική εικόνα του – δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από έναν πρώην εικαστικό. Το έργο λαμβάνει χώρα σε ένα δάσος, στο οποίο καταδικασμένοι αντάρτες του κόμματος μαζί με κοσμοναύτες πλέουν σαν χαμένες ψυχές σε ένα τοπίο που βρίσκεται εκτός του χωροχρόνου. Ένας επιστήμονας αναζητά το DNA τους ως καταλυτικό στοιχείο για την σωτηρία τους, σε μία μεταφορική προσπάθεια αναβίωσης της Ρωσικής ψυχής.
Starve Your Dog του Hicham Lasri
Η Μαροκινή παρουσία γίνεται όλο και εντονότερη σε φεστιβάλ παγκοσμίως, με ένα έργο χαμηλού προϋπολογισμού αλλά αποκαλυπτικής φωτογραφίας να κάνει αίσθηση στην φετινή Berlinale. Οι κριτικοί το χαρακτηρίζουν Στροφή του Αραβικού σινεμά στο punk στοιχείο που από μόνο του, είναι αρκετός λόγος για να μας κερδίσει το ενδιαφέρον. Ένας δημοσιογράφος επιχειρεί να πάρει συνέντευξη από τον πρώην υπουργό Diss Basri πάνω στις πρακτικές του πρώην καθεστώτος. Το έργο κινείται σε τόνους σουρεαλιστικού πειραματισμού, συνδυάζοντας αποσπάσματα των Shakespeare και Daft Punk, ενώ το ταξίδι στους δρόμους της Casablanca υπό αυτές τις αισθητικές συγκυρίες αναμένεται να είναι συγκλονιστικό.
Sixty Six του Lewis Klahr
Η ελληνική μυθολογία συναντά τους σούπερ – ήρωες και την pulp λογοτεχνία του '60 σε μία ατμόσφαιρα film noir. Μπορεί να ακούγεται σαν ένας τρελός και άνισος συνδυασμός, αλλά η νοσταλγική τάση του εγχειρήματος καθώς και η διερεύνηση της συλλογικής αγωνίας που κυριαρχεί σε μία κοινωνία υπό κατάρρευση, το καθιστά από τις πλέον ενδιαφέρουσες επιλογές στο φετινό πρόγραμμα. Κινούμενα σχέδια μίας υπέροχης τεχνικής σε ένα εγχείρημα που δουλευόταν για 13 χρόνια.
Kollektivet (The Commune) του Thomas Vinterberg
Μετά το Submarino, που έπαιξε στο διαγωνιστικό της Berlinale το 2010, ο Vinterberg επιστρέφει με ένα έργο με ελαφρώς αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, αναφερόμενος σε ένα πείραμα της δεκαετίας του '70, στο οποίο η κοινότητα και η ατομικότητα, η ελευθερία και η παράδοση αλλά και η υπόσχεση της ευτυχίας, κρύβουν κινδύνους.
Ο Έρικ, λέκτορας της αρχιτεκτονικής, κληρονομεί το παλιό σπίτι του πατέρα του, βόρεια της Κοπεγχάγης. Η γυναίκα του Άννα, μία γνωστή τηλεοπτική παρουσιάστρια του προτείνει να καλέσουν τους φίλους τους να μείνουν μαζί τους, προκειμένου να εξαλείψει την αδράνεια που έχει μπει ανάμεσα τους. Γυναίκες, άνδρες και παιδιά έρχονται να ζήσουν όλοι μαζί σε ένα κοινόβιο, κάνοντας συλλογικές – συνεργατικές επιλογές, συζητήσεις και βίο. Ο Έρικ ερωτεύεται την μαθήτρια του Έμμα και όταν εκείνη έρχεται να μείνει μαζί τους στο σπίτι, οι ισορροπίες διαταράσσονται. Η δεκατετράχρονη κόρη του ζευγαριού Freja, παρατηρεί τα τεκταινόμενα από μακριά και αναζητά την πορεία της.
Where to Invade Next του Michael Moore
O οσκαρικός Michael Moore επιστρέφει με μία πρόταση στο Πεντάγωνο να καταλάβει ο ίδιος μακρινές χώρες, ως μοναδικός εισβολέας. Τρεις κανόνες κυριεύουν την πρόταση του: Να μην σκοτώσει κανέναν, να μην αντλήσει πετρέλαιο και να επιστρέψει με κάτι χρήσιμο για τους συμπατριώτες του. Σαφώς ο στόχος του Michael Moore είναι διαφορετικός. Σκοπός του είναι να αποδείξει στο Βορειο-Αμερικανικό κοινό πως υπάρχουν λύσεις για τα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα των Η.Π.Α σε όλον τον κόσμο. Ομοίως όπως έκανε και με το Sicko, ο δημιουργός αντλεί παραδείγματα από άλλες χώρες για το πως θα μπορούσε να καλυτερεύσει η χώρα του. Από τα σχολικά γεύματα της Γαλλίας στο εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας, την σχέση της Γερμανίας με το παρελθόν της και την ισότητα των φύλων της Ισλανδίας. Ακολουθώντας τον συνηθισμένο του επικριτικό αλλά και απολαυστικό τόνο, ο Moore γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για την Βόρεια Αμερική, χωρίς να γυρίσει ούτε ένα πλάνο στον τόπο του.
