Η τελευταία ταινία του διαγωνιστικού τμήματος που μας απογοήτευσε φέτος είναι μια τεράστια ευχάριστη έκπληξη. Μια από τις πιο ιδιαίτερες και πρωτότυπες ταινίες που έχουμε δει σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Ιρανού Mani Haghighi, η ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται για να διεκδικήσει αρκετά από τα βραβεία της Berlinale.
Μια μαγική ιστορία ξεδιπλώνεται στην οθόνη από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ταινίας. Ένας ερευνητής των μυστικών υπηρεσιών του Ιράν πηγαίνει σε ένα νησί για να ερευνήσει την αυτοκτονία ενός κρατούμενου-εξόριστου. Όταν καταλαβαίνει προς πρόκειται για δολοφονία αποφασίζει να θάψει το πτώμα στο αρχαίο νεκροταφείο και να περάσει την νύχτα εκεί αγνοώντας την προειδοποίηση των ντόπιων για τον τοπικό θρύλο: ¨
Όταν ένα πτώμα θάβεται εδώ, η Γη ανοίγει το στόμα της και συμβαίνει σεισμός¨. Το πρωί ξυπνάει πανικόβλητος από έναν σεισμό που όντως έγινε αλλά μόνο σε μια τοπική κλίμακα. Ακριβώς εκεί όπου είχε θαφτεί το πτώμα και πουθενά παραπέρα. Ένα φυσικά αδύνατο φαινόμενο. Μπαμ, τίτλοι αρχής: Ο Δράκος Έρχεται, Βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Και είμαστε μόλις στα πρώτα πέντε λεπτά.
Στην συνέχεια η ταινία εναλλάσσεται ανάμεσα στο τώρα και στο τότε. Με ύφος ντοκιμαντέρ μας αφηγούνται τα πραγματικά στοιχεία της υπόθεσης παράλληλα με την κανονική ροή της ιστορίας που συνέβη 50 χρόνια πριν. Ο ερευνητής αποφασίζει να μείνει ο ίδιος στο νησί και με την βοήθεια δύο ακόμα φίλων να βρουν οι ίδιοι την λύση στο μυστήριο χωρίς να το αναφέρει στους υπεύθυνούς τους. Σήμερα, οι μοίρες και των τριών είναι άγνωστες ενώ έχουν βρεθεί διάφορα στοιχεία – εικόνες και ηχογράφηση από τις ανακρίσεις όταν τελικά τους συνέλαβαν .Γνωστοί Ιρανοί εμφανίζονται στην οθόνη και μιλάνε για την υπόθεση ενώ ο ίδιος ο σκηνοθέτης μας αφηγείται πως βρήκε τις κασέτες από την ανάκριση γύρω από τις οποίες δομήθηκε το σενάριο. Το αποκορύφωμα έρχεται όταν ο ανακριτής παίζει ο ίδιος τον ρόλο του, τώρα 70 χρονών. Το κοινό μένει αποσβολωμένο καθώς η ιστορία φεύγει ολοένα και περισσότερο από την σφαίρα του πραγματικού. Αποσπάσματα από κασέτες, μαρτυρίες των ίδιων των πρωταγωνιστών που ζουν ακόμα, μύθοι και οιωνοί μπλέκονται σε μια μαγευτική και παραμυθένια ιστορία. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;
Το ιδιοφυές παιχνίδι που έστησε ο Ιρανός σκηνοθέτης εξερευνά το πως μια απίστευτη ιστορία – ένας δράκος που ζει στα έγκατα της γης – μπορεί να γοητεύσει και να ιντριγκάρει το σύγχρονο κοινό και σε πιο βαθμό μπορεί να γίνει πιστευτή. Δηλαδή πόσο το κοινό μπορεί να αφήσει την φαντασία του ελεύθερη και να παρασυρθεί σε ένα μαγικό κόσμο που θα μπορούσε (;) να είναι αληθινός.
Αυτό που θέλω να πετύχω είναι να δημιουργήσω ένα αντικείμενο παράξενο και αινιγματικό και να μετά να προκαλέσω το κοινό να το παρατηρήσει. Να παίξει μαζί του αφού το βλέπει για πρώτη φορά. , δηλώνει ο σκηνοθέτης στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε της ταινίας. Εκεί, οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων εξάντλησαν το θέμα του συμβολισμού με ερωτήσεις του τύπου Τι θέλατε να πείτε εκεί…όταν… ποιος ο στόχος…. Ερωτήσεις που ο σκηνοθέτης δεν απάντησε ποτέ.
Ή μάλλον απάντησε εξαιρετικά.
Υπάρχουν συμβολισμοί, αλλά δεν μπορώ να σας τους πω εγώ. Μην νομίζετε πως κάθομαι πίσω από ένα γραφείο και γράφω το σενάριο. Καθώς τρέχω, καθώς κάνω βόλτα και κυρίως όταν κάνω μπάνιο μου έρχονται εικόνες και ιδέες. Λέω: θα βάλω ένα μωρό να βγαίνει μέσα από το έγκατα τις γης, πόσο cool θα ήταν αυτό και στην συνέχεια βρίσκω έναν τρόπο να το χωρέσω στην ταινία. Αυτό που κάνω είναι να μαζεύω εικόνες και σκέψεις που έχουν κολλήσει στο μυαλό και να τις συνθέσω με έναν ποιητικό τρόπο. Την ερμηνεία τους την αφήνω στο κοινό. Η συνέντευξη τύπου ήταν από τις πιο διασκεδαστικές που έχω παρευρεθεί ποτέ.
Αυτό που ήθελε, ο Haghighi το πέτυχε με εξαίσιο τρόπο. Το κοινό παρασύρεται στο παιχνίδι του, αρχίζει να αμφισβητεί την αλήθεια και την πραγματικότητα, μπαίνει μέσα σε ένα σύμπαν μαγικό και αρχίζει να πιστεύει στους δράκους. Η εξαιρετική μουσική που συνοδεύει την ταινία ,μια μουσική επηρεασμένη από punk και rave σε συνδυασμό με κάποια παραδοσιακά στοιχεία εντείνει την ιεροτελεστία αυτή. Άλλωστε, όπως είπε ο συνθέτης της μουσικής
Αυτό που έψαχνα είναι μια σύγχρονη μουσική που να μπορεί να εξαγνίσει το κοινό. Βρήκα πως ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής rave χρησιμοποιείται σαν ένας τρόπος κάθαρσης και εκτόνωσης σήμερα όπως ήταν παλιότερα η μουσική των τελετών. Έχουν και οι δύο σκοπό να ταξιδεύουν και ένας συνδυασμός αυτών των δυο φάνηκε ιδανικός για την ταινία. Στην ερώτηση γιατί η μουσική ήταν στην διαπασών σε πολλά σημεία πάνω από τους διαλόγους, ο σκηνοθέτης και ο μουσικός απάντησαν: 'Ηταν επιλογή για να χτίσουμε αυτό το περιβάλλον για τον θεατή – άλλωστε υπήρχαν και υπότιτλοι.
Όλα αυτά ολοκληρώνονται με τα υπέροχα τοπία της ταινίας, όλα φυσικά σαν βγαλμένα από παραμύθι και το μοντάζ που μας βάζει σε ένα γρήγορα και ενθουσιώδη ρυθμό. Αυτό σε συνδυασμό με τις προθέσεις του σκηνοθέτη δημιουργούν μια καλλιτεχνικά άρτια ταινία, πρωτότυπη και γοητευτική που γίνεται φαβορί για πολλά από τα βραβεία της Berlinale.
