Des nouvelles de la planète mars, by Dominik Moll, France – Out of Competition
Μια από τις καλύτερες ταινίες του φετινού Φεστιβάλ βρίσκουμε στην προβολή εκτός διαγωνιστικού της ταινίας «Νέα από τον Πλανήτη Άρη». O Phillipe Mars είναι ένας μεσήλικας χωρισμένος άντρας που εργάζεται σε μια εταιρία πληροφορικής, χωρίς κάποιο μέλλον. Είναι επίσης χωρισμένος με δύο παιδιά και αντιμετωπίζει πλέον την ζωή παθητικά. Ο 12 χρονος γιος του θέλει να προστατεύσει τα ζώα και δηλώνει χορτοφάγος. Η κόρη του διαβάζει όλη μέρα με σκοπό να μην γίνει αποτυχημένη σαν και αυτόν, όπως του ανακοινώνει. Στα όνειρά του βλέπει τον εαυτό του να κοιτάει την Γη από ψηλά σαν ένας αστροναύτης με πορεία προς τον Άρη ενώ συνομιλεί με τους νεκρούς γονείς του. Εν ολίγοις, ένας χαρακτήρας που μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα.
Όταν ένας πρώην συνάδελφός του που τον έκλεισαν σε ψυχιατρίο επειδή έκοψε το αυτί του Phillipe του ζητά να τον φιλοξενήσει, μια σειρά από γεγονότα θα αρχίσουν να συμβαίνουν. Μια γυναίκα θα τον αποκαλέσει στατικό γορίλλα που έχει επιλέξει να ξεχάσει ότι είναι φυλακισμένος μέχρι τον θάνατό του, ο γιος του θα του πει πως τον συχαίνεται γιατί πάντα τον διορθώνει και η κόρη του θα φύγει από το σπίτι Όλα αυτά θα λειτουργήσουν σαν ντόμινο, καθώς ένα-ένα τα κομμάτια του παζλ καταρρέουν και ο Phillipe ξυπνάει. Μέσα από αυτόν βλέπουμε και την κορύφωση μιας μέτρια και βαρετής ζωής στερημένης από επιθυμίες και ανάγκες, στείρα και κενή. Αυτή τη ζωή του δυτικού πολιτισμού. Ο Phillipe δεν είναι καλύτερος ή χειρότερος από άλλους. Δεν του συμβαίνουν περίεργα ή ακραία πράγματα. Είναι ένας άνθρωπος που απλώς ακολούθησε τον δρόμο που έπρεπε. Αλλά αυτό ποτέ δεν είναι αρκετό και μια σειρά από συμπτώσεις που απλά κάποτε ήταν μοιραίο να συμβούν θα τον αναγκάσουν να σπάσει τα δεσμά του. Μια γάτα, ένας σκύλος, ένα αγγούρι, ένας πίνακας με μεγάλα πέη, ένα κομμένο αυτί και κάτι βατράχια είναι όλα τα στοιχεία που σιγά σιγά τον αλλάζουν αναγκάζοντάς τον να ξαναβρεί τον εαυτό του.
Οι σωστές ερμηνείες και το σωστό σενάριο είναι τα καλύτερα στοιχεία της ταινίας και επαναλαμβάνω, δυσεύρετα στο φετινό Φεστιβάλ. Δεν υπάρχουν σεναριακές ακρότητες, η πλοκή στήνεται λίθαράκι λιθαράκι και στο τέλος όταν βλέπουμε την συνολική εικόνα δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε πόσο ήπια μας οδήγησε ο σκηνοθέτης σε αυτήν. Η ταινία είναι ελαφριά όπως ελαφριά θέλουμε να αντιμετωπίζουμε την ζωή. Ο δυτικός τρόπος ζωής αργοσαπίζει παρασέρνοντας τους καλύτερους μαζί του, όμως, ένα αυτοκίνητο που ανατινάζεται, μια ανέλπιστη διαδρομή στην βροχή και ένα φιλί ανάμεσα σε τρελούς που φοβούνται το ίδιο το άγγιγμά τους είναι κάτι. Η επανάσταση δεν έρχεται στο τέλος της ταινίας όμως τώρα πια μπορούμε να ελπίζουμε πως ο γορίλλας θα πάψει να είναι στατικός, θα σπάσει τα κάγκελά του, θα κλέψει την Ann και θα ανέβει σε κάποιον ουρανοξύστη υμνώντας την ελευθερία και τον έρωτα.
