Το
Crosscurrent του Yang Chao αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες επιλογές νέου σκηνοθέτη, σε ένα μέχρι στιγμής μεικτό διαγωνιστικό. Ο Chao πρόκειται για ένα σχετικά νέο όνομα, αλλά όχι άγνωστο στον χώρο. Έχει συμμετάσχει στο παρελθόν στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών το 2004, κερδίζοντας την ειδική διάκριση Caméra d'Or για την μεγάλου μήκους του Lu Cheng, αλλά πρωτοεμφανίστηκε στο φεστιβάλ δια μέσου του Cinefondation το 2001 με το Dai Bi.
To
Crosscurrent εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ανεξάρτητου κινέζικου κινηματογράφου. Σε αργούς ρυθμούς που δοκιμάζουν την προσοχή σου ξετυλίγεται αργά μέσω μίας απλής ιστορίας ένα ασιατικό κέντημα που δένει την παλιά Κίνα με την νέα, την ποίηση με τον εγωισμό, την ζωή με τον θάνατο.
Ο Gao Chun είναι ένας νεαρός καπετάνιος του ποταμού Yangtze που έχασε πρόσφατα τον πατέρα του. Η παράδοση λέει πως όταν ένας γιος χάσει τον πατέρα του είναι υπεύθυνος για την απελευθέρωση της ψυχής του. Πρέπει να ψαρέψει ένα ψάρι, να το κρατήσει κοντά του και όταν το ψάρι πεθάνει, τότε ο πατέρας του θα μπορεί να αναπαυθεί εν ειρήνη. Ο Gao Chun αναλαμβάνει το βαρύ φορτίο με σθένος ενώ ταυτόχρονα αναζητά τον έρωτα σε ένα κορίτσι που έρχεται και φεύγει, παίρνοντας μυθικές διαστάσεις, σαν ξωτικό με πολλά πρόσωπα αλλά κατ'ουσίαν το ίδιο. Ένα κορίτσι που συμβολίζει κάθε γυναίκα αλλά και ταυτόχρονα τον ίδιο τον ποταμό και τον τόπο του. Η πορεία του αποτελεί μία μικρή υπαρξιακή Οδύσσεια στην οποία επιχειρεί να βρει εκείνος την θέση του, να εξιλεωθεί και να βγάλει από πάνω του το φορτίο της ψυχής του πατέρα του, που αντηχεί την ψυχή των παραδόσεων της παλιάς Κίνας, που όσο ήταν ζωντανή δεν είχε σημασία, όταν χάνεται όμως είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχει.
Αυτό τον φτάνει σε σημείο εμμονικό, όπου διαρκώς γυρνά γύρω από τον εαυτό του και ωθεί τους γύρω του σε μία πορεία καταστροφική που καθοδηγείται περισσότερο από εγωισμό, φόβο και απωθημένο, παρά από επαφή με τον πατέρα και την ιερότητα των παραδόσεων.
Το έργο ανοίγει με τον γιο να ψαρεύει από τον ποταμό το ψάρι που θα θυσιαστεί για την ανάπαυση του πατέρα του. Χρησιμοποιεί τα χέρια και τα δίκτυα του σε μία συνθήκη που αγγίζει το άχρονο. Πρώτη εικόνα που ακολουθεί είναι αυτή των βιομηχανικών φορτηγών πλοίων στο ποτάμι του Yangtze, ένα στο οποίο βρίσκεται ο ίδιος. Η πρόοδος σε επαφή με τον μύθο και πόσο αταίριαστα είναι μεταξύ τους. Ευθέως μας δίνεται με αισθητικό τρόπο το θέμα της ταινίας.
Με εμβόλιμα ποιητικά αποσπάσματα από Κινέζους ποιητές αλλά και μία καταμέτρηση των ημερών από την στιγμή που ψαρεύει το ψάρι για την ψυχή του πατέρα του, το έργο βαδίζει αργά τόσο προς την τραγωδία – προσωπική και πραγματική για να ακολουθήσει η εξιλέωση, όσο την υπαρξιακή αναζήτηση και τον απολογισμό των προσωπικών μας αμαρτιών. Ο καπετάνιος χρησιμοποιεί την γυναίκα για τις ανάγκες του, ο άνθρωπος προσπαθεί να δαμάσει την Κίνα, όπως προσπαθεί να δαμάσει το ποτάμι. Το καταφέρνει αλλά το αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να εξιλεωθεί ποτέ, πλέοντας σε μία ατελείωτη αναζήτηση για αυτήν, για το ξωτικό, για τους ποιητές του, μέχρι και οι δύο, γυναίκα και άνδρας, παράδοση και παρόν να τους πετάξουν στον αέρα.
Το Crosscurrent αποτελεί από τις πιο ενδιαφέρουσες επιλογές του διαγωνιστικού και παρότι δεν είναι ένα έργο που θα σε εντυπωσιάσει εκ πρώτης όψεως και μπορεί να κουράσει κάποιον που δεν έχει συνηθίσει τέτοιο κινηματογράφο, ταυτόχρονα αφήνει το σημάδι του πάνω σου και όσο βαθύτερα το κοιτάξεις, τόσο πλουσιότερο γίνεται. Παίζει διαρκώς με τα σύνορα του φανταστικού και του ψυχολογικού αλλά και την πάλη παρόντος και παραδόσεων, οδηγώντας προς μία κατεύθυνση ανάγκης για αλλαγή, χωρίς όμως να υποτιμά το παρελθόν.
Αντιθέτως, όταν βρίσκεται κανείς σε ειρήνη μαζί του, τότε απελευθερώνεται από τα δεσμά του αλλά και την ασχήμια της επιβολής της εκβιομηχάνισης της προόδου.