Όταν
πρωτοξεκίνησα να παίζω μουσική με CD
πριν κάποια χρόνια αδυνατώντας να
ανταπεξέλθω οικονομικά στην χρήση του
βινυλίου ως μέσου (ήταν και παραμένει
ακριβό σπορ), αλλά και επειδή βαριόμουν
να κουβαλάω όλο αυτόν τον όγκο, κάποιες
φορές αντιμετωπίστηκα με χλευασμό από
τουρίστες jockeys. Σε κάποιο gig την χρονιά
που μας πέρασε ένας θαμώνας του μαγαζιού
που έπαιζα κοίταξε κάπως υποτιμητικά
την ξεσκισμένη θήκη που φυλούσα τα cd
μου και χαμογελώντας μου είπε “old
school”! Εκείνη την στιγμή γέλασα, άλλα
λίγες βδομάδες μετά έμαθα ότι το μαγαζί
απ' το οποίο αγοράζω τα άδεια μου CD
σταμάτησε να φέρνει κάποιες απ' τις
μάρκες που προτιμούσα. Ο χρόνος περνάει.
Σε λίγους μήνες φτάνω τα 33. Γίνομαι ο
ίδιος old school.
Τις λίγες φορές που
παίζω πλέον με Traktor, τρομοκρατούμαι στην
ιδέα ότι θα πρέπει να σκαλίζω το μείκτη
για 15 λεπτά προσπαθώντας να συνδέσω
διάφορα καλώδια, την ώρα που ο άλλος ο
ευλογημένος προσπαθεί να παίξει μουσική.
Ιδρώνω απ’ το άγχος κάθε φορά.
Ζούμε
σ’ ένα κόσμο ευκολίας, όμως ότι στην
αρχή φαντάζει εύκολο, παίρνει την
εκδίκησή του με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο. Τα mp3 στην ουσία δεν πιάνουν
καθόλου χώρο αλλά ακούγονται χάλια. Το
online record shopping είναι λίγο μίζερο αν δεν
ξέρεις από πριν τι θέλεις ν' αγοράσεις.
Κουβαλώντας τη μουσική συλλογή ολόκληρων
μηνών όπου κι αν παίζω, μάλλον χειρότερο
DJ με κάνει, παρά καλύτερο – ποιό κομμάτι
να πρωτοδιαλέξεις και άντε να το βρεις
την ώρα που το θέλεις. Η προεπιλογή, η
ανάγκη να χωρέσεις μόνο 80 δίσκους στην
τσάντα, δημιουργεί συνοχή και δίνει
ταυτότητα. Πολύ απλά δε μπορώ να πάρω
όλη μου τη μουσική μαζί, “σε περίπτωση
που…”
Όσο μεγαλώνω, τόση περισσότερη
ικανοποίηση αντλώ πηγαίνοντας κόντρα
στις τάσεις: synthesizers που προγραμματίζονται
με αληθινά κουμπάκια και όχι με clicks,
αναλογικός ήχος που τείνει στο άπειρο
και όχι sampling rates των 44,1 Khz, party σε υπόγεια
που μυρίζουν υγρασία και όχι σε μαγαζιά
με βελούδινους καναπέδες και δήθεν
πολυτέλειες.
Η ζωή δεν είναι εύκολή.
Oύτε η αγάπη είναι εύκολη. Ούτε οι φιλίες,
ούτε η δουλειά. Τα πιο σημαντικά αγαθά
έχουν έγνοιες, χρειάζονται προσπάθεια,
φροντίδα και ίσως και προδέρμ. Και τώρα,
μια που ξανάρχισα να κουβαλάω τους
δίσκους μου από δω κι από κει, έχει κανείς
να προτείνει κάποιον καλό ορθοπεδικό?
