Κάθε τέλος θέρους, αρχή φθινοπωρινής περιόδου, τα αποδημητικά πουλιά συγκεντρώνονται προς αναχώρηση και ξοπίσω τους η νέα σχολική χρονιά που τρέχει να προλάβει και να τινάξει την άμμο από πάνω της και κυρίως από τους ανέμελους μαθητές και τους ξέγνοιαστους δασκάλους. Αρκετά έως πολύ, αμοντάριστες και οι δυο πλευρές . Με τους πρώτους να διηγούνται τις ιστορίες και τις εμπειρίες των καλοκαιρινών τους διακοπών και τους δεύτερους να προσπαθούν να τους οργανώσουν και να τους βάλουν σε μια σειρά( αναπολώντας κρυφά και οι ίδιοι την γαλήνη της ηρεμίας τους).
Οι πρώτες μέρες της προσαρμογής λιγάκι αμήχανες αλλά ευτυχώς με λίγη προσπάθεια και κέφι μπαίνουν όλοι σε ρυθμό, σαν να μην πέρασε μια μέρα και ας έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες.
φωτογραφία /// Josef Koudelka
Το γνωστό βουητό από το μαθητικό μελίσσι επιστρέφει στις αίθουσες και στους διαδρόμους (διαπιστώνω πως μου είχε λείψει η μυρωδιά του χώρου) και έχοντας όλοι μας ξεκουραστεί και αδειάσει τους κάδους ανακύκλωσης μας και γενικώς όλη τη σαβούρα που κουβαλούσαμε μέσα μας από το χειμώνα, επιστρέφουμε πια ζωηρά.
Εκτός από τα παλιά μου μαθητόνια, πάντα ανυπομονώ να δω τα πρόσωπα που είναι new entries και να στοιχηματίζω με τον εαυτό μου πόσες μέρες θα μου πάρει να μάθω τα ονόματα τους.
Κάθε χρόνο, λοιπόν, τέτοια εποχή θέτω κάποιους καινούργιους στόχους (πέραν των διδακτικών) σε προσωπικό επίπεδο. Δεν έχω σκεφτεί τίποτα ακόμα. Λευκό χαρτί οι σκέψεις μου. Μου δίνω χρόνο. No worries. Ένας νέος κύκλος αρχίζει. Get ready!
Άλλωστε, τινάζοντας τα μαλλιά μου, διαπιστώνω πως ακόμα κάτι έχει απομείνει απ' την μυρωδιά του καλοκαιριού.
