''Δυο
νεαρά κορίτσια, ίσως απ' αυτή την εποχή, ίσως από μια άλλη, αποφασίζουν να
αλληλογραφούν. Η μία είναι από Θεσσαλονίκη, η άλλη από Αθήνα. Χωρίζουν τις
επιστολές τους σε ευχάριστα, αστεία ή ανάλαφρα και σε δύσκολα, αβάσταχτα και
ανείπωτα! Άλλωστε, στη καθημερινότητά τους έμαθαν να γελούν και να κλαίνε πολύ.
Εμείς τρυπώσαμε στις σκέψεις τους, στα πράγματά τους, βρήκαμε στη μια εκείνο το
πολύχρωμο κουτί κάτω από το κρεβάτι και στην άλλη το καταχωνιασμένο φάκελο με
τη βελούδινη κορδέλα μέσα στη ντουλάπα! ''
2/2/2012
Περσόνα
γεια,
Δυσάρεστα
Δεν υπάρχει στιγμή που να μην το σκέφτομαι. Έχω τύψεις για
όλα. Μήπως δεν έκλαψα ή δε πόνεσα πολύ; Πώς μπορεί να βρίσκω τη δύναμη να γελάω
με αστεία; Τα βράδια γιατί δεν έρχεται στα όνειρά μου; Γιατί θέλω να πετάξω από
πάνω μου τα μαύρα ρούχα αλλά στην ιδέα και μόνο ότι θα φορέσω κάτι πολύχρωμο,
κλαίω; Κρύβομαι καλά. Κανείς δε καταλαβαίνει τίποτα. Καταπίνω πολύ πόνο, φιλενάδα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι παντού. Άλλες φορές χαίρομαι που
δεν είναι εδώ. Όχι, χαρά, ανακούφιση. Δεν θέλω να με δει έτσι. ‘’Άδεια κι
αφημένη’’. Άλλες πάλι, φωνάζω μέσα μου, ‘’πού είσαι να μου πεις τι να κάνω;’’
Ό, τι ξεκινάω το παρατάω. Μισές ιδέες, μισές δουλειές, μισές σκέψεις. Κάθε μέρα προσθέτω στη λίστα άτομα που
απογοητεύω. Θέλω να τελειώσω εκείνη την εργασία, να του την αφιερώσω, πάντα
‘’πονούσε’’ τα ιδιαίτερα παιδιά. Αλλά τίποτα. Κι άλλα. Κι άλλα. Πονάει πολύ εδώ μέσα.
Αστεία: Φλερτ, φλερτ, φλερτ. Άντρες,
εγωκεντρικοί, ανασφαλείς, ματαιόδοξοι, εκδικητικοί, ημιμαθείς, ξερόλες, με
γνωριμίες και pr, το target group μου.
Σου μαθαίνει η ζωή. Σε χαστουκίζει και το νιώθεις. Ας είναι. Αντέχεις. Πάμε για άλλο έναν γύρο;
Μαγική Σκέψη: Να’ μουν . λέει, σ’
ένα νησί, σπίτι από πέτρα. Φίλοι, γηγενείς, με μαγαζιά. Να ξυπνούσα στις 6, να
τρύπωνα σε κανένα καΐκι. Κι ας φοβάμαι. Μετά, καφέ, λουκούμι, γράψιμο,
μουσικές. Όχι τηλ. Όχι internet.
Κι άλλα, κι άλλα.
Περιμένω νέα σου.
Θα περάσει, λέω. Ε; Θα
περάσει;
Υ.Σ
Έχω στυλό στα μαλλιά, μουτζούρες στα μπούτια !
——————————————————————————————————————————
12/7/2013
Γεια, ομορφιά μου..
Δυσάρεστο:
Ο πόνος δεν μπαίνει σε ζυγαριά μικρή μου. το ξέρεις. Ούτε
η αγάπη, ούτε το πάθος. Μακάρι να έμπαιναν δηλαδή. Θα λέγαμε με πόνεσε
λίγο αυτός ο άνθρωπος. Ούτε δυο κιλά πόνο δεν μου έδωσε και θα τον
συγχωρούσαμε πιο εύκολα. Ή, θα αγαπούσαμε 3κιλά κι ένα τέταρτο. Και θα ήταν όλα
υπέροχα. Πόσο δύσκολα να περνάς με 3 κιλά και ένα τέταρτο αγάπης;
Μην τον φωνάζεις πολύ….ξέρεις πού είναι. Δίπλα σου. Να του ψιθυρίζεις καλύτερα.
Έχω μια διάθεση σήμερα, πώς να στο πω, σαν όλα να έχουν
γίνει, να μην έχεις να περιμένεις τίποτε άλλο. Θα μου περάσει μάλλον.
Αστεία:
Δεν
ξέρω τι είναι πιο αστείο. Να θεωρούν όλοι αδύνατον το να είσαι μόνη, αλλά να
είσαι; Και να περνάς (σχεδόν τις περισσότερες μέρες) καλά; Το να φαίνεται να
υπάρχει ένα πατρόν άντρα τύπου one size fits all? Διψάω για διαφοροποίηση!
Μαγική
σκέψη: Και να ήμουν στην αγκαλιά του να μυρίζω τον ιδρώτα μας, σε σεντόνια
λευκά βαμβακερά, και τα γαλάζια παντζούρια να κρατούν έξω την βοή των
τζιτζικιών και να τυλίγω το πόδι μου
γύρω από το δικό του σαν μια μικρή ιώδης βοκαμβίλια. Και να μου ψιθυρίζει
ποιήματα σε γλώσσες που κανείς δεν ξέρει….
ΥΓ.
Πάρε με στη μαγική σου σκέψη. Το έχω τόση ανάγκη.
