Κάθε εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»: αιχμηρό, πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, η Ιλιάδα Κοθρά
Σ’ ένα παρκάκι στη Συγγρού, ανάμεσα σε κωλόμπαρα, κοιμάται ένα ζευγάρι. Έλληνες. Άστεγοι. Το πρωί τούς βλέπω να έχουν κοιμηθεί αγκαλιά —το χέρι του άντρα είναι ακόμα πεισματικά περασμένο στην κοιλιά της γυναίκας—, ενώ γύρω-γύρω υπάρχουν τα απομεινάρια του χθεσινού «δείπνου»: ένα πρόχειρο τραπεζομάντιλο στο γρασίδι και κάτι πλαστικά πιάτα. Σήμερα ο άντρας ξυριζόταν όρθιος, με έναν καθρέφτη που του κράταγε η γυναίκα, και ξέπλενε το φτηνό ξυραφάκι μέσα στο ποτήρι το πλαστικό με τη σαπουνάδα. Εκείνη φόραγε κραγιόν. Μέσα στην ανέχειά τους, συνεχίζουν να ζούνε την «καθημερινότητα». Θα πρέπει, σκέφτομαι, αύριο να τους πω «καλημέρα».
Εδώ και μια εβδομάδα, έχω ακούσει έξι περιπτώσεις ανθρώπων που απολύθηκαν οι γυναίκες τους. Γνωστός πήγε στα 44 του φύλακας με καθαρά 560 ευρώ, με δυο παιδιά. Άνθρωποι παίρνουν αντικαταθλιπτικά — όχι για μόδα ή για πλάκα, αλλά επειδή τα χρειάζονται για να μη φουντάρουν.
Από την άλλη… πολλοί με ρωτάνε γιατί έκανα ένα αγγλόφωνο site που θέλει να δείξει τα «αξιόλογα» της Ελλάδας — τα ποια, μαντάμ; Ναι. Υπάρχουν κι αυτά. Όσο κι αν το τοπίο είναι ζοφερό, θα συνεχίσω να βρίσκω αυτούς που κάνουν τη διαφορά. Που ανοίγουν μια επιχείρηση με όνειρα, που γυρνάνε στα χωριά τους κι εξάγουν ό,τι παράγει τώρα αυτό το υποτιμημένο —παλαιότερα— χωράφι. Που παλεύουν με το τέρας της γραφειοκρατίας για να στήσουν ένα e-shop που στο εξωτερικό θέλει ελάχιστες μέρες και διαδικασίες για να στηθεί. Νέοι έμποροι, με ανοιχτούς ορίζοντες, σχεδιαστές μόδας, φρέσκα παιδιά, άνθρωποι που χτίζουν μικρούς ξενώνες με αισθητική, εικαστικοί που θέλουν να βγει εκτός στενών ορίων η δουλειά τους.
Μισώ την Κρίση, την ανέχεια. Δεν υπάρχει τίποτε καλό σε όλο αυτό. Κι αν ήταν να «γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι», να εστιάσουμε στις «βασικές αξίες», να ξεκαθαρίσει η σαβούρα και καθετί επιφανειακό, υπήρχε τρόπος να γίνει και χωρίς την καραμέλα της Κρίσης. Όποιος θέλει να μείνει στις «βασικές αξίες», αυτές του 1960, μπορεί να καλέσει κόσμο στην αυλή του, να βάλει σ’ ένα τραπεζομάντιλο ελίτσες και ντομάτες, τον Μπιθικώτση background —κάν’ υπομονή, ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός— και φόντο παιδάκια να τρέχουν πίσω απ’ την κυρα-Κατίνα που πλένει στωικά στη σκάφη.
Νισάφι με την ωραιοποίηση της μιζέριας. Την ιστορία θα συνεχίσουν να τη γράφουν οι άνθρωποι, όχι τα κόμματα και το παλιακό σύστημα που έχει πεθάνει, αλλά που αρνούνται κάποιοι να το θάψουνε.
Κι εγώ αύριο, πάντως, την καλημέρα μου θα την πω στο ζευγάρι.
Η Ιλιάδα Κοθρά έχει το www. living — postcards. com και το τμήμα marketing της Μed
