Αθηναϊκές Πινακίδες

Περπατάς, κι όσο κοιτάς τις βιτρίνες αναρωτιέσαι πόση χριστουγεννιάτικη διάθεση να κουβαλά άραγε στους ώμους της η Αθήνα. Κάθε γωνιά της αναβοσβήνει, τόσο, όσο χρειάζεται για να καμουφλάρεται η γκρίζα της όψη.

Φτάνεις στην πλατεία Κάνιγγος. Τριγύρω σου άνθρωποι προσπαθούν να ζεστάνουν το σώμα τους στα υγρά πεζοδρόμια. Κουβέρτες γαλάζιες, κίτρινες, μισοβρεγμένες, βρόμικες, σκεπάζουν γυμνά πόδια, άστεγα σώματα, πνεύματα χωρίς το «χριστουγεννιάτικο» ως επιθετικό προσδιορισμό.

Σκύβεις το κεφάλι, προχωράς, έχεις την εικόνα στο νου σου για δύο λεπτά. Χτυπά το κινητό σου. Αυτό ήταν. Επέστρεψες και πάλι στην πραγματικότητα που σου επιβάλλουν τα τόσα λαμπιόνια.

Σύνταγμα. Κουρασμένα πρόσωπα, ερωτευμένα χαμόγελα, τρελοί, ημίτρελοι, μια κυρία σέρνει μια βαλίτσα, μια άλλη τρέχει να προλάβει το συρμό. Και… νά σου πάλι μια ηλικιωμένη να προσπαθεί να βολέψει όλη της την περιουσία κι εκείνο το άτιμο «πνεύμα» των Χριστουγέννων σ’ ένα παγκάκι.

Απομακρύνεσαι. Σε κατηγορείς για την αδιαφορία της στιγμής. Κατηγορείς υποσυνείδητα κι εκείνην που η εικόνα της έγινε αφορμή να ξυπνήσεις από το λήθαργο. Εύχεσαι να μην υπήρχε εκεί. Δεν ξέρεις αν το κάνεις από ευσπλαχνία και αγάπη προς εκείνην ή επειδή αλλιώς είχες ονειρευτεί τον κόσμο, καραγκιόζη, κι αυτή σού χαλάει το κάδρο.

Μαζεύεις τη διάθεση σου και την πάς παραπέρα.

Ω έλατο, ω έλατο…

Και δώσ’ του τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν. 

Τώρα θα σκέφτεσαι, πως… «όχι, εσύ ποτέ δε θ’ αδιαφορούσες», πως «τα Χριστούγεννα είναι μέρες αγάπης». Πως… πως… πως «δε σε νοιάζουν οι φιέστες παρά μόνο οι άνθρωποι».

Ναι, ναι. Κι εσύ, κι εγώ, και όλοι. Μόνο που, και φέτος, τα Χριστούγεννα πάλι Απόκριες θα μοιάζουν. Με τη μόνη διαφορά πως οι μόνοι που δε θα φορούν μάσκες είναι τα παιδιά και οι άστεγοι.

Δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, από τότε που έπαψαν να είναι όμορφα για όλους.

Αγαπούσα τα Χριστούγεννα μέχρι να κατοικήσω στην Αθήνα.

Η Μαρία Κυριακίδου είναι πιανίστρια, μεταπτυχιακή φοιτήτρια εγκληματολογίας.