HomeNewsroomΑθηναϊκές Πινακίδες

Αθηναϊκές Πινακίδες

Κάθε εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»: αιχμηρό, πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, η Τζίνα Μοσχολιού

«Και τι δουλειά κάνεις;» «Δημοσιογράφος». «Καλά τομάρια πουλημένα είστε του λόγου σας». Αληθινή ιστορία.

Όταν εγώ ονειρευόμουν τον Χάντερ Τόμσον και τον Ντάστιν Χόφμαν με απαράδεκτη φράντζα να σκαλίζει το Γουότεργκεϊτ, κάποιος εκεί πάνω κακάριζε.

«Οι δημοσιογράφοι είστε πουλημένα τομάρια», μου ανακοίνωσε ο ταξιτζής εκείνο το πρωί ενώ ακούγαμε –αυτός από συνήθεια, εγώ αναγκαστικά– ένα τομάρι που γκαρίζει τη μασκαρεμένη οργή του, οργή με πορεία αντιστρόφως ανάλογη με τα οικονομικά της χώρας: τα λεφτά φεύγουν, οι τσιρίδες έρχονται. Ναι, σαν το ουίσκι, το ’πιασες.

«Τα ΜΜΕ είναι μαγαζιά», μου ανακοίνωσε παλιός συνάδελφος που έχει όσο κυνισμό χρειάζεται μέσα του για να κάνει τη δουλεία αυτή αξιοπρεπώς εδώ και τριάντα χρόνια

Μαγαζιά λοιπόν που λειτουργούν με τους κανόνες της καπιταλιστικής αγοράς. Και για το λόγο αυτό πρέπει να πουλήσουν. Η ιδέα ότι δημιουργούν τις τάσεις είναι μερικώς σωστή. Στην πραγματικότητα, διακρίνουν αυτό που μπορούν να μεγεθύνουν, να πουλήσουν, να αγοράσουν. Αυτό που αργοπεθαίνει θάβεται, για να τελειώσει τη ζωή του με συνοπτικές διαδικασίες. Είτε είναι μουσικό κίνημα, είτε είναι μόδα, είτε είναι ο πολιτικός ορθολογισμός.

«Ο ορθολογισμός πέθανε, ζήτω ο ορθολογισμός», μου ανακοίνωσε ένας άλλος φίλος ακούγοντας άναυδος τη συνέντευξη Τύπου ενός πολιτικού αρχηγού. Κραυγές και υπόνοιες, σκάνδαλα, λίστες και φόβος. Φόβος, ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Όλα τα αντέχω, μα όχι να φοβάμαι – γιατί μετά με φοβίζει κι ο εαυτός μου, και κάνει έναν κύκλο άρρωστο αυτό το πράγμα.

«Ο φόβος οδηγεί στο μίσος και το μίσος οδηγεί στη σκοτεινή πλευρά», ανακοινώνει ο Γιόντα στον νεαρό Άνακιν Σκαϊγουόκερ στον «Πόλεμο των Άστρων». Σιγά τα νέα, μάστορα. Εδώ δεν έχει άστρα, έχει παγίδα, έχει ένα λάκκο κι εμένα μέσα στις λάσπες, τυχερή στην ατυχία μου να με λέει πουλημένο τομάρι ο ταξιτζής που με πάει στη δουλειά, για να κάτσω μετά μπουχτισμένη στο γραφείο ν’ ακούσω καθετί ανορθολογικό, και να πω κι εγώ από πάνω.

Γιατί, αλήθεια, κύριε οδηγέ, ποια νομίζεις ότι είναι η υποχρέωση του δημοσιογράφου σήμερα; Να μη σου πω ψέματα και βλακείες, κύριε οδηγέ μου. Κι ας τις θες πολύ, τι να σε κάνω; Πόσο είναι; 6,90; Έλα, πάρε 10, δώσ’ μου 3 κι είμαστε εντάξει. Καλημέρα.

 

Related stories

4ο TFSF – “Η Ελπίδα σας προωθείται” του Νεκτάριου Θεοδώρου

Για 4η συνεχόμενη χρονιά το Thessaloniki Free Short Festival...

Η κορυφαία make up artist Μαρία Παγωνάκη έχει το άγγιγμα του Μίδα στην ομορφιά

Συνέντευξη: Ειρήνη Τερζίδου Η Μαρία Παγωνάκη είναι το όνομα που...

120 χτύποι το λεπτό. Η ουμανιστική ταινία, ωδή της συλλογικότητας

BPM (120 Beats Per Minute) (2017) Αρχές της δεκαετίας του...