Κάθε
εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος,
επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»: αιχμηρό,
πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, στις τελευταίες «Πινακίδες», ο
συντάκτης, ο επιμελητής της στήλης.
Η Αθήνα βέβαια είναι η Πανεπιστημίου τη νύχτα, μέσα σε
αμάξι, χωρίς πολλά λόγια και με το τσιγάρο να θολώνει τον Τσίλερ. Βοηθά πολύ αν
δεν οδηγάς, κι αν εμπιστεύεσαι εκείνον που κρατάει το τιμόνι. Έχετε πιει
κιόλας, κι έχετε διαβάσει (παλιά) και τα βιβλία που έπρεπε («τα σωστά βιβλία»),
κι είναι λίγο (μια στάλα) επικίνδυνο αυτό. Μπορεί και περισσότερο από μια στάλα.
Μυρίζει αυτή τη βενζίνη της Ευρώπης (νυχτερινή βενζίνη, μαζί με κρύο, με
κουρασμένη άσφαλτο, με πράγματα που ειπώθηκαν και κατακάτσανε κάπου εκεί, στις
ρίγες των διαβάσεων), και δεν τρέχετε. Για την ακρίβεια —και τώρα το
συνειδητοποιείς— είστε σταματημένοι, με τα αλάρμ να βαστάν την ανάσα τους πότε
θα τα ανάψεις: είναι η πόλη που έρχεται καταπάνω σου. Είναι αυτό το νυχτερινό
λούνα-παρκ.
Η Αθήνα βέβαια είναι η κρεαταγορά — το βράδυ πάλι: όταν
έχουν μισοπλυθεί τα χασάπικα κι έχει παντού νερά να στέκουν, κάτι υποψίες από
σκιές ανάμεσα από τους πάγκους, τα δυο μαγέρικα, οι μεγάλες κυρίες που έρχονται
να τις κεράσουν πατσά οι κύριοι που φεύγοντας ρουφάν την οδοντογλυφίδα τους και
τους γομφίους, ο σαλαϊδεμένος στη γωνία που διπλώνει και ξεδιπλώνει ένα μεγάλο
χαρτί, τα τακούνια που θρυμματίζουν το βράδυ κομίζοντας κάτι σαν απατηλή υπόσχεση,
τα λευκά πουκάμισα των σερβιτόρων, ένα-δυο αγριωπά βλέμματα που δε βλέπουν
πουθενά, η μοναξιά τής Βαρβακείου. Συνήθως έχει κρύο, ακόμα και το καλοκαίρι:
κάτι ψυχρές γλώσσες στο σβέρκο σου που σε ανατριχιάζουν.
Η Αθήνα βέβαια είναι η Χαριλάου Τρικούπη, κάτω, κάτω, και
πιο κάτω, και μετά η διασταύρωση με τη Σόλωνος, και πιο κάτω, η Ακαδημίας, κι
όλα αυτά, και πιο κάτω, και η Στοά του Βιβλίου, και η απέναντί της στοά (πώς τη
λένε; πουλάν ακόμη παναμάδες εκεί, ωραία ψάθινα καπέλα τυλιγμένα σαν πούρα),
και (είσαι λαχανιασμένος πια) η Σοφοκλέους, χαμηλά, χαμηλά, πιο χαμηλά, όλο και
πιο μέσα και πιο βαθιά, και η Γερανίου, μέρα-νύχτα η Γερανίου, μέρα-νύχτα
λαχανιασμένος.
Η Αθήνα βέβαια είναι εκείνα τα μπαρ που πήγαινες παλιά με
τους ποιητές και τα κορίτσια, που ποτέ δεν ήξερες (και δε θυμόσουν, κι ας σ’ τα
’λεγαν αυτές με υπομονή) τα ονόματά τους. Ελένες και Μαρίες και τέτοια, ίσως. Συνήθως
έτσι τις λέγαν. Αλλά ποτέ δε θυμάσαι. Κι ας έχεις σπάσει το κεφάλι σου στο
ταξί, ή κάπου εκεί παραπατώντας. Ελένες, ίσως, και Μαρίες. Και τα μπαρ, βέβαια:
τα μπαρ που σκάγαν σαν πυροτεχνήματα, τότε που όλα ήταν καλά, και που ήταν όπως
έπρεπε (όλα τους) να είναι. Τότε που μας νοιάζαν τα βιβλία, και τότε που τα
γράφαμε με λύσσα πάνω στα χέρια μας.
Και η Αθήνα βέβαια είναι πλέον αυτό το σπίτι στη
Θεμιστοκλέους που δεν έχει ασανσέρ και που τα πόδια σου θέλουν πέντε-δέκα
ανεβοκατεβάσματα για να συνηθίσουν, κάθε φορά, τα σκαλοπάτια, εκεί όπου έχει
γίνει… αχ, τι έχει γίνει εκεί;
Αχ τι έχει γίνει εκεί; Σχεδόν λίγο πριν χαθούμε: αχ τι
έχει γίνει εκεί;
