Κάθε
εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος,
επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»: αιχμηρό,
πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, ο Ηλίας Καραγιάννης
Η
θέα του σιδηροδρομικού σταθμού του Βαρανάσι ήταν τοπίο κατάλληλο για απελπισία.
Ο Ραμ, καλυμμένος από μύγες, σηκώθηκε άγαρμπα στη θέα μου, ωθώντας το μικρό
σμήνος, που είχε βρει βολικό κατάλυμα πάνω του, σε άτακτη μετανάστευση στον
διπλανό του. Η σκιά μιας αφάνταστης κούρασης τον τύλιγε. «Σε περίμενα», μου
είπε ενώ ο ήλιος έδυε. Το γιγάντιο πορφυρό ηλιοβασίλεμα καθρεφτιζόταν στο
ξυρισμένο του κεφάλι, και αυτή η εικόνα του Ραμ θα έμενε άφθαρτη στην πινακοθήκη
της μνήμης μου.
Είχαν
περάσει μερικές ώρες αφότου είχε κάψει τη μητέρα του στις όχθες του ιερού
ποταμού των Ινδουιστών, στον Γάγγη. Ένα θέαμα, με ηχητική υπόκρουση τους ψαλμούς των ιερέων, που «καταβρόχθιζαν» με
αδημονία σανδαλοφόροι από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, σε διακριτική
απόσταση. Η μυρωδιά της καμένης ανθρώπινης σάρκας αιχμαλώτιζε την ατμόσφαιρα
στο γκατ (μεγάλη πέτρινη κατασκευή στις όχθες του Γάγγη). Η ψυχή της μητέρας
του Ραμ απελευθερωνόταν για να φτάσει στον Παράδεισο, σε μια πόλη όπου η θλίψη
είναι άγρυπνη.
Μαζί
με δυο Αμερικανούς συνταξιδιώτες στην πτήση από το Δελχί, την Άλι και τον Τζον,
είχαμε βοηθήσει τον Ραμ να συγκεντρώσει τα χρήματα για να αγοράσει τα ξύλα για
την καύση της μητέρας του. Ένα σημαντικό έξοδο για τον μέσο Ινδό, λίγες ρουπίες
για τον Δυτικό τουρίστα. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, αποτέλεσε τον ξεναγό μας σε
μια προσπάθεια να αποδράσει από τη θλίψη του.
Γεγονότα,
εικόνες και ήχοι κάνουν παρέλαση από τη μνήμη μου κάθε φορά που τον θυμάμαι,
στο ταξίδι στους στενούς δρόμους του Βαρανάσι. Εικόνες που είναι πέρα από τις
λέξεις και σημαντικότερες από αυτές. Έσταζα οινόπνευμα από όλους τους πώρους
μου στην αφόρητη υγρασία της πόλης, αλλά
η δύναμη του Ραμ, στην αιχμή της απώλειάς του, ήταν το καύσιμό μου στην πορεία
μου σε έναν κυκλικό, χρωματιστό, λαβύρινθο που δεν είχε σταματημό.
Ρυτιδιασμένοι
γέροντες διαλογίζονταν στις όχθες του Γάγγη, παραισθητικά βλέμματα
συνωστίζονταν μπροστά μου, ιερές αγελάδες σε μια ακαμψία σχεδόν νεκρική σε
αντίθεση με τη ζωντάνια μας. Ο Ραμ, που τις τελευταίες ημέρες είχε εγκαταλείψει
τη νιότη του καταφεύγοντας σε μιαν αόριστη ηλικία, με αγκάλιασε με μια δίνη
χειρονομιών. Δεν είχε χρήματα, ο κόσμος του κλονιζόταν από την απώλεια της
μητέρας του, αλλά η θέλησή του ήταν ακατάλυτη καθώς μου έλεγε χαμογελώντας: «Lifegoeson».
Οι
μύγες άρχισαν να μας καλύπτουν, ενώ σε λίγα λεπτά θα άρχιζε το δεκάωρο ταξίδι
για την Άγκρα, σε ένα περιβάλλον πιο μολυσμένο και από τον ιερό ποταμό…
Ο Ηλίας Καραγιάννης είναι δημοσιογράφος.
