Κάθε
εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος,
επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»: αιχμηρό,
πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, ο Γιώργος Κυριαζής
Στη Χώρα των Κοινών Τόπων το άλλοτε μισογεμάτο κι άλλοτε
μισοάδειο ποτήρι με κυνηγά με προβολείς αναμμένους, με φάρο και σειρήνα,
κανονικά, αλλά δε θα μπορέσω να του ξεφύγω, γιατί οι κοινοτοπίες είναι μεν
απευκταίες σαν οσμή λιβανιού στα ρουθούνια κάποιου πονηρού τύπου με κέρατα και
ουρά, αλλά έχουν (οι άτιμες) ένα μεγάλο, τεράστιο, προσόν: απεικονίζουν πιστά
την πραγματικότητα. Και η ασχήμια τους οφείλεται ακριβώς στο ότι η
πραγματικότητα δε μας αρέσει, δε μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, ώρες-ώρες δε
μπορούμε ούτε να την ερμηνεύσουμε ή να την αναλύσουμε, και σε ακραίες
περιπτώσεις δε μπορούμε καν να την αντιληφθούμε. Γι’ αυτό τη μισούμε τόσο
θανάσιμα, γι’ αυτό τη θάβουμε ολοζώντανη κάτω από αμέτρητα κυβικά μύθου,
προσπαθώντας απεγνωσμένα να υποκριθούμε πως, μπα, δε βλέπουμε τίποτε, δεν
ακούμε τίποτε, έλα μωρέ τώρα, αυτά είναι γνωστά, πες μας κάτι καινούργιο,
καλύτερα.
Δε θα ξεφύγω, λοιπόν.
Η Αθήνα είναι μια κακογαμημένη πόρνη, άυπνη,
μαστουρωμένη, εξευτελισμένη, γεμάτη σημάδια, χαρακιές και μώλωπες, με
τσαλακωμένα και μισοσκισμένα ρούχα, με ανάσα που βρομάει τσιγάρο, σπέρμα και
αλκοόλ. Αν ξέρεις όμως πού να τη φιλήσεις, πώς να την αγγίξεις, τι να της
ψιθυρίσεις, θα ανακαλύψεις κάπου κρυμμένη, πίσω από τα άτσαλα βαμμένα βλέφαρα,
κάτω από τα αλλεπάλληλα στρώματα πούδρας που το καθένα τους ποτέ δεν αφαιρέθηκε
εντελώς πριν πέσει από πάνω το επόμενο, βαθιά μέσα στις ρυτίδες από τους
μορφασμούς της αγωνίας, του πόνου και του ψεύτικου δυνατού γέλιου, μια γυναίκα
όμορφη ακόμα, νέα ακόμα, τρυφερή ακόμα, ικανή ακόμα να αγαπήσει, ξεχνώντας στη
στιγμή όλους τούς μεγάλους της έρωτες που την πρόδωσαν, την εκμεταλλεύτηκαν και
τη βίασαν σωματικά και ψυχικά. Θα σου παραδοθεί λες κι είναι ακόμα παρθένα που
λαχταρά να γίνει γυναίκα.
Ψάξε, λοιπόν. Κάπου, κάποιοι άνθρωποι, έχουν μοχθήσει να
δημιουργήσουν κάτι όμορφο, ή κάτι ενδιαφέρον, στο χώρο, στο χρόνο, ή και στα
δυο. Μια ιδέα, ένα μαγαζί, ένα πάρκο, ένα έργο τέχνης, κάτι που μιλάει σε σένα
προσωπικά και, κοίτα να δεις κάτι πράματα ρε φίλε, δε μιλάει μόνο σε σένα,
υπάρχουν άνθρωποι που σου μοιάζουν, που έχουν τα ίδια κουσούρια με σένα. Στο
χέρι σου είναι να επιλέξεις να συναντηθείς μ’ αυτούς, κι όχι με τους άλλους. Να
αγκαλιάσεις την πόρνη με στοργή, κι όχι με βία. Να προσπαθήσεις να της κάνεις
έρωτα, κι όχι απλά να τη γαμήσεις.
Ο Γιώργος Κυριαζής είναι μεταφραστής, μουσικός και ψύχραιμα
ενθουσιώδης. | Σάββατο στο www.amagiradio.com
