Δεν ξέρουμε πόσο βαθιά είναι,
λένε, αλλά είναι ακόμη εκεί κάτω.
Μέσα στο υγρό σκοτάδι, ανάμεσα σε
στιλπνά, σκουροπράσινα φυτά που λικνίζονται παθητικά και αμέτοχα, υπάρχει
ακόμη, σιωπηλό και άδειο, όσο άδειο είναι κάτι που περιέχει μόνο νεκρούς.
Ψηλά, στον υγρό αέρα, η πόλη
συνεχίζει να γεννά, να πεθαίνει και να ξεχνά, αδιάφορη.
Όμως λένε πως εκείνο που
ξεχνιέται δεν σε ξεχνά ποτέ. Πως περιμένει καιρό, ελπίζοντας να γίνει κάτι,
ελπίζοντας να θυμηθείς τα όσα χάθηκαν, να θυμηθείς το χρώμα που είχανε τότε οι
μέρες και να κλάψεις, να κλάψεις πολύ για τον παραλογισμό και την πίκρα και το
χαμένο φως.
Μα όταν ο καιρός περάσει, λένε,
οι λησμονημένοι θα γυρίσουν. Χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς, θα βγούνε
σέρνοντας τα πληγιασμένα τους μέλη, θα σκαρφαλώσουν στις πέτρες και θα πάρουν
πίσω το κατάρτι τους.
Τότε θα σηκωθεί κι εκείνο. Με
έναν θόρυβο που θα τραντάξει τα σπίτια και θα σηκώσει τις γυναίκες απ' τα
κρεβάτια τους, θα φανεί και πάλι στον ορίζοντα.
Θα αποστραγγίξει τα νερά του με
θυμό, επιστρέφοντας τη θάλασσα στον εαυτό της. Και φορτωμένο φυτά, όστρακα και
σκουριά, θα γυρίσει την πλώρη του στα ανοιχτά και θα μας αφήσει.
Δίπλα στον κυματοθραύστη του
λιμανιού υπάρχει ακόμη βυθισμένο το τουρκικό θωρηκτό “Φετχί Μπουλέντ” το οποίο
πυρπολήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1912 από τον υποναύαρχο Νικόλαο Βότση και το
“Τορπιλοφόρο 11”.
Το “Φετχί Μπουλέντ” είχε αποσυρθεί λόγω παλαιότητας από
τον τουρκικό στόλο και βρισκόταν στην πόλη ως διοικητικό πλοίο. Οι απώλειες από
τον τορπιλισμό υπολογίζονται στα 13 άτομα, ενώ στη συνέχεια το κατάρτι του
πλοίου χρησιμοποιήθηκε ως ιστός της σημαίας που κυματίζει στον Λευκό Πύργο. Η
επιτυχία αυτή, αν και μικρής στρατιωτικής σημασίας, θεωρήθηκε ότι προεικόνιζε
την απελευθέρωση της πόλης, που ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα.
