“Δεν έχει μείνει κανείς που να έχει ακόμη. Το
γνωρίζουμε όλοι αυτό. Τα τελευταία κομμάτια χάθηκαν δεκαετίες πριν και
κανείς, κανείς δεν έχει κάποιον που έστω να άκουσε από κάποιον άλλον πως
κάποιος τρίτος κάποτε άκουσε μια διήγηση για κάποιον που άλλοτε είχε
ένα.
Άλλωστε και να υπήρχε ακόμη κάποιο αντικείμενο από αυτό το μέταλλο,
κρυμμένο έστω σε κάποια σοφίτα ή σε ένα διπλοκλειδωμένο κουτί, δεν θα
μπορούσε να παραμείνει κρυφό. Το γνωρίζουμε όλοι και αυτό. Γιατί ένα
κόσμημα, ένα ρολόι, ένα κηροπήγιο από το υλικό αυτό καθόριζε πάντα τόσο
καταλυτικά τη ζωή όσων το έκαναν δικό τους με έναν τρόπο που θα έβαζε
τον καθένα σε σκέψεις.
Οι φήμες μπερδεύονται με τις αναμνήσεις· χρονολογίες, ονόματα και
γεγονότα μπλέκονται, ποιος βρέθηκε δολοφονημένος, πού αυτοκτόνησε ο
άλλος, ποια ήταν η γυναίκα που έχασε τα λογικά της και κλείστηκε στο
φλεγόμενο κτίριο, πότε γεννήθηκε το παιδί που δεν το άφησαν ποτέ να δει
το φως του ήλιου…
Όχι, το μέταλλο δεν σε κάνει δυστυχισμένο. Όχι, δεν είναι καταραμένο.
Απλά το να το έχεις σου προξενεί με έναν πολύ περίεργο τρόπο αφόρητη
ευτυχία ή αφόρητη δυστυχία, σε τέτοιο σημείο που φτάνεις να μην τις
ξεχωρίζεις. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Μεγενθύνει τα πάντα
και δεν σταματά ποτέ. Ποτέ. Συνεχίζει μέχρι το τέλος. Μέχρι την τρέλα ή
τον θάνατο.
Τώρα που άκουσες όλη την ιστορία, πέρασε μέσα.
Έχω κάτι για σένα.”
Τον Μάιο του 1916 καταρρίφθηκε στην περιοχή Καλοχωρίου το γερμανικό
αερόπλοιο Ζέπελιν, το οποίο είχε προηγουμένως βομβαρδίσει τα συμμαχικά
στρατόπεδα στα δυτικά, αλλά είχε προσεγγίσει και την ίδια την πόλη. Μετά
την κατάρριψη το πλήρωμά του στάλθηκε στη Γαλλία, ενώ ο σκελετός του
εκτέθηκε για μέρες στον Λευκό Πύργο. Αργότερα πωλήθηκε σε ιδιώτες οι
οποίοι κατασκεύασαν μικροαντικείμενα τα οποία πωλούνταν ως σουβενίρ.
