Σε ένα από τα δέντρα του κήπου εκείνου, λένε, κάποτε χάραξαν τα ονόματά τους δυο άνθρωποι μετά από ένα ολονύκτιο, ξέφρενο γλέντι.
Ήτανε καλοκαίρι. Ήταν ερωτευμένοι, γελούσαν και κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου. Γελούσαν και χάραζαν τα ονόματά τους σκάβοντας τον φλοιό του δέντρου με τον σουγιά που κουβαλούσε συνήθως ο άντρας πάνω του. Πίσω τους ακουγόταν μόνο ο απόηχος της γιορτής και τα πολύ πρωινά τζιτζίκια.
Αφού τελείωσαν, λένε, στάθηκαν μπροστά στο δέντρο και κοίταξαν τα ονόματά τους, που έλαμπαν από τους χυμούς του δέντρου. Έπειτα έφυγαν. Μπορεί και να επέστρεψαν στην πόλη, μπορεί και να κρύφτηκαν σε κάποια απόμερη, θαλασσινή γωνιά για να κάνουν έρωτα. Όμως έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους το δέντρο με τα λαμπερά ονόματα. Έφυγαν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, ερωτευμένοι και γελώντας, χωρίς να υποψιάζονται τίποτε.
Χωρίς να υποψιάζονται πως χρόνια αργότερα -κι ενώ το δέντρο με τα ονόματά τους θα είχε για πάντα χαθεί- τα δικά τους ονόματα δεν θα χάνονταν ποτέ. Χωρίς να γνωρίζουν ότι ο κόσμος θα σταματούσε και θα έδειχνε το σπίτι που κάποτε έμεναν. Χωρίς να μπορούν να φανταστούν τίποτε από όλα αυτά.
Λένε πως ήτανε καλοκαίρι κι ήταν ερωτευμένοι, γελούσαν και χάραξαν τα ονόματά τους στο δέντρο του κήπου.
Το Μπεχτσινάρ (ή ο Κήπος Των Πριγκίπων) ξεκινούσε περίπου από το σημείο όπου σήμερα βρίσκεται η 3η προβλήτα του λιμανιού και συνέχιζε δυτικά. Η ονομασία του στα τούρκικα σημαίνει «πέντε πλατάνια» και από την τουρκοκρατία ακόμη ήταν τοποθεσία γνωστή για το πράσινο και τα τρεχούμενα νερά της. Το 1870, επί Σαμπρί Μεχμέτ Πασά, ο χώρος διαμορφώνεται και περιφράσσεται. Από τότε αξιοποιείται συστηματικά ως χώρος αναψυχής και πλαζ, ενώ στον χώρο λειτουργούν καφέ, εστιατόρια, στρατόπεδο γυμνιστών, θέατρο και ιππικός όμιλος.
Το 1910 εκεί καλεί η Σοσιαλιστική Εργατική Οργάνωση (Φεντερασιόν) τους εργάτες στις για να γιορτάσουν την Πρωτομαγιά. Από το 1930 η περιοχή περιέρχεται στην ιδιοκτησία της Αρεοπορικής Άμυνας και ο χώρος σταδιακά υποβαθμίζεται και εγκαταλείπεται. Το λιμάνι επεκτείνεται και ανεγείρονται πετρελαιοδεξαμενές.
Σήμερα η άλλοτε παραδείσια περιοχή δεν θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν της, ενώ μνημονεύεται πια μόνο στους στίχους του Τσιτσάνη «…Και από 'κει στο Μπεχτσινάρι, σε φίνο ακρογιάλι…»
