Ένας παλιός
θρύλος διηγείται για μια κόρη που κάποτε, όταν ήταν ακόμη τα άλλα τα
δέντρα εδώ, κρύφτηκε στην κουφάλα μιας βαλανιδιάς κι από τότε δεν την ξαναείδε
ποτέ κανείς.
Αυτή η κόρη,
λέει ο θρύλος, ήτανε κείνη που την κυνήγησε κάποτε ολόκληρη η πόλη γιατί
μολόγησε αγάπη που δεν έπρεπε, αγάπη που δεν ήτανε να γεννηθεί στον κόσμο
τούτο.
Λέει που πριν χαθεί, η κόρη στάθηκε
μπρος στον κορμό του δέντρου και ψιθύρισε τη λύπη της στις μέλισσες που βούιζαν
θρηνητικά.
Λίγο μετά, οι αλεπούδες που έκλεβαν
το μέλι πέθαναν όλες μαζί και δεν ήταν από αρρώστια, μα απ' τη θλίψη που είχαν
κεντήσει οι λυπημένες μέλισσες στη χρυσαφένια τροφή.
Από τότε το να ζυγώνεις το δάσος,
λένε, σε έκανε να νομίζεις πως πλησιάζεις κάτι ζοφερό και θυμωμένο κι ακόμη πως
μύριζε σάπια μυριστικά φυτά: θυμάρι και δυόσμο.
Και το δάσος ξεχάστηκε, η πόλη
γύρισε το πρόσωπο προς το νερό και τα θαλασσινά πράγματα κι έγινε άστυ.
Πολλά, πολλά
χρόνια μετά θυμήθηκε· είπανε τότε κάποιοι ήταν ωραίο το δάσος, καλά θα ήτανε
να 'χουμε δέντρα, μα όχι βαλανιδιές, είπανε κι ας μην ξέρανε γιατί, όχι
βαλανιδιές, ποτέ ξανά βαλανιδιές.
Και από τότε
φυτεύτηκαν δέντρα πολλά, ξανά και ξανά, αλλά όχι βαλανιδιές, ποτέ βαλανιδιές
για να θυμίσουν τα δέντρα που κάποτε ήταν εδώ και τις αλεπούδες και τις
μέλισσες και την αγάπη που δεν ήτανε γι' αυτόν τον κόσμο.
φώτο από το αρχείο: Παλιές φωτογραφίες Θεσσαλονίκης.
Το περιαστικό
δάσος Θεσσαλονίκης, γνωστό με το όνομα Σέιχ-Σου (που σημαίνει Το Νερό Του
Σεΐχη, από κάποια κρήνη που υπήρχε στην περιοχή), ή Κέδρινος λόφος, δημιουργήθηκε τη δεκαετία του
'30 με σκοπό την αναβάθμιση του οικοσυστήματος αλλά και την προστασία της πόλης
από τις πλημμύρες. Οι παλαιότερες μαρτυρίες πηγαίνουν πίσω στα βυζαντινά
χρόνια, όπου αναφέρεται η ύπαρξη δρυοδάσους (βαλανιδιών). Κατά την αναδάσωση
του '30 φυτεύτηκαν κυρίως πεύκα και κυπαρίσσια, μεγάλο μέρος των οποίων κάηκε
στην πυρκαγιά του 1997, οπότε και έγινε εκ νέου αναδάσωση. Στην περιοχή αυτή
έδρασε στα τέλη της δεκαετίας του '50 και ο περίφημος “Δράκος το Σέιχ-Σου”.
