Όταν πεθάνει αυτό το δέντρο, λέει ο θρύλος, η πόλη θα πέσει.
Κάποτε το ήξεραν όλοι, οι άντρες και οι γυναίκες, τα παιδιά στην κούνια, οι γυρολόγοι και οι περαστικοί. Όταν το δέντρο θα πέθαινε, η πόλη θα έπεφτε.
Και οι άνθρωποι αγαπούσαν το δέντρο∙ έλεγαν πως το δέντρο είναι το σπίτι τους, η μητέρα και ο προορισμός τους. Έβλεπαν οι άνθρωποι το δέντρο και έλεγαν είναι η πόλη τους.
Κάθονταν στη σκιά του, άγγιζαν τον κορμό του και του τραγουδούσαν παράπονα, φόβους και αγάπες.
Του τραγουδούσαν όλα εκείνα που έχαναν, για να τα πάρουν τα φύλλα του.
Να τα πάρουν τα φύλλα του, να τα ξεπλύνουν οι βροχές και να πέσουν έτσι κι αυτά
στο χώμα. Να πέσουν στο χώμα, να καρπίσουν μαζί με τη επόμενη άνοιξη κι έτσι να
μην χαθούν ποτέ, ποτέ στ’ αλήθεια.
Αγαπούσαν, οι άνθρωποι, αγαπούσαν το δέντρο.
Ξέχασαν οι άνθρωποι το δέντρο. Ξέχασαν και ότι οι πόλεις πέφτουν, ότι οι πόλεις μπορούν ακόμη να πέσουν, ακόμη κι αν δεν είναι από εχθρό.
Και ο θρύλος λέει πως όταν το δέντρο πεθάνει, η πόλη θα πέσει.
Ο πλάτανος στη συμβολή των οδών Επταπυργίου με Ακροπόλεως είναι ένα από τα παλαιότερα δέντρα της πόλης. Εμφανίζεται σε απεικονίσεις του 1900 ήδη ακμαίος, οπότε
πιθανολογείται πως η ηλικία του ξεπερνά τους δύο αιώνες, κάνοντάς τον σημείο αναφοράς σε ένα αστικό τοπίο που ολοένα αλλάζει. Σήμερα πια βρίσκεται σε παρακμή, με το μέλλον του να κινδυνεύει.
φωτογραφίες από το αρχείο της ομάδας Παλιές Φωτογραφίες Θεσσαλονίκης
