Όταν φυσάει ο άνεμος, λένε οι
φήμες, δεν το καταλαβαίνεις αλλά ολόκληρη
η πόλη μυρίζει χώμα.
Λένε πως αν σταθείς, αν ίσως
καταφέρεις να σταθείς μια στιγμή ακίνητος στη σφοδρότητά του και μυρίσεις
βαθιά, θα το καταλάβεις κι εσύ. Κουβαλάει μαζί του, λένε, γη απ' τα βουνά και
άμμο απ το ποτάμι. Κουβαλά επάνω του το
έξω και το τρυπώνει μέσα στην
πόλη.
Γι' αυτό ο άνεμος αυτός, λένε
κάποιοι ψιθυριστά, είναι εκείνος που θα μεταφέρει κάποτε τον ιό που θα
ισοπεδώσει την πόλη και θα την κάνει φάντασμα, να στέκει αδειανή και μόνη,
ακίνητη με τα νερά και τις ομίχλες της.
πηγή φώτο:Παλιές Φωτογραφίες Θεσσαλονίκης
Εκείνοι που μιλούν ψιθυριστά για
τον άνεμο, λένε πως το κάνουν μόνο και μόνο για να μην ακουστούν ποτέ τα
λεγόμενά τους
στον ίδιο τον άνεμο. Πως τρέμουν μήπως εκείνος κλέψει τις
λέξεις και τις φράσεις τους, ξεκινήσει νέες φήμες και τις απλώσει στην πόλη σαν
φωτιά, όπως κάποτε άπλωσε την ίδια φωτιά· τ
ούτος, λένε, είναι ένας άνεμος κακός.
Οι υπόλοιποι γελάμε, τούτος ο
άνεμος όταν φυσά καθαρίζει την πόλη, λέμε, σφιγγόμαστε στα πανωφόρια μας κι
ακούμε τον άνεμο να σφυρίζει, αδιάφορος για όλα.
Ο Βαρδάρης είναι ψυχρός, ξηρός
βορειοδυτικός άνεμος που προέρχεται από τα υψίπεδα των Σκοπίων, περνά στην
Ελλάδα ανάμεσα από τα βουνά Πάικο και Μπέλες και ακολουθεί την κοίτη του ποταμού
Αξιού, ή αλλιώς Βαρδάρη. Γνωστός για τη σφοδρότητά του, συνήθως ξεπερνά τα 8
μποφόρ και συμβάλλει στην καθαρή ατμόσφαιρα της πόλης, ενώ στην μεγάλη του
έντασή του αποδόθηκε και η ραγδαία εξάπλωση της πυρκαγιάς του 1917.
φώτο του Ernst Jäckh
