γράφει η Μαρία Ράπτη
Είναι εδώ, στην πόλη, λένε. Η θάλασσα που δεν θύμωσε ακόμη, υπάρχει, λένε.
Εκείνη, που κάποτε πάφλαζε κι έσκαγε σε βράχια και αμμούδες, δίπλα σε σπίτια και φλογισμένα κορμιά, σε ακρογιαλιές που λύγιζαν από την αμαρτία και σε αρχοντικά. Δίπλα στη φτώχεια, δίπλα στο χρήμα, πάνω σε χώματα και πόδια και φυλλώματα, να βράζει όλη
αφρούς και θυμό και αγάπη.
Κι όταν η πόλη θέλησε να ξεχάσει την έχτισε ζωντανή, σαν τις παλιές καλόγριες
που έπεφταν στο πάθος. Και κόπηκε απ’ το σώμα της κι έχασε τα βράχια και τα
νερά, αφήνοντας την πόλη να πέφτει, να σηκώνεται, πάλι και πάλι, μόνη με το
μισό νερό και τις μισές της μνήμες.
Όχι, δεν θα μπορέσεις να την ακούσεις κανένα χειμωνιάτικο βράδυ, όσο πολύ κι αν προσέξεις. Δεν θα ‘ρθει ποτέ να τυραννήσει τον ύπνο κανενός μουρμουρίζοντας κάποιο παλιό, πειρατικό τραγούδι. Όχι, δεν περιμένει τίποτα.
Αλλά κατά βάθος ξέρεις. Κατά βάθος ξέρουμε όλοι.
Χωρίς να το λέμε το ξέρουμε. Χωρίς να το ξέρουμε το ξέρουμε.
Ότι μια μέρα. Μια μέρα, θα σπάσει τις πέτρες και τον πελώριο βράχο. Θ’ ανεβάσει πάλι το θαμπό της σώμα προς το φως, με όλα τα σκοτεινά γεννήματα, τ’ αμαρτωλά θαλασσοπαίδια και τα τέρατα και τα τραγούδια.
Να πάρει το χρόνο πίσω.
Να πάρει εμάς πίσω.
Η θάλασσα που δεν θύμωσε ακόμη.
Η επιχωμάτωση της ανατολικής ακτής του Θερμαϊκού ξεκινά το 1959 και ολοκληρώνεται μέσα στη δεκαετία του ’70. Στα πλαίσια της αλλαγής κατεδαφίζεται το Ωδείο της πόλης, ένας οίκος ανοχής, αρχοντικά, υπαίθρια καφενεία και χάνονται οι αμμουδιές και οι δαντελωτές ακτές.
*οι φωτογραφίες είναι από την ομάδα Παλιές Φωτογραφίες Θεσσαλονίκης.
