Η Θεσσαλονίκη είναι η πιο ροκ εν ρολ πόλη της χώρας. Σ’ αυτό δε χωράει αμφιβολία καμία. Η Θεσσαλονίκη του ’80 ήταν μία πόλη βουτηγμένη σε βρώμικα στιχάκια του Nick Cave και συνεπαρμένη απ’ το επαναστατικό ταμπεραμέντο των Sex Pistols, των Ramones και των Clash. Τώρα πια, αυτά τα ακούσματα φαντάζουν θρυλικά.
Οι νεότεροι έχουν στραφεί σε μία άλλου είδους διασκέδαση και οι μεγαλύτεροι έχουν «βαρύνει» πια… Θα ήταν ορθό να επαναδιατυπώσω και να πω: «Η Θεσσαλονίκη ήταν η πιο ροκ εν ρολ πόλη της χώρας μας.» Αλλά δε θα το κάνω… Αντί αυτού, θα σου βάλω έναν γρίφο. Πώς μπορεί να συνδέεται ο Lou Reed, «Τα φτερά του έρωτα» του Wim Wenders και το Βερολίνο με τη Θεσσαλονίκη;
Μία νύχτα έκανα μία απ’αυτές τις άσκοπες βόλτες- με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν μου, το βλέμμα κατεβασμένο και το μυαλό να τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Μόλις είχα εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη κι ένιωθα σαν το ψάρι έξω από το νερό. Ήταν πολύ περίεργο όλο αυτό, γιατί ήμουν, χρόνια ολόκληρα, ερωτευμένη μ’ αυτήν την πόλη. Όταν ήρθα εδώ, δεν ήταν έτσι όπως το περίμενα.
Τις πρώτες μέρες είχα απογοητευτεί τόσο πολύ. Ε, λοιπόν, ήμουν κάπου στην αρχή της Τσιμισκή και αποφάσισα να κατηφορίσω την Χρυσοστόμου Σμύρνης. Αυτό ήταν. Στα αριστερά μου φώτιζε η κόκκινη ταμπέλα του Berlin, κάτω της μία πόρτα βαριά γεμάτη αποκόμματα από μουσικά περιοδικά κι αυτοκόλλητα συγκροτημάτων και όλος ο δρόμος βυθισμένος στη μαγική μελωδία του «Sex Beat» των Gun Club. Η απάντηση στην απογοήτευσή μου ήταν το Berlin και μόλις απαντήθηκε κι ο– πιο πάνω- δικός σου γρίφος.
Τα χρόνια πέρασαν και τώρα πια έχω πολύ όμορφες προσωπικές αναμνήσεις από το Berlin. Δούλεψα σε αυτό, γνώρισα τους ανθρώπους του κι απέκτησα και τον πιο τρελό μου φίλο, το Θόδωρο που είναι ο ιδιοκτήτης του. Ο Θόδωρος έχει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές δίσκων βινυλίου στον κόσμο(!), αποτελεί από μόνος του μία τεράστια μουσική εγκυκλοπαίδεια και τα live που έχει παρακολουθήσει, αλλά και οι προσωπικότητες που έχει γνωρίσει προσωπικά, είναι αξιοζήλευτα.
Τον είχα ρωτήσει, την πρώτη φορά που τον γνώρισα, για ποιο λόγο το ονόμασε Berlin. «Εκείνη την περίοδο άκουγα ξανά και ξανά το δίσκο του Lou Reed «Berlin». Ήταν μοιραίο!» Το Berlin είναι ένα μαγαζί ωδή στον, εκλιπόντα, Lou Reed, το οποίο καθιέρωσε την punk, τη new wave και την alternative μουσική στη Θεσσαλονίκη, έχει «θρέψει» γενιές και γενιές ανθρώπων της πόλης και μέχρι σήμερα αποτελεί ένα μουσικό μύθο κι όχι μόνο στα στενά όρια της χώρας μας. Το Berlin ήταν πάντα πρωτοπόρο κι έτσι συνεχίζει.
Για κλείσιμο, θέλω να μοιραστώ μαζί σου μία ιστορία που είχα ακούσει μέσα στο Berlin. Είχε έρθει μία κοπελίτσα με την παρέα της, πίνανε τις μπύρες τους κι έτυχε να γνωριστεί και με τα παιδιά που δούλευαν εκείνη τη μέρα στο μαγαζί. Τους είπε πως «… εγώ είμαι γέννημα θρέμμα Berlin» και τη ρώτησαν οι υπόλοιποι το λόγο.
«Τη δεκαετία του ’80 οι γονείς μου με συνέλαβαν στις τουαλέτες του Berlin κι εγώ έχω μεγαλώσει σε αυτό, μιας και είναι το στέκι μου.» Δεν θα σας πω άλλα, γιατί ό,τι γίνεται στο Berlin, μένει στο Berlin. Το μαγαζί αυτό το αγαπώ ιδιαιτέρως. Berlin για μένα σημαίνει ουίσκι, καλή μουσική, αγαπημένοι φίλοι. Στο Berlin πάντα κάθομαι στο μπαρ, κλείνω τα μάτια, καπνίζω τσιγάρα και σιγοτραγουδάω τους στίχους εκείνους που αγαπώ πιο πολύ. Στο Berlin ζεις ελεύθερα!
