Σάββατο απόγευμα και με μυαλό πολτό από το χθεσινό νταβάντουρο, ονειρεύεσαι την οικιακή σου ευτυχία με λογοτεχνία, τσάι και για κλείσιμο, καμιά ταινία από αυτές που δεν μπορείς να καταλάβεις το νόημα, αλλά γουστάρεις την ανωμαλία. Και εκεί που κοιτάς το ταβάνι, το σατανικό σου μαραφέτι, που αυτοαποκαλείται κινητό, χτυπά και είναι οι αγαπημένες σου που ποθούν καφέ. Το παίρνεις απόφαση, σηκώνεσαι, ζηλεύοντας τη γαλήνη των παππούδων από πάνω και καταφτάνεις με μια ώρα
καθυστέρηση σα σωστή κυρία, χωρίς να δέχεσαι σχόλια για αυτό! Ο δρόμος σε βγάζει Βαλαωρίτου και μιας που αναζητάς κάτι ήπιων τόνων, να σου το Partizan. Θυμάσαι τότε, εκείνα τα μεσημέρια, μετά από τη σχολή, που μαζευόσασταν όλα τα ατίθασα νιάτα και αναλύατε τα προβλήματα σας, σα να μην υπάρχει αύριο.
Ανανέωση όμως παρατηρείς στο χώρο, πάλι σε ιντάστριαλ μοτίβο και εγκρίνεις. Δυναμικότατο come back, με ωραία πρόσωπα και ήχους. Το ωραίο με αυτό το μαγαζί, είναι ότι μπορείς να το αξιοποιήσεις όπως θέλεις, το βράδυ σαν μπαρ, την ημέρα σαν καφέ και μπορείς να τσιμπήσεις και κάτι από την κουζίνα του. Α! να μην ξεχάσω, έχει και ένα υπόγειο στον χώρο, όπου μπορεί να πετύχεις και καμιά εκδήλωση, τύπου από θεατρική παράσταση, μέχρι έκθεση ζωγραφικής. Πριν κανά-δυο χρόνια, κάτι τρελές γνωστές μου ξύριζαν τα κεφάλια τους εκεί, αν δεν με απατά η μνήμη μου, στο όνομα της Τέχνης.
Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει, καπνός, ποτήρια στα τραπέζια, συνωμοτικές φάτσες, που είτε σχολιάζουν τα της Παρασκευής, είτε σχεδιάζουν τα βραδινά τους και μοιάζουν όλοι τόσο απορροφημένοι. Η ώρα περνά και σιγά σιγά το μουντ αλλάζει, γινόμαστε πιο νυχτερινοί τύποι, η ένταση ανεβαίνει, το φως λιγοστεύει και ξεκινάμε τις μπύρες. Εσύ και καλά είχες ορκιστεί ότι δεν θα αγγίξεις το αλκοόλ για όλο το υπόλοιπο σουκου, αλλά οι αντιστάσεις σου μηδαμινές, οπότε λες να το απολαύσεις. Ξεχνάς πονοκεφάλους, ζαλάδες και λοιπά και παρασύρεσαι στο βράδυ.
Άντε λοιπόν, τώρα που θα είναι και του Αγίου Βαλεντίνου, άρπα το ταίρι από το χέρι και κερνά το εκεί.
Με την ευχή μου.
Cheers!
