Design. Πολυπόθητο, χρήσιμο και ευφάνταστο. Στολίδια για το σπίτι. Form follows function ή όχι. Βόλτες στην πόλη. Θύμισε μου ποιός εφηύρε τα post-it;
Ήταν Σάββατο πρωί όταν συμφωνήσαμε με τον Τόμυ Παπαϊωάννου να πιούμε ένα καφέ στο μαγαζί του. Η πόλη ίσα που ξυπνούσε, τα σκουπιδιάρικα στο κέντρο έκαναν τον ίδιο περιττό θόρυβο και οι συνήθεις ύποπτοι [κάτοικοι] του κέντρου είχαν βγει στις βόλτες – σουπερμάρκετ, οι ανάγκες του σαββατοκύριακου πλέον περιορισμένες, ένας καφές με φίλους είναι must για να πεις ότι πέρασες χαλαρά και οι κυρίες με τις μεγάλες τσάντες και το σελοφάν στο κεφάλι ξεφυλλίζουν περιοδικά πίσω από τα τζάμια του κομμωτηρίου. Η ζέστη κυριαρχεί ακόμα – είμαστε στις αρχές του φθινοπώρου και δεν έχω βάλει καν μακρύ παντελόνι. Αρνούμαι να φορέσω οτιδήποτε άλλο από εσπραντίγες και αφήνω το πουκάμισο λίγο ξεκούμπωτο, μου θυμίζει το καλοκαίρι στη Φολέγανδρο. Ο Τόμυ ήταν ήδη στο μαγαζί κι εγώ είχα αργήσει, πλέον δεν μπορείς να μέμφεσαι την κίνηση αφού είναι όλοι μαζεμένοι. Ξενύχτηδες και μη.
Το μαγαζί του βρίσκεται στη Λώρη Μαργαρίτη. Είναι ένα μικρό και συμπαθητικό μαγαζί από εκείνα που θα βρει κανείς στο SoΗo στη Νέα Υόρκη, γεμάτο αντικείμενα που ποικίλουν σε μέγεθος, χρώμα και χρήση. Ένας μαγικός παιχνιδότοπος που κρύβει μέσα του μια πικρή αλήθεια για τον Έλληνα που μεγάλωσε στη Ψαρρού ή στη Χαλκιδική, με πούρο και πουκάμισο γνωστής αμερικάνικης εταιρίας. Αυτός ο ίδιος Έλληνας έχει μέσα του ψυχή και ταλέντο, το έχει ξεχάσει κάπου ανάμεσα στις φυλλάδες ψυχαγωγικού όχλου και αταξίας ή το καταπίεσε από φόβο. Ο ιδιοκτήτης αυτής της όασης σπούδασε στην Αγγλία και είχε επαφές και συνεργασίες με Ιταλία. Η πρώτη χειραψία φέρνει την πρώτη κουβέντα – γκρινιάρηδες και οι δύο, εκείνος σχεδιάζει έπιπλα, εγώ γραφίστας – πιάσαμε την ατέρμονη συζήτηση για το αν ο Έλληνας έχει το ύφος του Ιταλού, το ταλέντο και τη δημιουργικότητα του, το πάθος του κ.α. Κάπου εκεί μπήκε ένα νεαρό κορίτσι στο μαγαζί, διέκοψε τη ροή της κουβέντας αλλά έριξε φως σε ένα μεγάλο θέμα. Η Παιδεία δεν είναι κάτι που πρέπει να ξεχάσουμε σ’ αυτή τη συζήτηση, στα σχολεία δεν μαθαίνουμε να εκτιμούμε το design, το αξεπέραστα ευφυές και μοναδικό design, δεν μαθαίνουμε να μιλάμε για design ως ένα χρήσιμο στοιχείο της καθημερινότητας. Πέραν της χρηστικότητας το design έχει και μία ομορφιά, μία σιγουριά που το κάνει ξεχωριστό. Άλλο μία καρέκλα με τέσσερα πόδια, ένα κάθισμα και μία πλάτη και άλλο μία Charles Eames.
Το πιο φοβερό όμως για αυτό το πρωινό συναπάντημα είναι ότι ο Τόμυ φιλοξενεί στο χώρο του πολλούς Έλληνες σχεδιαστές. Σιγά σιγά, εκεί που η συζήτηση ηρέμησε, με πήρε από το χέρι και με σύστησε σε αυτούς, άντρες και γυναίκες, κάποιοι παίζουν με το ξύλο, άλλοι με το μέταλλο κάποιοι με όλα τα διαθέσιμα υλικά. Χάρηκα ιδιαίτερα με το αιωρούμενο βάζο της Χριστίνας Σκουλούδη που θύμιζε διαστημόπλοιο και σουρωτήρι, μία όμορφη σύνθεση από μέταλλο και ευφυΐα. Πιο πέρα το φωτιστικό των 157+173 (το όνομα της ομάδας είναι το ύψος σε εκατοστά των σχεδιαστών της), η κρεμάστρα του Θανάση Μπάμπαλη και η ποικιλία σουβενίρ των Greece is for lovers. Ένιωσα σαν μικρό παιδί.
Στη συζήτηση αναπόφευκτα μπήκε το θέμα παραγωγή, ξύπνησε το θηρίο που όλοι φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε, ο Μινώταυρος της ελληνικής κοινωνίας – η παραγωγικότητα. Ο Τόμυ θυμωμένος [και πληγωμένος] από τις ελληνικές εταιρίες μου εξομολογήθηκε το πάθος του για το μαγαζί – θέλει λέει να προσφέρει καφέ, να παίζει μουσική, να έρχονται οι φίλοι και να απολαμβάνουν τα απογεύματα μαζί. Ξέρεις εσύ, παρεάκια στα νέα πεζοδρόμια του Kου Μπουτάρη. Τελικά η Κρίση θα φέρει συντροφικότητα. Αγάπη και ομαδικότητα.
Τill next week
Design your future
