Σαββατόβραδο και βρίσκομαι [παλι] στην αγκαλιά της ερωμένης μου. Ζωή διαφορετική, ζωή σύντομη και γεμάτη με όμορφα άνθη – αστέρια στον ουρανό και χώρες αμέτρητες στη σκέψη μου. Έβαλα σακάκι, εκείνο που μου πάει και βγήκα με παρέα στο Κολωνάκι. Μαζευτήκαμε κατά τις δέκα στο Cinco κάπου στη Σκουφά όπου μας περίμεναν δύο ψηλά κορίτσια με μακριά φορέματα και αδαμάντινα χαμόγελα, διόλου ευκαταφρόνητο για Κολωνάκι και δη για την πληγωμένη πλέον Αθήνα. Με συνόδευε η Vix, προικισμένη πλέον με ένα άλλο φως, αναστατωμένη μεν από τις αλλαγές του Κόσμου αλλά σίγουρη, δυνατή και ήρεμη. Έβαλε ένα κατάλευκο πουκάμισο που θύμιζε καλοκαίρι – εκείνο που μάλλον μας ξέχασε – τα μαλλιά πιασμένα πίσω που την έκαναν να μοιάζει με σύγχρονη Φρίντα στο χαμηλωμένο φως του εστιατορίου και μια πολύχρωμη εσάρπα στους ώμους – πανοπλία που τη θωράκιζε από το κρύο και ανέμιζε πλούσια στο σκοτάδι. Βάδισε προς το τραπέζι μας και κάθησε δίπλα μου. Κοίταξα γύρω, είδα τους Αθηναίους να διασκεδάζουν, να αμελούν το ζόρι το μνημονιακό και να παίρνουν πιάτα με αλλαντικά και πικάντικη κόκκινη σάλτσα στο πλάι. Η μουσική, διακριτικά χαμηλή, παθιάρικη και ζωντανή, σχεδόν σαν γυναίκα με μεγάλο μπούστο και χυτά μαλλιά. Ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε για το μενού, ζητήσαμε να πιούμε το Βόσπορο και απομακρύνθηκε ήσυχα στο σκοτάδι του φόντου.
Ανάμεσα στους θαμώνες ένα ζευγάρι, έλληνες σίγουρα αλλά με υπόκρουση παγκόσμιας φινέτσας – εκείνος κομψός και αδύνατος, με ισχυρές γωνίες στα μάγουλα και εκείνη με χαμόγελο ζωντανό και έντονο, με πλούσια μαλλιά και όμορφες καμπύλες, χάιδευαν ο ένας τον άλλο με το βλέμμα τους και τα δάχτυλα έπαιζαν αρμονικά με τις λεπτομέρειες. Ο κόσμος γύρω μας χαμογελαστός, μαζεμένος αλλά καθόλου αφυδατωμένος από τα γεγονότα των ημερών, άλλοι με βαριά αρώματα, κάποιες με πλούσιες ξανθές μπούκλες, ελάχιστοι [ευτυχώς] με τα γνωστά και επίμονα πούρα, αρκετοί όμως στολισμένοι με χαμόγελα.
Ένα Proseco και μερικά τσιγάρα μετά εμφανίστηκε η Γλαύκη, ένα κορίτσι μάλαμα με χαμόγελο δυνατό, καθαρό και μια λάμψη στα μάτια που τα καλύτερα καλλυντικά δεν σου προσφέρουν. Μπήκε σαν σίφουνας στο μαγαζί, πρέπει στη ζωή να κάνει πολλά και να τρέχει σαν γαζέλα, όρμηξε να με αγκαλιάσει λες και γνωριζόμαστε χρόνια και με φίλησε σφιχτά στα δ
ύο μάγουλα. Την έχω γνωρίσει διαδικτυακά, με έχει βοηθήσει να ανακαλύψω μια άλλη πτυχή της μόδας [αφού διατηρεί blog αισθητικής] και μου αφιερώνει συχνά το χρόνο της αλλά και τη συμπάθεια της. Αμέσως μετά ήρθε και το κορίτσι με την πιο κοντή φούστα στο Κολωνάκι [εκείνο το βράδυ] και τα πιο λαμπερά μάτια, η Ματίνα με τα glossy χείλη και τα πλούσια μαλλιά της. Μύρισε το μαγαζί άρωμα, χώθηκε στην αγκαλιά μου και γέλασε δυνατά.
Ο σερβιτόρος ήρθε ξανά και μετά από μια γρήγορη ανάγνωση χαθήκαμε στις επιλογές των πιάτων, τα αλλαντικά προσγειώθηκαν στο τραπέζι μας πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο, οι patatas bravas ζεματιστές και κόκκινες ήρθαν μετά και έκαναν εντύπωση με το σκορδάκι τους που στόλιζε το πιάτο σαν κόσμημα αυτοκρατορικό. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί είμαστε τόσο σκορδοφοβικοί! Τα ποτήρια έπαιζαν μουσική γύρω μας για την υγειά μας και το κέφι μας, στολίσαμε το βράδυ με κουβέντες από το παρελθόν και όνειρα για το καλοκαίρι, δοκιμάσαμε το κοτόπουλο με μια βαριά σος σε ταψί και είπαμε πως αυτή είναι μόνο η αρχή. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις κουβέντες για τη μητρότητα, μία νέα σχεδιάστρια κοσμημάτων, το φλερτ των παντρεμένων και την ειρωνεία των στιγμών σταμάτησα για λίγο το χρόνο και φωτογράφησα μια γωνιά που μου άρεσε, μύρισα τα λαχταριστά αρώματα κουζίνας και χαμογέλασα στο σερβιτόρο που κατέφθασε με κοκτέιλ.
Ένιωσα τυχερός, ευλογημένος, ξέχασα τα παλιά και ονειρεύτηκα τα καινούρια, υποσχέθηκα στον εαυτό μου μαγικούς προορισμούς για το καλοκαίρι και σφράγισα τη συμφωνία με μια γουλιά ακόμα.
Till next week
Κάνε ένα ταξίδι.
