Στη ζωή, η ποικιλία είναι αναγκαία. Δεν βαριέσαι, δεν χασμουριέσαι στο πρόσωπο της ανούσιας και βαρετής ρουτίνας. Επίσης, η αλλαγή είναι μια κοντινή συγγενής που βοηθά να ξεχαστείς από το πρόσφατο παρελθόν και να γευτείς φρεσκοκομμένα φρούτα [του πάθους] απευθείας από το δέντρο τους.
Αν περπατάς ανέμελα στην πόλη μας θα προσέξεις πως πολλοί από εμάς επιχειρούν να κάνουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους και για εμάς. Καθημερινά θυμώνω με την κατάσταση που έχει εξελιχθεί αλλά υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε, έτσι με βοηθάω επί καθημερινής βάσης να αναπνέω καλύτερα και να εισπνέω μόνο τα θετικά.
Στη Μητροπόλεως τις προάλλες μπήκα σε ένα βασίλειο ποικιλίας, άνοιξα την πόρτα, πέρασα το κατώφλι κάτω από τον ήχο του μεταλλικού κουδουνιού και χαιρέτησα τα δύο κορίτσια που περίμεναν σαν φύλακες άγγελοι στο πόστο τους. Ήταν ένα μακρύ δωμάτιο με ασπρόμαυρα πλακάκια σε σχηματισμό σκακιέρας, με πολύχρωμα στολίδια παντού – ένα δωμάτιο για όλους τους χρωματιστούς φίλους μου και χρήσιμο για απογεύματα υγρά και βαριά, σχεδόν επίσημα πλέον είναι ο κήπος μιας Εδέμ που έχει χάσει την ομορφιά της.
Το Papillon Coloré ή αλλιώς η χρωματιστή πεταλούδα στη Μητροπόλεως 38 έχει αφιερώσει ένα ολόκληρο μαγαζί στην καλαίσθητη και νόστιμη γλύκα της ζωής. Στην είσοδο παίρνεις άρωμα σοκολάτας και ξετυλίγεις χρωματιστά περιτυλίγματα χαράς που κάθονται στοιβαγμένα πίσω από το τζάμι στα ντουλάπια τους – το γαλλικό αποικιακό ύφος σε βοηθάει να μεταφερθείς στην Προβηγκία όπου η μοναδική σου σκέψη θα είναι το σούρουπο που μελώνει στα χείλη του ποτηριού σου.
Δίσκοι γεμάτοι σκουρόχρωμα κομμάτια χρυσού, γεύσης απεριόριστης και χαρμόσυνης, κάποια είναι μεγάλα κάποια είναι μικρότερα – στο μεταξύ σου έχει αφιερωθεί ένα από τα κορίτσια εκεί και δεν ξέρεις πως να ξεφύγεις από τα γλυκά τους λόγια που σε πείθουν να δοκιμάσεις λιχουδιές. Το κορίτσι με κέρασε ένα σοκολατάκι που το ονόμασε «ανώμαλο», το βρήκα αστείο και αθώο συνάμα.
Πιο κάτω έκαναν την εμφάνιση τους οι ξηροί καρποί και τα λεγόμενα energy mix που οφείλεις κάθε πρωί Κυριακής να βάζεις στο μπολ με βρώμη. Να με ακούς σ’αυτά!
Φεύγοντας σκέφτηκα για άλλη μία φορά πως η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις. Άνοιξε ένα παράθυρο, απελευθέρωσε το ευάλωτο Εγώ και παρατήρησε τις πεταλούδες.
