Καθώς κυλούσαν οι μέρες αυτή την εβδομάδα σκέφτηκα πως θα καταλήξω να μοιράζω φυλλάδια στη συγκέντρωση της Χριστιανικής Ένωσης, να ζω στο ράφι ή και να μαζεύω σκόνη σαν σκονισμένο μπιμπελό. Ευτυχώς κύλησαν οι μέρες και ήρθε η πολυπόθητη Παρασκευή όπου η κολλητή επέμενε να βγούμε. Εδώ και καιρό μου λέει για το Zucca στην παραλία όπου μαζί με πολλά ζευγάρια και άπειρους αξύριστους εργένηδες βρεθήκαμε να τα πίνουμε (enjoyresponsibly). Το κρύο έξω μας ανάγκασε να τρέξουμε με παγωμένα δάκρυα στα μάτια και να ανταμώσουμε στις 9 έξω από το Zucca όπου η κολλητή με φίλησε στο μάγουλο και μου έδειξε πως με πεθύμησε. Η Μαριάννα (αλλιώς γνωστή ως Marni) είναι το πρώτο κορίτσι που γνώρισα όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη. Από τότε κολλήσαμε και μοιραστήκαμε αστείες στιγμές εμπνευσμένες κυρίως από αμερικάνικες σειρές. Οι καλές φιλίες παραμένουν τελικά.
Σκύβοντας το κεφάλι περάσαμε το κατώφλι του μαγαζιού όπου μας καλοσώρισε ένας ευγενικός και φιλικός 50άρης κύριος με χαμόγελο. Πήρε τα παλτό μας, επέμεινε να μην καθήσουμε τόσο κοντά στην πόρτα – κρύο έχει αδερφέ – και έστειλε τη σερβιτόρα για άμεση εξυπηρέτηση. Τόση καλοσύνη πάει χαμένη μερικές φορές, στους παγωμένους δρόμους του Γενάρη ξεχνάς να χαιρετήσεις, να πεις ευχαριστώ ή και να χαμογελάσεις στον τυπά στο βενζινάδικο και να αναγνωρίσεις πως όλοι έχουμε ανάγκη από μία φιλική κουβέντα. Όπως και να’χει πιάσαμε άμεσα την κουβέντα, παραγγείλαμε καφεδάκι – διπλό με καστανή ζάχαρη – και κάναμε τσιγάρο όπως παλιά, απλά οι δυο μας. Ο καφές ζεστός, με μπόλικο αφρό που κολλούσε στην κούπα και μυρωδάτος. Δεν μας γκρίνιαξαν που πήραμε καφέ τόσο αργά – συνηθίζεται στην πόλη μας – και έφεραν και κάτι γλυκά τα οποία ξέμειναν αφού με το πολύ μπούρου-μπούρου τα αγνοήσαμε. Μου μίλησε για το πρόσφατο ταξίδι της στο Λονδίνο, της είπα πως η καρδιά μου ακόμα πονάει αλλά θα τα καταφέρει και μου έπιασε το χέρι για παρηγοριά. Κάπου εκεί, μεταξύ του 3ου τσιγάρου και της τελευταίας γουλιάς καφέ κύλησε το πρώτο δάκρυ του Γενάρη. Η σερβιτόρα, ικανή απόφοιτος (μάλλον) του τμήματος μάρκετινγκ ρώτησε αν θέλουμε αλκοόλ, έφερε τα κρασιά και χαμογέλασε καταφατικά – λες και ήξερε, όλοι ξέρουν, όλοι έχουν ζήσει το κρύο της καρδιάς. Γύρω μας το μαγαζί ξεσάλωνε, η μουσική χόρευε στους τοίχους και όλοι μαζεύονταν δίπλα-δίπλα, το κρύο και η διάθεση τους έφερνε πιο κοντά. Στο διπλανό σκαμπό ένας γοητευτικός Θεσσαλονικιός προσέγγισε το κορίτσι που ζαχάρωνε τόση ώρα από απένατι. Έβαλε την παλάμη του στην πλάτη της, πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά της και μάλλον ζητούσε να βγουν μαζί ένα ραντεβού. Το κορίτσι ξαφνιάστηκε, τραβήχτηκε λίγο στην αρχή και μετά χαμογέλασε στη φίλη της με έκπληξη. Μέσα μου ένιωσα χαρά, μια ζωντάνια. Ευτυχώς ακόμα φλερτάρουμε, έστω κι αν είναι για ένα βράδυ μόνο!
Till next week
Θα τα πούμε από τα ξένα…
