Όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη είχα την ευκαιρία να απολαμβάνω το μεσημεριανό μου, να ζήσω εκείνο που λέμε lunch break. Μεσημέρια με σαλάτες στο παγκάκι, ζεστά καλοκαίρια με παγωμένη λεμονάδα και σαγιονάρες, χειμερινές εισβολές στο διπλανό καφέ με το υγρό τζάμι, ακόμα και jogging στο πάρκο κάτω από τη βροχή. Απόδραση τώρα έλεγα και έφευγα από το γραφείο – ξεχνούσα τον σκούφο ή τα γυαλιά ηλίου συνήθως – μερικές φορές ήταν και η πείνα που με οδηγούσε στο παραλήρημα. Όταν πλέον μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη και ζούσα στις ταβέρνες και τα στενά σοκάκια με μπύρες και μεζέδες κατάλαβα ότι όλο αυτό δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή μου στο Μεγάλο Μήλο. Καθόμασταν για ώρες στο μεζεδοπωλείο, πίναμε, τσιμπούσαμε, χαρούμενα πρόσωπα και κουτσομπολιό ανάμεικτα με συνήθειες σταθερές και αξίες ασυμβίβαστες. Ήταν όλα πιο προσωπικά – πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Ένα τέτοιο μαγαζί είναι το «Αψέντι» στην Παύλου Μελά 38. Αυτοαποκαλείται «εδεσματοπωλείον» και μυρίζει υπέροχα. Είναι σχετικά μικρό μαγαζί και παρόλο που είναι τόσο mignon καταφέρνει να σε κάνει να ταξιδέψεις, να αφήσεις πίσω σου την πόλη και να κλειστείς σε ένα bistro στο Παρίσι, μια ταβέρνα στη Νάξο, ακόμα και ένα όμορφο σαλόνι του κολλητού που σε περιμένει να φας μαζί του. Στους τοίχους, εντέλως ανεπιτήδευτα αλλά και πάρα πολύ περίτεχνα σκίτσα με μαρκαδόρους που σχηματίζουν ένα πιάνο, κάτι βάζα, όμορφες λεπτομέρειες και στοιχεία σε βάζουν αμέσως στο νόημα – το μαγαζί είναι περήφανο και έχει στηθεί για να καλοσωρίζει φίλους. Εκεί μπορείς να πάρεις το καφεδάκι σου με την εφημερίδα σου αλλά μην αφήσεις να σε ξεγελάσει το μέγεθος – είναι πρωτίστως για καλό φαγοπότι και γλέντι (έστω και ελαφρώς χαμηλών τόνων). Η οικοδέσποινα Χρυσούλα είναι ένα κορίτσι που θέλει να στεριώσει το μαγαζί, να περιποιηθεί κόσμο και να ψήσει καλό φαγητό. Κάθησε στο μπαρ και δοκίμασε τα ντολμαδάκια ή τα κεφτεδάκια και θα καταλάβεις. Σκέφτομαι την επόμενη φορά να πάω μόνος, να καθήσω στο μπαρ και να της ζητήσω να μου πει ιστορίες – όσο τρώω να μιλάει, να μου μιλάει για τα πιάτα και για το project της κουζίνας της.
Κάθε μέρα που περνάει, ανοίγουν πολλά μαγαζιά, κλείνουν άλλα τόσα και συνάμα δοκιμάζουμε τόσα πολλά πράγματα που δύσκολα αποθηκεύεται κάτι στο μυαλό. Η Χρυσούλα μου θύμησε τον Έλληνα που θέλει και προσπαθεί να τα καταφέρει, έχει περάσει δύσκολα αλλά έχει ανοίξει τώρα την αγκαλιά της στην Παύλου Μελά και σε περιμένει. Μην την αφήσεις να περιμένει πολύ…
Till next week
Να τρως καλά και να προσέχεις.
