Τα
παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Και όσοι το νομίζουν αυτό, είναι γιατί κάποιος τους
εξαπάτησε σε κρίσιμα χρόνια.
Η
Μαίρη Σάββα-Ρουμπάτη ανήκει σε εκείνους που γνωρίζουν, ότι τα παραμύθια δεν έχουν
ηλικιακό όριο και θέλησε να το δείξει έμπρακτα με μια ιστορία για παιδιά, αλλά
και για μεγάλους. «Τα κρυμμένα σεντούκια
του Αλή Πασά» ταιριάζουν σε ταυτότητες που ξεκινούν από το 10ο
έτος και φτάνουν μέχρι εκεί που μπορεί να μετράει ο καθένας.
Μας
παρουσίασε το βιβλίο στην πόλη τής ιστορίας της, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την 101η Επέτειο της Απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, γεγονός
ικανό να μετατρέψει μια συμπαθητική εκδήλωση σε κινηματογραφικό και ιστορικό οδοιπορικό.
Ακριβώς στις όχθες της Παμβώτιδας, με το Κάστρο, την κυρα-Φροσύνη γύρω-γύρω πρωταγωνιστές και το Νησί βουβό αλλά
εντυπωσιακά ζωντανό σε όλη τη διαδρομή.
Οι
ήρωες είναι μικρά παιδιά, που γοητευμένα από την παράδοση, τους θρύλους και την
ιστορία γυρεύουν το δικό τους μερίδιο στη δόξα του ενεστώτα. Μαζί τους ο
αναγνώστης ταξιδεύει στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα παλάτια του
Αλή Πασά, στο χαρέμι, στα πλούτη και αφήνει τη φαντασία του να φτιάχνει
εικόνες, να τις πλάθει και να τις γεμίζει. Τα παιδιά ψάχνουν τον θησαυρό του
Αλή Πασά με μανία και ζήλο, με την παιδική αφέλεια, που η Μαίρη τόσο εύστοχα
περιγράφει. Ψάχνουν με αυταπάρνηση, βήμα-βήμα αποκρυπτογραφώντας τον κώδικα.
Και καταλήγουν, και βρίσκουν, και ανακαλύπτουν, φτάνοντας στον στόχο τους, με την αυτογνωσία σοφών που αφήνει άφωνο τον
ενήλικα.
Με
φόντο τους μικρούς ήρωες, ξεπροβάλλουν στην επιφάνεια, πρόσωπα, τοπωνύμια, η
ιστορία σε κομμάτια, η φύση, το κλίμα, η
γεωγραφία, οι όμορφες Γιαννιώτισσες και οι ικανότατοι Ηπειρώτες, τα Γιάννενα
στο σήμερα, αυτό που είναι η πόλη και όλο αυτό το πολιτισμικό, πνευματικό και
ιστορικό βάρος, έναν πλούτο που σηκώνει στους ώμους της αιώνες τώρα.
Όσοι
δεν έχουν επισκεφθεί τα Γιάννενα, το ελάχιστο που γνωρίζουν είναι οι βροχές που
πολιορκούν την πόλη, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τους πρώτους μήνες της Άνοιξης,
αν και τα τελευταία χρόνια, έχει μειωθεί σημαντικά η περίοδος των βροχών. Κι
όμως υπάρχει η εξήγηση της βροχής …από
του ιερού περιβόλου το ναό εξερχόμενη… Το όνομα της Δωδωναίας Νύμφης,
Διώνη, προέρχεται από το ρήμα «διαίνεσθαι»
δηλαδή υγραίνεσθαι από τη βροχή. Και είναι αυτή η υγρασία που έχει ποτίσει την πόλη και το
συναίσθημα των ανθρώπων της, μετατρέποντας τα δάκρυα της πέτρας, που στάζει και
γίνεται άγαλμα, μαρτυρώντας, ότι η γη έχει στα βάθη της κρυμμένα μυστικά.
Χαιρετηθήκαμε
με τη Μαίρη, όπως ακριβώς γνωριστήκαμε, με χαμόγελο και τρυφερότητα, υπό το φως της νύχτας, την ηρεμία της λίμνης και
τα γλυπτά του Παπαγιάννη, μάρτυρες της συνάντησής μας. Και χωριστήκαμε, για να
αναζητήσει η κάθε μία τον δικό της θησαυρό…
