δελτία τύπου παντός καιρού
Βρισκόμαστε στα τέλη του 2012, λίγο πριν τα Χριστούγεννα και στον πάτο, αν δεν κάνω λάθος, του πηγαδιού…
‘Όπως θα έχετε προσέξει ήδη, οι τίτλοι των κειμένων αυτών δεν είναι ποτέ σχεδόν μονοσήμαντοι… έχουν δύο ή και περισσότερα νοήματα, φανερά ή όχι με την πρώτη ματιά… φανερά ή ανάμεσα στις λέξεις και τις γραμμές…
Πέρσι τέτοιον καιρό… που λέει και το τραγούδι… Άσε όμως…
Τώρα όμως, φέτος, λαχεία, δώρα αληθινά, δώρα μαϊμού, δώρα συντάξεων, δώρα μικρά και μεγάλα, αναπάντεχα και αναμενόμενα σε ένα τεράστιο τζακ ποτ εκατονταετίας εμφανίζονται εδώ κι εκεί…
Βρισκόμαστε λοιπόν στο πεζοδρόμιο γωνία Τσιμισκή με Κομνηνών, βράδυ αργά –τώρα νυχτώνει νωρίς – με κρύο στα φανάρια περιμένοντας… είδα την εξής σκηνή…
Τα μισά μαγαζιά γύρω κλειστά, με κακόγουστα συνθήματα με σπρέυ πάνω στα κατεβασμένα ρολά, εκτός τόπου και χρόνου-…οι άνθρωποι κοιτώντας χαμηλά, σκυφτά, λίγες μέρες πριν τη μεγαλύτερη νύχτα της χρονιάς, δέντρα, φωτάκια και μπάλες χρωματιστές λείπουν φέτος… μόνο απέναντι σε κάποιον όροφο κάτι κόκκινα φωτάκια αναβοσβήνουν…
Στη γωνία ένας ξεχασμένος καστανάς με λίγα κάστανα -τα υπόλοιπα της μέρας-στο απέναντι παγκάκι ένας μουσικός με κλαρινέτο που – κρυώνει,αλλά – παίζει ωραίες πειραγμένες μουσικές… στρέιντζερς ιν δη νάιτ… και …αι ντιντ ιτ μάι γουέι… του Φράνκ Σινάτρα που σε αυτό το σκοτεινό σκηνικό ακούγεται πιο πολύ σαν απολογία της ξεπεσμένης χώρας και όχι ένα περήφανο τραγούδι… εκεί λοιπόν, έζησα την εξής σκηνή…
Ο καστανάς σηκώνεται κάνει σα να μαζεύει –αύριο πάλι- καθαρίζει προσεκτικά δυο ζεστά κάστανα και τα προσφέρει στον μουσικό που κάνει ένα μικρό διάλειμμα, λαχανιασμένος και κοιτώντας κι αυτός γύρω του την έρημη πόλη…Στον αέρα μένει το σκοτάδι, τα δυο ζεστά κάστανα, και το χαμόγελο προσφοράς κι ευχαριστίας… Ανάβει το φανάρι ήδη, η νύχτα δεν είναι τόσο κρύα και σκοτεινή πια, νομίζω πως ακούγονται άλλες μουσικές…
Είναι λοιπόν τα τελευταία δώρα των Χριστουγέννων γιατί κλείνει η αγορά λόγω ώρας ή λόγω κρίσης, τα τελευταία δώρα στις συντάξεις μισθωτών και συνταξιούχων για τη δεκαετία ή για πάντα… ή μήπως δυο κάστανα εκτός εμπορίου είναι τα τελευταία δώρα;
Ούτε κοριτσάκι με τα σπίρτα, ούτε σπαρακτικές ιστορίες με σαλβέισιον άρμυ και Τζακ τον Αντεροβγάλτη φαίνεται να χρειάζονται εδώ…
Μόνο μια ζεστή ανθρώπινη έμπνευση της ώρας, ίσως μπορεί να μας βγάλει από το βαθύ πηγάδι…
Εν τω μεταξύ σε χιλιάδες φάτνες, αλλά και στην πραγματική ζωή νεογέννητα αγόρια και κορίτσια, ετοιμάζονται να ‘’σκάσουν μύτη’’,να γεννηθούν, όπως της Μαρίας μας στον ‘’μπλέ’’ Σταυρό…
ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ…καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες μας…
