δελτία τύπου παντός καιρού
Τα ίδια βουνά, οι ίδιες θάλασσες, οι ίδιοι δρόμοι είναι δίπλα μας κι αυτό το πλάγιο έντονο φως του ήλιου κάθε Νοέμβρη, τα ίδια ρόδινα ακρογιάλια με ηλιοβασιλέματα πάνω στο κύμα, γεμάτα αναμνήσεις…
Κι όμως τίποτα δεν είναι ίδιο πια τα τελευταία λίγα χρόνια… οι δρόμοι με άδεια μαγαζιά. Χωρίς βιτρίνες, οι άνθρωποι κοιτούν χαμηλά κάτω από τη γραμμή του ορίζοντα, δεν κοιτιούνται στα μάτια, δε γελούν, δεν παίζουν… εδώ κανείς δεν τραγουδά, κανένας δε χορεύει…
Ακούνε μόνο τον τζουρά κι ο νους τους ταξιδεύει… με πλοία, σε άλλες γαίες, σε άλλα μέρη… σε λιμάνια των Μπρίκς… σε λιμάνια των Πίγκς…
Μήπως μια ένωση των Πίγκς με τα Μπρίκς θα ήταν μια παγκόσμια λύση? για σκεφτείτε το λιγάκι…
Μετρώντας ανάποδα την προφητεία των Μάγια και την εκταμίευση της μεγάλης δόσης των Βορείων… ποιό θα έρθει πρώτο, ποιό δεύτερο…
Μήπως μια μεγάλη τεράστια σιωπηλή παράσταση -φέτος που είναι και τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του ΤΖΩΝ ΚΕΪΤΖ- θα ταίριαζε περισσότερο στην κρισιμότητα των καιρών? Να μαζευτούμε μια συγκεκριμένη ώρα εκατομμύρια άνθρωποι στα νότια παράλια της Ευρώπης, στην άκρη της θάλασσας … από το Γιβραλτάρ μέχρι το Βόσπορο… παρα θιν’ αλός… για 4 ώρες και 33 λεπτά, αμίλητοι ,ακίνητοι ,αξιοπρεπείς. Όπως εκείνοι του Ελύτη στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ…
Και ύστερα να έχουμε Δευτέρα πρωί ετοιμάσει πυροτεχνήματα και κεριά και να τα ανάψουμε όλα σε μια ταυτόχρονη παραθαλάσσια τελετή στην άκρη της θάλασσας, απ’ άκρου εις άκρο, από το Γιβραλτάρ, Βαλένθια ,Βαρκελώνη και ύστερα σε Μαρσίγια, Νίκαια, Τζένοβα και Νάπολη και στο Τάραντο και μετά Μπάρι, Ανκόνα, Βενετία και Τεργέστη και μετά κατηφορίζοντας Ριγιέκα, Σπλιτ, Ντουμπρόβνικ… Δυρράχιο και Ηγουμενίτσα και Κατάκωλο και μετά Πειραιά, ύστερα πάλι ανηφορίζοντας Βόλο .Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη , Κωνσταντινούπολη, Βάρνα , Κοστάντσα .Όλο το μήκος σε ένα τράβελινγκ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ παραθαλάσσιο – παρα θιν’ αλός – από τις στήλες του Ολυμπίου Διός μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα…
Επειδή όμως έχουμε ήδη ξυπνήσει και είναι ήδη Πέμπτη, τρεις μέρες μετά τη ΔΕΥΤΕΡΑ, με τις αυτονόητες ανακοινώσεις του Γιουρογκρουπ, που έκαναν τρία χρόνια για να καταλάβουν ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα είναι υποχρεωμένοι να μη σπάσει άλλο η Ευρώπη, πάση θυσία, αυτό άλλωστε αποφάσισαν, όταν αποφασίσαμε επιτέλους να σοβαρευτούμε κι εμείς λίγο…ελάχιστα είναι η αλήθεια, αλλά είναι να μη γίνει η αρχή …
Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στη Μαρία και την ωραία φράση της στο εντιτό- της … ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΟΥΜΕ … όταν τα πράγματα ζορίζουν, να θυμόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι ζορισμένα για πάντα και ψύχραιμα να θυμόμαστε τη μεγάλη αντίφαση των αγορών… αν κανείς δεν έχει να αγοράσει τίποτα… τότε μάλλον θα χάσουν κι αυτές … όλα έχουν όρια δηλαδή… ψυχραιμία… ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΟΥΜΕ, φίλοι μου …
Τα ίδια βουνά, οι ίδιες θάλασσες, οι ίδιοι δρόμοι είναι δίπλα μας κι αυτό το πλάγιο έντονο φως του ήλιου κάθε Νοέμβρη, τα ίδια ρόδινα ακρογιάλια…
