Υπήρξε
ένα δραματικό μυθιστόρημα για την
Θεσσαλονίκη στα τέλη του '60. Αγαπήθηκε
απο το αναγνωστικό κοινό, βραβεύτηκε
και τώρα ανεβαίνει στη σκηνή του ΚΘΒΕ
μέσα απο μια διασκεύη που επιμελείται
ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης. Ο Γιάννης
Γκροσδάνης συνομιλεί με τον συγγραφέα
Θωμά Κοροβίνη για το βιβλίο του “Ο Γύρος
του Θανάτου” που ετοιμάζεται να ανέβει
στο θεατρικό σανίδι, την Ιστορία που
μπορεί να τον στοιχειώνει ακόμα και
σήμερα και την Θεσσαλονίκη του τότε και
του τώρα.
Ο γύρος
του θανάτου : Από το χαρτί στο σανίδι.
Πως σκέφτεστε αυτή την μεταφορά;
Η
μεταφορά ενός λογοτεχνικού πονήματος
στο θέατρο ευελπιστώ ότι σημαίνει την
εξέλιξή του και τη μετουσίωσή του σε
μια πιο σύνθεση μορφή τέχνης. Η ιστορία
αυτών των μορφών συνεργασίας έχει φέρει
άλλοτε σπουδαία, άλλοτε αναμενόμενα
και άλλοτε αρνητικά αποτελέσματα. Εδώ,
πιστεύω ότι θα πετύχουμε.
Συνεργαστήκατε
με το Νίκο Μαστοράκη για αυτήν την
θεατρική μεταφορά ; Σε ποιο επίπεδο
κινήθηκε η επαφή σας;
Έχω
ενθουσιασμό και εμπιστοσύνη στη μαστοριά
του Ν. Μαστοράκη αλλά και περιέργεια
για τις ανατρεπτικές του προτάσεις. Η
επαφή είναι πολύ εγκάρδια χωρίς οι
κουβέντες γύρω απ' το έργο να ασκούν
κάποια επίδραση στην εκδοχή της θεατρικής
του μετάπλασης. Δεν αναμείχτηκα σε
τίποτε. Ο συνεργάτης μου δεν επιδέχεται
παρεμβάσεων.
Ένας
συγγραφέας καθαρίζει μέσα του όταν
παραδίδει το έργο του στους αναγνώστες
ή υπάρχει η πιθανότητα να συνεχίσει να
τον κυνηγάει και μετά;
Ένα θέμα που σ'
έχει τσιγαρίσει και σ' έχει απασχολήσει
ως έργο ζωής δε μπορεί παρά να σ' ακολουθεί.
Πάντως με την παράδοσή του ο βασικός
σου ρόλος έχει ολοκληρωθεί. Για το
συγκεκριμένο θέμα η κούραση έρχεται
από την επανάληψη μιας ντετεκτιβίστικης
παραφιλολογίας που επικεντρώνεται σε
δύο συγγενείς ερωτήσεις: Αν ο Παγκρατίδης
είναι ο δράκος -και- αν δεν είναι, τότε
ποιός είναι.
Πολκ,
Λαμπράκης, Παγκρατίδης. Απλή ενδεικτική
αναφορά προσώπων μιας αέναης Ιστορίας
γραμμένη με αίμα. Σε ποια περίπτωση η
Θεσσαλονίκη μπορεί να γλυτώσει από τα
φαντάσματα του παρελθόντος της;
Το μεταπολιτευτικό
πρόσωπο της Θεσσαλονίκης έχει να
επιδείξει χτυπητά και αποτρόπαια
παραδείγματα αντιδραστικής και
πουριτανικής οπισθοδρόμησης ή και
καθήλωσης. Με την συχνά αγαστή συνεργασία
των δαφνοστεφανωμένων εγκληματικών
και άθλιων αρχόντων -ιδού οι νέοι δράκοι-
και ικανής μερίδας λαού. Δε μας τιμούν
τέτοια καμώματα. Έχει ευτελιστεί πιά
και το μακάριο επιχείρημα της διαχρονικής
πιπίλας περί ευθυνών και ριξίματος
από μέρους του ναρκισσευόμενου
αθηνοκεντρισμού. Ούτε στο Μελιγαλά δε
ρίχνουν στην πυρά τα βιβλία οι αραχνιασμένες
τοπικές εξουσίες. Μοιάζει αναβίωση της
μεσαιωνικής Λαμπρακικής εποχής αλλά
δεν είναι. Το φερόμενο ως παλιό ισχυρό
παρακράτος ντύθηκε κράτος. Ο δε
λαός…θέλει πολλά χαστούκια ακόμη και
πολλή δουλειά για να ξορκίσουμε τους
βρυκόλακές μας και να περάσουμε σε
μεταβατική περίοδο.
Τι
συμβολίζει ο Παγκρατίδης μέσα σας; Τι
μεταφέρει στο σήμερα η μνήμη της ιστορίας
του;
Ο μοιραίος
Αριστείδης φέρει συμπυκνωμένα τα πλέον
σημαίνοντα χαρακτηριστικά του δραματικού
μεταπολεμικού ανθρωπίνου μιάσματος.
Είναι ένας τραγικός ήρωας χωρίς κάθαρση.
Ο καιρός που η καταδίκη στο πρόσωπο ενός
βολικού παρία κουκούλωνε τα ενοχικά
συμπλέγματα εκείνης της κοινωνίας,
μεταποιήθηκε σήμερα -μετά από την
αυταπάτη ενός δημοκρατικού
διαλείμματος- σε εποχή θεσμοθετημένης
δίωξης παρόμοιων ή και άλλου τύπου
δράκων.
Σας
μελαγχολεί περισσότερο η επιστροφή στη
Θεσσαλονίκη του '60 ή η επιβίωση στην
Θεσσαλονίκη του 2013;
Ούτε τότε, το'
50 και το' 60, θα άντεχα, ούτε τώρα μπορώ
να ανασάνω όπως θέλω. Με πνίγει η
Θεσσαλονίκη ώρες ώρες σα βραχνάς. Τώρα
-για όσους από μας χτυπημένους- προέχει
η επιβίωση. Μα και η αντίσταση. Όμως,
άλλο επιβίωση κι άλλο ζωή.
